Προβολή άρθρων κατά ημερομηνία: Σάββατο, 11 Οκτωβρίου 2014

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε μια πανέμορφη πριγκιποπούλα, που όμως δεν είχε σύντροφο. Τη λέγανε Ψυχή. Ο πατέρας της αναζήτησε τη συμβουλή του Απόλλωνα κι εκείνος είπε: "Με ρούχα πένθους η κόρη σου θα σταθεί στην κορυφή ενός ψηλού βουνού κι από εκεί σαν νύφη ένα φτερωτό φίδι θα έλθει να την πάρει". Με οδύνη συμφώνησαν, κι όλη νύχτα στο κρύο και στον τρόμο η Ψυχή περίμενε και το πρωί βρίσκεται σε ένα λαμπρό παλάτι.

"Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε, σ' αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια: σ' αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ' άλλον τρόπο..." – Πάμπλο Νερούδα.

Τον τελευταίο καιρό μ΄απασχολεί πολύ το θέμα των σχέσεων. Βλέπω ολοένα και πιο συχνά γύρω μου τους ανθρώπους να κλείνονται ερμητικά στο μικρόκοσμό τους, τη ίδια στιγμή που λαχταρούν να εισπράξουν ενδιαφέρον και νοιάξιμο.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι πραγματικός δυναμίτης. Όλοι μας, γονείς, εκπαιδευτικοί (ειδικά αυτοί), παππούδες, γιαγιάδες, έχουμε ανάγκη να το  διαβάσουμε ξανά και  ξανά. Για να νιώσουμε πιο δυνατοί,  για να αντιληφθούμε πώς μπορούμε να βάλουμε το δικό μας λιθαράκι στην προσπάθεια για ένα καλύτερο μέλλον που ν΄αγκαλιάζει όλα τα παιδιά.

Πριν από μερικές μέρες μια φίλη παραπονέθηκε πως δεν ένιωθε καλά. Αμέσως της πρότεινα το φάρμακο που γιατρεύει τα πάντα: 3 μπύρες! Ακόμα και αν οι τρεις μπύρες δεν γιατρέψουν την αρρώστια που έχεις, της είπα, όταν τις τελειώσεις όλες δεν θα θυμάσαι ποια αρρώστια έχεις! Οπότε το πρόβλημά σου λύθηκε!

Δεν έχει κάτσει ακόμα ο κουρνιαχτός από τις διαμάχες σχετικά με τα εμβόλια και νιώθω την ανάγκη να ανασυγκροτήσω τις σκέψεις μου και να οργανωθώ λίγο. Έχω παρατηρήσει πως όταν δέχομαι πολλά άστοχα επιχειρήματα και καλούμαι να απαντήσω με λογική είναι θέμα χρόνου να χάσω τη συνοχή των σκέψεών μου και, μετά από αρκετές απαντήσεις, είτε γίνομαι εριστικός είτε ειρωνικός.

Οι πρώτες πέντε παγίδες ζωής: (εγκατάλειψη, δυσπιστία, μειονεκτικότητα, αποτυχία, ευαλωτότητα).

Ένας ανεπιθύμητος και απροσδόκητος χωρισμός μπορεί να επιφέρει σημαντικό ψυχολογικό στρες. Συχνά οι άνθρωποι παρομοιάζουν το αίσθημα με μία γροθιά στο στομάχι ή μία μαχαιριά στην καρδιά. Παρά τις όποιες προσπάθειές τους, τη βοήθεια και την υποστήριξη του φιλικού τους κύκλου, το συναίσθημα αυτό αποδεικνύεται πολύ δύσκολο να ξεπεραστεί, τουλάχιστον τους πρώτους μήνες.