Ψυχολογία

“Η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας είναι το πρώτο μυστικό της επιτυχίας” - Ραλφ Έμερσον, φιλόσοφος

Όλοι κάποια στιγμή, είτε σε νεαρή ηλικία είτε σε μεγαλύτερη, συνειδητά πια κατανοούμε πως αν δε δώσουμε αγάπη στον εαυτό μας (αποδοχή, συγχώρεση, προσπάθεια για αυτοβελτίωση) και οι άλλοι αντίστοιχα δε θα μας τη δώσουν ή ακόμη κι αν το κάνουν, με δυσκολία θα νιώσουμε το κάλεσμά τους, για να ανταποκριθούμε κατάλληλα.

Αναρωτηθήκατε άραγε ποτέ τι ακριβώς ερωτευόμαστε σ’ έναν άλλο άνθρωπο; Σας έχει απασχολήσει αυτό το αίνιγμα; Τι είναι εκείνο πάνω του που συνεγείρει τις στρατιές των εφησυχασμένων μας αισθήσεων και μας ρίχνει άοπλους σε μια μάχη εκ των προτέρων χαμένη; Σε ποιο σημείο βρίσκεται η δύναμη του άλλου, εκείνη η δύναμη που μας ωθεί ολόγυμνους στο ναρκοπέδιο μιας άγνωστης ως χθες αγκαλιάς;

Αλλοτρίωση… όταν ο άνθρωπος αποξενώνεται από τον ίδιο του τον εαυτό, την ίδια του τη ζωή και στο τέλος δεν τον αναγνωρίζει.

Η καθημερινότητά μας είναι δουλειά, σπίτι, υποχρεώσεις, άγχος και πίεση. Μία καθημερινότητα σκληρή και απαιτητική. Σαν να είμαστε ένα είδος ρομπότ που μόνο παράγουμε δουλειά χωρίς απολαύσεις και χαρές.

Συνήθως χιλιάδες αρνητικές σκέψεις συνειδητές και ασυνείδητες μας κατακλύζουν καθημερινά. Χρειαζεται να αντιστεκόμαστε σε αυτές βομβαρδίζοντάς τες με θετικές διαβεβαιώσεις. Η άσκηση στο θετικό τρόπο σκέψης πρέπει να είναι καθημερινή. Όπως ασκούμε το σώμα μας έτσι χρειάζεται να ασκούμε και το νου μας ώστε να γίνει σύμμαχός μας! Τα αποτελέσματα είναι εκπληκτικά! Χρειάζεται μια μικρή χαλάρωση πριν ξεκινήσετε τις θετικές διαβεβαιώσεις. Μόλις ξυπνήσετε ή πριν κοιμηθείτε είναι η καλύτερη ώρα γιατί είστε πιο χαλαροί και πιο δεκτικοί. Καλή επιτυχία!

Δεν είναι λίγες οι φορές που θαυμάζουμε ανθρώπους που αντιμετωπίζουν τις δύσκολες καταστάσεις με θάρρος και ψυχραιμία, ανθρώπους που καταφέρνουν να διατηρούν την ηρεμία τους, να παραμένουν σταθεροί ακόμη και στις κακοτυχίες της ζωής τους. Παρ’ όλες τις εξωτερικές πιεστικές καταστάσεις συνεχίζουν να δρουν χωρίς παρορμητισμό και σπασμωδικές κινήσεις.

Οι πληγές στις ιστορίες των ανθρώπων δεν είναι πάντα εύκολες. Ούτε καν συχνά! Είναι κάποιες πληγές τόσο βαθιά ριζωμένες στην ψυχή μας που νομίζουμε πως ποτέ δεν θα επουλωθούν. Πιστεύουμε πως πάντα θα είναι εκεί, να στέκουν ορθάνοιχτες, να μας πονάνε και να μας θυμίζουν το βαθύ τραύμα των αναμνήσεών μας, βαθιά ριζωμένο μέσα μας.

Συχνά συναντώ γονείς αναστατωμένους με τα έφηβα παιδιά τους. Ανήσυχα ρωτούν για όσα τους απασχολούν, ψάχνοντας αγωνιωδώς μια λύση στα προβλήματα τους: Κυρίως θέματα συμπεριφοράς των παιδιών σε σχέση με τους ίδιους, άλλες φορές με τους συμμαθητές ή τους φίλους τους…

Θέματα που αφορούν το διαδίκτυο, άλλες περιστασιακές ή πιο μόνιμες καταχρήσεις, το διάβασμα και ο επαγγελματικός προσανατολισμός και πολλά άλλα… Αγωνίες τέκνων παιδεύουσι γονείς…

Όταν προκύπτει ένα πρόβλημα θα πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη προκειμένου να μπορέσουμε να το λύσουμε.

Τα παιδιά αρνούνται την ευθύνη τους για τους καβγάδες στους οποίους εμπλέκονται.

Τα αδέρφια, συνήθως, κατηγορούν το ένα το άλλο για το ποιος ήταν ο φταίχτης και ποιος ξεκίνησε πρώτος.

Αλήθεια, πόσες φορές έχετε αισθανθεί μέσα στην οικογένεια σας, την σχέση σας ή και στην παρέα σας πως θέλετε να απομονωθείτε; Να μείνετε λίγο μόνοι σας; Να περάσετε λίγο χρόνο με τον εαυτό σας σκεφτόμενοι και αξιολογώντας διάφορα ζητήματα που μπορούν να σας απασχολούν ή κάνοντας αυτά που εσείς επιθυμείτε, με τον τρόπο που θέλετε;

Για παράδειγμα, να κοιμηθείτε μέχρι την ώρα που θέλετε, να παρακολουθήσετε την ταινία που επιθυμείτε, να ασχοληθείτε με τον εαυτό σας, φροντίζοντας τον...

Αναμφισβήτητα, εμείς οι γονείς αγαπάμε τα παιδιά μας, τα νοιάζομαστε, τα φροντίζουμε, τους προσφέρουμε όσο το δυνατόν περισσότερα προκειμένου να τα βλέπουμε ευτυχισμένα.

Καθημερινό μέλημα μας, είναι να μην στερηθούν τα παιδιά μας τίποτα, να μην παραπονεθούν, να μην στενοχωρηθούν. Μόνο η ευτυχία τους!

«Μία φορά ζεις…», «Ζήσε το κάθε λεπτό», «Μην αφήνεις για αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα…» «Μια ζωή την έχουμε…» και πόσες άλλες τέτοιες εκφράσεις που ουσιαστικά εξυμνούν την αξία, το νόημα και την σπουδαιότητα της ζωής μας.

Όσο περνάνε τα χρόνια πολλοί άνθρωποι συνειδητοποιούν όλο και περισσότερο πως η ζωή είναι μικρή και τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Κατανοούν ότι όντως πρέπει να ζουν το κάθε λεπτό της ζωής τους.

«Η μεγαλύτερη κρίση στις ζωές μας δεν είναι μονοδιάστατα η οικολογική, η οικονομική, ή η διανοητική. Είναι σε μεγάλο βαθμό και η κρίση της δημιουργικότητας. Μερικές φορές οδηγούμαστε σε αδιέξοδα γιατί δεν μπορούμε να ξανα-φανταστούμε τις ζωές μας με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι είναι τώρα. Κρατιόμαστε απεγνωσμένα από ένα καθεστώς, επειδή το έχουμε συνηθίσει, φοβούμενοι ότι αν τυχόν το αφήσουμε ή το αλλάξουμε θα παρασυρθούμε από τα χειμαρρώδη ρεύματα του άγνωστου.» (Clarkson, 2005)