Εξάρτηση, τοξική αγάπη, συναισθηματική αποστασιοποίηση από το βαθύτερο «εγώ»: αυτό θα μπορούσε να χαρακτηρίσει το τρίπτυχο των εθιστικών διαπροσωπικών σχέσεων που δραπετεύουν από τα πλαίσια της υγιούς έκφρασης της αγάπης και της οικειότητας και εμφορούνται το προσωπείο της υπερβολικής αγάπης που στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας αμυντικός μηχανισμός που συνδέεται άρρηκτα με βιώματα της παιδικής ηλικίας.

Σήμερα το πρωί ξύπνησα με μία ενδόμυχη ανάγκη να γράψω,

καθώς τα δάχτυλά μου αυτόματα βρήκαν τη φωνή τους έξω από το σώμα μου

και άρχισαν να σχηματίζουν τις πρώτες λέξεις..

Η δύναμη που ο καθένας μας έχει μέσα του είναι τόσο μοναδική όσο ένας πολύτιμος λίθος. Είμαστε εμποτισμένοι με τις ιδιαίτερες ικανότητες που ο κάθε ένας από εμάς διαθέτει και διεκδικούμε στη ζωή όσα πιστεύουμε πως θα μας κάνουν να νιώσουμε πλήρεις και ευτυχισμένοι. Πόσο όμορφο και ισορροπημένο ακούγεται όλο αυτό ε; είναι πράγματι έτσι; Και αν ναι, τότε γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μας δεν είναι ευτυχισμένοι;

Ξέρω πως όποιος διαβάσει τον τίτλο θα αναρωτηθεί τί μπορεί να γνωρίζει ένα 23χρονο κορίτσι σαν και εμένα από αγάπη.

Καταλαβαίνω πως η ηλικία γύρω στα 20 θεωρείται "ανώριμη" στον έρωτα αλλά είναι πραγματικά έτσι;

Η έλλειψη εμπειριών που ασφαλώς υπάρχει σε σχέση με μία γυναίκα στα 30 ή 40 είναι κάτι αδιαμφισβήτητο ΑΛΛΑ η αγάπη δεν είναι θέμα εμπειριών.

Προσοχή, δεν μιλάω για τον έρωτα. Άλλο έρωτας και άλλο αγάπη.

Καρδιά μου, μαζί με τις ευωδιές των πρώτων λουλουδιών που διστακτικά ερεθίζουν τα ρουθούνια των περαστικών και προαναγγέλουν τον ερχομό της Άνοιξης, κάπου εκεί ανάμεσα στις κόκκινες τουλίπες που φύτεψα για σένα στην αυλή, θα ακούσω το πρώτο σου γέλιο.

Κινούμενη άμμος η κοινωνία στην οποία γεννήθηκες αλλά μην φοβάσαι. Ξέρω πως σε τρόμαξε η πρώτη σου αναπνοή. Άκουσα το κλάμα σου και ένιωσα την αγωνία σου.

Ο συναισθηματικός μας κόσμος, η ισορροπία αυτού καθώς και ο τρόπος με τον οποίο τον εκφράζουμε εξαρτάται από την τοπόθετηση ζωής την οποία ο καθένας από εμάς ενστερνίζεται και εφαρμόζει. Συχνά παρατηρούμε μία αδυναμία υγιούς συναισθηματικής έκφρασης η οποία απλώνει τα πλοκάμια των συνεπειών της σε διάφορα επίπεδα της κοινωνικής και σεξουαλικής ζωής του ατόμου.

Σε μία κοινωνία που το πνεύμα ατονεί και η ψυχή χάνεται στο κυκεώνα του «φαίνεσθαι» και της «τέλειας» εικόνας σε μία προσπάθεια να γεμίσει τα τενεκεδένια κονσερβοκούτια άδειων συναισθημάτων που τη ρυπαίνουν, η τελειοθηρία βρίσκει γόνιμο έδαφος για να απλώσει τα πλοκάμια της. Ανθρώπινες ψυχές πνιγμένες σε μία αγχώνη υψηλών προσδοκιών που το «είναι» τους θέτει.

Πόσες φορές έχεις καταστεί έρμαιο των σκέψεων και της ηθικής σου που δεν κατάφεραν να αγγίξουν τον «ιδανικό εαυτό», όπως εσύ τον έχεις θεσμοθετήσει; Πόσες φορές έχεις νιώσει τις ψυχοσωματικές επιδράσεις (ανησυχία, λύπη, στομαχόπονος, κρίση πανικού, κ.ά) μίας αποτυχίας στην εναρμόνιση της συνείδησης με τις τελικές ενέργειες σου;

Ζούμε σε μία εποχή όπου κύριο χαρακτηριστικό των σύγχρονων ανεπτυγμένων κοινωνιών είναι η προώθηση συγκεκριμένων προτύπων ομορφιάς που υπόσχονται την πολυπόθητη αποδοχή και κοινωνική επιτυχία με τις περιπτώσεις διατροφικών διαταραχών να κάνουν την εμφάνισή τους ολοένα και πιο συχνά... Ραγδαίοι ρυθμοί ζωής, άγχος, απογυμνωμένες από κάθε ηθική αξία κοινωνικές δομές, επιδερμικές διαπροσωπικές σχέσεις, αλλοτρίωση, φοβίες.

Ευφυΐα και ψυχικές διαταραχές: αυτοκαταστροφικός μονόδρομος ή εποικοδομητική (υπο όρους) αμφίδρομη σχέση;

Πριν από 2.500 χρόνια ο Αριστοτέλης υποστήριξε πως «δεν υπάρχει καμία μεγάλη ιδιοφυΐα χωρίς κάποια δόση παράνοιας». Σήμερα ο ισχυρισμός του αποδεικνύεται επιστημονικά καθώς πολυάριθμες μελέτες αποδεικνύουν πως η ευφυΐα σχετίζεται με ισχυρότερες τάσεις που αφορούν στην κατάθλιψη, στη σχιζοφρένεια και στη διπολική διαταραχή καθώς επίσης και σε εθισμούς όπως τα ναρκωτικά και το αλκοόλ.