Λίγους μήνες πριν, το θέμα της ιατρικώς υποβοηθούμενης αυτοκτονίας ήρθε στο προσκήνιο με την είδηση της απόφασης του δημοσιογράφου Αλέξανδρου Βέλιου, ο οποίος έπασχε από καρκίνο, να ταξιδέψει μέχρι την Ελβετία όπου η ιατρικώς υποβοηθούμενη αυτοκτονία είναι νόμιμη. Αυτή του η απόφαση πυροδότησε μία σειρά συζητήσεων σχετικά με τον αν ο άνθρωπος έχει δικαίωμα να αφαιρέσει τη ζωή του, ακόμα και αν γι’αυτή η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη ξεκινήσει. Αυτό το ταξίδι δεν έγινε ποτέ και στις 4 Σεπτεμβρίου ο Αλέξανδρος Βέλιος έδωσε το δικό του τέλος, με τους δικούς του όρους, προχωρώντας στη “μη υποβοηθούμενη αυτοκτονία”.

Ο άνθρωπος που αξιώνει δημόσιο λόγο πρέπει να είναι προσεκτικός. Ο κάθε ένας από εμάς πρέπει να ζυγίζει αυτά που γράφει ή λέει σε μια συζήτηση. Λυπάμαι που αναγκάζομαι να γράψω ένα κείμενο που θα πρέπει να εστιάσει στις ανατριχιαστικές αντιδράσεις μελών της κοινωνίας και όχι ένα κείμενο προσανατολισμένο στην προστασία των παιδιών και της ανθρώπινης ζωής, αλλά φαίνεται πως τα δεύτερα μικρή αξία έχουν για την πλειοψηφία των εξοργισμένων.

Λυπάμαι που εν έτη 2014 πρέπει να θίγονται τέτοια ζητήματα, και λυπάμαι που ανήκω σε ένα είδος που μολονότι καυχιέται πως είναι το μόνο έλλογο ον, είναι εκείνο που κάνει τα πιο ειδεχθή και ανατριχιαστικά παράλογα εγκλήματα εις βάρος όλων όσων το περιτριγυρίζουν. Παίρνω το θάρρος λοιπόν να σου μιλήσω για όσους έχεις συνηθίσει να αποκαλείς ή να ακούς να αποκαλούν "ανώμαλους".

Έτσι είναι οι άνθρωποι των τελευταίων “σήμερα”. Γουστάρουν να διαβάζουν για τα προβλήματα των αδύναμων ανθρώπων και να ταυτίζονται μέχρι το μεδούλι. Αποποίηση πάσας ευθύνης και το μόνο που θέλουν· ένα alter ego, το ίδιο τσακισμένο, το ίδιο κατεστραμμένο, μα να έχει πετύχει κάτι. Έστω και κάτι μικρό.

Το κουτί υπ’αριθμόν 0012 είχε μόλις φτάσει. Οι πόρτες άνοιξαν και άψυχοι αριθμοί στοιβάχτηκαν βιαστικά ο ένας πάνω στον άλλο. Δεν είχε σημασία αν θα τσαλακώνονταν, αν θα άλλαζαν μορφή ή αν θα εξαανίζονταν. Το μόνο που είχε σημασία ήταν να χωρέσουν. Οι πόρτες έκλεισαν βιαστικά και το κουτί με τον αριθμό 0012 ξεκίνησε. Μετά από λίγο οι πόρτες άνοιξαν πάλι και ένας ένας οι παράξενοι επιβάτες ξεχύθηκαν και πάλι στους δρόμους.

Heil Hitler μάθαινε ο υπαρχηγός της χ.α., Χρήστος Παππάς σε μικρά παιδιά, όπως δείχνει βίντεο που βγήκε προ ολίγων ημερών στα ΜΜΕ, Heil Ηλιθιότητα  μαθαίνουν σε εμάς από πολύ νεαρή ηλικία. Θα μου πείτε μάλλον ταυτόσημες είναι οι δύο φράσεις, επομένως και εγώ θα τις αντιμετωπίσω σαν μία. Και πάμε να σας μιλήσω για όσα μου ήρθαν στο μυαλό μετά τη συγκεκριμένη είδηση!

Τα παιδιά λένε απίστευτα πράγματα, αρκεί να τους δώσεις τον απαιτούμενο χώρο και χρόνο να εκφράσουν αυτό που έχουν, στο ιδιαιτέρως δραστήριο και γεμάτο φαντασία, μυαλό τους. Από την άλλη οι "μεγάλοι" έχουν εκπαιδευτεί να προσπερνούν πολλά από αυτά που σχολιάζουν τα παιδιά, θεωρώντας τα λόγια μικρής βαρύτητας και άνευ βαθύτερης σημασίας.

Νιώθεις τον αέρα γύρω σου να τελειώνει… Ένα αόρατο χέρι έχει τυλιχτεί με μανία γύρω από το λαιμό σου και νιώθεις να σε σφίγγει όλο και περισσότερο, όλο και πιο σφιχτά. Σαν κάποιος να αποφάσισε ξαφνικά πως μάλλον είναι εξαιρετικά διασκεδαστικό να σε πνίξει, απαγορεύοντας στο λυτρωτικό αέρα να περάσει μέσα σου.

Αυτό θα σου έλεγε ο σκύλος της εικόνας αν μπορούσε να μιλήσει. Σε λίγες μέρες θα είναι και επισήμως καλοκαίρι. Για τους περισσότερους το καλοκαίρι σημαίνει θάλασσα, στιγμές χαλάρωσης και πολλές πολλές βουτιές!  Για όσους πάλι έχουν κάποιον τετράποδο φίλο στην παρέα, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά.

Αναγκασμένοι να βιώνουμε τον απόηχο ενός παροξυστικού παραληρήματος γύρω από τη eurovision, τις "πολιτικές" εκλογές και τον εκάστοτε προεκλογικό αγώνα διαφόρων κομμάτων, για να μην ξεχάσουμε και τα όσα μέχρι χθες θεωρούσαμε κοινές παραδοχές, καλό είναι να θυμηθούμε κάποια βασικά πράγματα για λέξεις που λήγουν σε -ισμός!