Άνοιξη παρά τέταρτο! Δύο νέοι κοιτάζονται στα μάτια

και κανείς τους δεν κατεβάζει τα βλέφαρα.

Να ‘στε ειλικρινείς: δεν σας πέρασε ποτέ άπ’ τον νου να θέλετε να δείτε τον εαυτό σας να ζει.

Ωραία έκπληξη γεμάτη μυστήριο, κάπου κοντά στην Αλυκή.

Ήταν πριν περίπου ένα μήνα, όταν στη σελίδα της Ευτυχίας Γιαννάκη στο Facebook είδα μια εικόνα που με έκανε να θέλω να κλείσω εισιτήρια για Πάρο. Δεν είχε ούτε θάλασσα, ούτε ηλιοβασίλεμα. Το βασικό της θέμα ήταν μια στάση ΚΤΕΛ που κάποιος είχε μετατρέψει σε βιβλιοθήκη.

Θες να δεις πώς είναι μια βιβλιοθήκη που ο κόσμος επισκέπτεται τόσο πολύ που την αφήνει με άδεια ράφια; Φύγαμε για την Oodi, στο Ελσίνκι της Φινλανδίας.

Η συγκεκριμένη δημόσια βιβλιοθήκη εγκαινιάστηκε στις 5 Δεκεμβρίου 2018, και βρίσκεται στο Töölönlahti. Κόστισε 98 εκατ. ευρώ και ανατέθηκε σε αρχιτεκτονικό γραφείο μετά από διαγωνισμό που συμμετείχαν δεκάδες εταιρείες.

Τις νύχτες τρίζουν τα έπιπλα.

Κάπου στάζει απ’ τη σωλήνα.

Ο Κωνσταντίνος Δασκαλάκης είναι καθηγητής της Επιστήμης των Υπολογιστών στο ΜΙΤ. Είναι απόφοιτος της Σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του ΕΜΠ, έκανε διδακτορικό στο πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϋ και εργάστηκε ως μεταδιδακτορικός ερευνητής στη Microsoft.

Η έρευνά του επικεντρώνεται στη θεωρητική πληροφορική και τη διεπαφή της με τα οικονομικά, τη στατιστική και την τεχνητή νοημοσύνη.

O πιο πρόσφατος κόμματος που κουνιέται πάνω

από το μαξιλάρι μου φωτίζεται

μες στην αχλή του αλκοόλ από τη λάμπα του παραθύρου.

Βάζω τον εαυτό μου σε θέση μαθητή, δεύτερη ώρα, γλώσσα. Η καθηγήτρια σηκώνεται στον πίνακα, παίρνει τη λευκή κιμωλία και γράφει με τεράστια γράμματα: «Τι σημαίνει έρωτας;» και συνεχίζει λέγοντας: Γράψτε ένα μικρό κείμενο με την άποψη σας για το παραπάνω θέμα.

Στην προκειμένη περίπτωση, γράφω ως ενήλικος, σκεπτόμενος σαν παιδί.

Μεγαλώνοντας μαθαίνουμε να μην ακούμε αυτό που αισθανόμαστε, αλλά αυτό που θα έπρεπε να αισθανόμαστε. “Μην κλαίς, μην κάνεις σα μικρό παιδί... Μην παραπονιέσαι, είναι ανώριμο...” ακούγαμε και, αφού με τα χρόνια έχουμε καταπιεί αυτές τις φωνές, συχνά προσπαθούμε να εξηγήσουμε αυτό που νιώθουμε, αντί να το βιώσουμε. Να βρούμε τον λόγο που πονάμε και να τον χωρέσουμε στη λογική μας.

Όλοι έχουμε ξεσυνηθίσει σε τέτοιο βαθμό τη ζωή, που σε μερικές στιγμές αισθανόμαστε κάποια αηδία για την πραγματική ζωή και για τούτο την αποστρεφόμαστε όταν μας τη θυμίζουν.

Καταντήσαμε να θεωρούμε την πραγματική ζωή σαν αγγαρεία, σχεδόν σαν ένα επάγγελμα, και όλοι μέσα μας είμαστε της γνώμης ότι είναι προτιμότερο να ζει κανείς τη ζωή των βιβλίων.