Μια προοπτική σοφίας. Η ιδεαλιστική παράδοση στη φιλοσοφία εκδηλώνεται σε ad hoc τόπους. Ο Πλάτων εφαρμόζει μια σχιζοφρενική παιδαγωγική, με μια ερμητική προφορική διδασκαλία που απευθύνεται σε μια ομάδα εκλεκτών και μια άλλη, εξωτερική, που προσφέρεται στους πολλούς. Αριστοκρατική άσκηση της φιλοσοφίας. Η Ακαδημία διακηρύττει λοιπόν μια εκπαίδευση που φαινομενικά είναι ανοιχτή σε όλους: τίποτα δε φανερώνει την ύπαρξη περιορισμών σχετικά με την πρόσβαση στις διδασκαλίες του Πλάτωνα. Ολόκληρο το γραπτό του έργο, το μόνο που έχουμε, προέρχεται αποκλειστικά απ’ αυτήν τη φανερή, εξωτερική μεταβίβαση.

Τα τελευταία χρόνια μού αρέσει να διαβάζω Λιαντίνη. Μου αρέσει ο τρόπος γραφής του, που ασκεί μια επιρροή δασκάλου προς τον μαθητή του, καθώς με αναγκάζει να ανατρέχω σε λεξικά, ιστορία, μυθολογία, ποίηση κλπ, εμπλουτίζοντας τις γνώσεις και το λεξιλόγιό μου. Με εντυπωσιάζει η μνημονική του ικανότητα, ίσως, η μεγαλύτερη που έχω συναντήσει στη ζωή μου. Μου αρέσει η ανάλυση-κριτική για έργα άλλων με ευθύτητα και ειλικρίνεια, παρά τις όποιες αντιφάσεις που αφήνουν κάποιες απορίες. Οι περισσότερες ιδέες του, οι οποίες με υποβάλλουν σε μια διαδικασία αναζήτησης της προσωπικής μου ευθύνης σε οτιδήποτε.

Είναι αναντίρρητο ότι οι αναλυτές δεν έχουν φτάσει, προκειμένου για τη δική τους προσωπικότητα, στον βαθμό της φυσιολογικής ψυχικής κατάστασης στην οποία θα ήθελαν να φέρουν τους ασθενείς τους.
ΦΡΟΫΝΤ, Περατή και μη περατή ανάλυση

Στις 21 και 22 Σεπτεμβρίου 1911 ένα ψυχαναλυτικό συνέδριο λαμβάνει χώρα στη Βαϊμάρη. Δυο ψυχαναλυτές, ο Ζακς και ο Τζόουνς, επισκέ­πτονται την αδελφή του Νίτσε. Το προσκύνημα στην Ελίζαμπετ Φαίρστερ-Νίτσε γίνεται με τη συναίνεση του Φρόυντ, αλλά ο ίδιος δε μεταβαίνει στη Βίλα... Δύο λοιπόν απόστολοι του φροϋδισμού επισκέπτονται μία από τις μεγαλύτερες πλαστογράφους όλων των εποχών! Πράγματι, η γυναίκα αυτή έκανε τα πάντα για να εντάξει τον αδελφό της στους κόλπους του ε­θνικοσοσιαλισμού με πλαστογραφίες, ψεύδη και παραποιήσεις, όπως η δημοσίευση της Θέλησης για δύναμη, ενός καθαρού πλαστογραφήματος με σκοπό τη δημιουργία του θρύλου ενός Νίτσε αντισημίτη, πολεμοχα­ρούς, Πρώσου εθνικιστή, παγγερμανιστή, ο οποίος εξυμνεί τη βιαιότητα, την κτηνωδία και την ασπλαχνία - ένα πορτρέτο της αδελφής του...

Είναι ο πρώτος στο χασάπικο στα πανηγύρια της Ιθάκης (την αγαπημένη του γενέτειρα) και εάν τον δεις να χορεύει, εντυπωσιάζεσαι από την κίνησή του και τον ενθουσιασμό νεαρού παιδιού, παρά τα 74 χρόνια του.

Όλοι γνωρίζουν τις εκκεντρικότητες, της Ίλζε Κοχ, αλλά λίγοι ξέρουν το όνομά της: τα αμπαζούρ από ανθρώπινο δέρμα, στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, είναι δική της έμπνευση - μεταξύ άλλων δαιμονικών πράξεων... Η αφήγηση της ζωής αυτής της γυναί­κας, χωρίς λυρικά στολίδια, αλλά με την ακρίβεια ενός ανατόμου, θα μπορούσε να δώσει ένα μυθι­στόρημα του μαρκησίου ντε Σαντ. Οι υποστηρικτές τής σαδικής θρησκείας θα βάλουν τις φωνές: μα η λογοτεχνία δεν είναι κάτι το πραγματικό, το πάθος για το κακό, όταν αποτυπώνεται στο χαρτί, μπορεί ακόμη και να εμποδίσει το πέρασμα στην πράξη! Ο Σαντ δεν ήταν σαδιστής ούτε σαδικός, ήταν απλά ένας μεγάλος συγγραφέας που φαντασιωνόταν πράξεις που δεν είχε κάνει! Φροϋδικοί αφορισμοί...

Ο Στωικός Δάσκαλος του Ερμότιμου 

ΛΥΚΙΝΟΣ: Ερμότιμε, από το βιαστικό σου περπάτημα κι από το βιβλίο σου, είναι φανερό ότι τραβάς γραμμή για τον δάσκα­λο. Κι όπως προχωρούσες, κάτι είχες στον νου σου και σάλευες τα χείλη, μουρμούριζες και κούναγες το χέρι πέρα δώθε, σαν νά ’κανες απαγγελία στον εαυτό σου. Κάποιο από ’κείνα τα μπερ­δεμένα προβλήματα θα σκεφτόσουν ή τίποτε σοφιστικά ζητήματα θα μελετούσες, έτσι για να μη μένεις άπραγος ούτε κι όταν βαδίζεις στον δρόμο, αλλά να ’σαι πάντα απασχολημένος με κάτι σοβαρό που θα σε βοηθήσει να προκόψεις στη μάθηση.

Ενάντια στον μύθο του Σαντ, πρόδρομου του Φρόυντ

Ο Απολλιναίρ πιστεύει επίσης πως ότι ο άν­θρωπος των γραμμάτων, ο συγγραφέας, ο μυθιστοριογράφος, ο θεατρικός συγγρα­φέας, θέτει τα θεμέλια της σύγχρονης σεξουαλικής ψυχοπαθολογίας. Ακόμα περισσότερο, ο άνθρω­πος των Καλλιγραμμάτων βεβαιώνει πως, στο έργο του, βρίσκουμε «μια αυστηρά (sic) επιστημονική (sic) ταξινόμηση όλων των παθών που σχετίζονται με το σεξουαλικό ένστικτο».

Ο Νίτσε είπε κάποτε: «Σταδιακά μου έγινε σαφές τι ήταν ως τώρα κάθε μεγάλο φιλοσοφικό κίνημα: η προσωπική εξομολόγηση του δημιουργού του και ένα είδος ακούσιου και ασυνείδητου ημερολογίου. Έχω αντιληφθεί επίσης ότι οι ηθικές (ή ανήθικες) προθέσεις του κάθε φιλοσοφικού ρεύματος αποτέλεσαν τον πραγματικό σπόρο από τον οποίο προήλθε ολόκληρο το φυτό».

Κοινός παρονομαστής όλων των ελληνιστικών σχο­λών είναι η αναγνώριση της επίγειας προσωπικής ευδαιμονίας ως υπέρτατου αγαθού, ή τέλους (τέλος = ο σκοπός για τον όποιο κάθε τι άλλο αποτελεί μέσον). Όλη η μεταπλατωνική ηθική φιλοσοφία των Ελλήνων είναι ευδαιμονιστική. Αν κάποιος είναι ευδαίμων, αυτό οφείλεται κατά κύριο λόγο στον δικό του έλλογο νου, και όχι σε εξω­τερικές περιστάσεις. (Οι Στωικοί φρονούν ότι οφείλεται ΜΟΝΟ στον έλλογο νου). Γι’ αυτό και λέγεται ευδαίμων: το θεϊκό στοιχείο (ο δαί­μων) εντός του, δηλαδή ο νους (ή, κατά τους Στωικούς, το ηγεμονι­κόν), είναι «καλό».