‘Εχεις ζήσει είκοσι, τριάντα ή ογδόντα χρόνια, τι έχεις κάνει τη ζωή σου;

Μη πεις, «θα ολοκληρωθώ στην επόμενη ζωή».

Υπάρχει μόνο το τώρα, η ομορφιά του τώρα, ο πλούτος του τώρα.

Απ' όσα πράγματα έχω δει,
μονάχα εσένα θέλω να εξακολουθώ να βλέπω,
απ' ό,τι έχω αγγίξει,
μονάχα το δέρμα σου θέλω ν' αγγίζω:
αγαπώ το πορτοκαλένιο γέλιο σου,
μ' αρέσεις την ώρα που κοιμάσαι.

Επεράσανε τα χρόνια, εγέρασε ο Σαλής, ο μαύρος βαρκάρης των Χανίων, τα μπράτσα του, οι ώμοι του, ο νους του και οι αντοχές του λίγο λίγο στην αρχή κι ύστερα πολύ πολύ, τονε πρόδιναν, αφήνοντας αμάλαγη μόνο την ψυχή του.

Δεν εμπόριε πιά να δουλεύει στο χαμαλίκι τση βάρκας.

Όλη η βουβή χαρά του Σισύφου βρίσκεται εδώ. Η μοίρα του τού ανήκει. Ο βράχος του είναι δικός του.

Το ίδιο συμβαίνει με τον παράλογο άνθρωπο: όταν στοχάζεται μπροστά στο μαρτύριό του, όλα τα είδωλα σωπαίνουν.

Η ανθρώπινη κατάσταση με τα μάτια της τέχνης

Color of Reality.

Δυο «έγχρωμοι» φίλοι κάθονται μπροστά από μια τηλεόραση. Όταν την κλείνουν και βγαίνουν στον κόσμο αντιμετωπίζουν την αδιαφορία, τον ρατσισμό, τη βία.

Σάς εύχομαι όνειρα ατελείωτα και την άγρια επιθυμία να πετύχετε κάποια απ’ αυτά.

Σάς εύχομαι να αγαπάτε ό,τι πρέπει ν’ αγαπηθεί και να ξεχάσετε ό,τι πρέπει να ξεχαστεί.

Σάς εύχομαι να ξυπνάτε με τραγούδια πουλιών και γέλια παιδιών.

«Και σταθείτε ο ένας πλάι στον άλλο, αλλά όχι υπερβολικά κοντά διότι οι κολόνες τον ναού στέκουν χωριστές, και η βελανιδιά με το κυπαρίσσι δε φυτρώνουν το ένα στη σκιά τον άλλου.» - Kahlil Gibran

Εκατό φωτογραφίες από την καραντίνα είναι η «σοδειά» της National Portrait Gallery που παρουσιάζει μια συλλογή εικόνων της πιο δραματικής περιόδου που έχει βιώσει η ανθρωπότητα στις αρχές ήδη του 21ου αιώνα, την περίοδο της πανδημίας του κορονοϊού.

Όταν δεν μπορώ να δω την όψη σου
κοιτάζω τα πόδια σου.

Το ξέρω, αγαπημένη:
Μου πέφτουν τώρα τα μαλλιά εξαιτίας της άγριας μου ζωής
και είμαι αναγκασμένος να ξαπλώνω πάνω στις πέτρες.