«Πρέπει να το πάρω απόφαση και να τον ξεχάσω». «Δε μου δίνει αυτά που θέλω αλλά δε μπορώ και να χωρίσω, είναι τόσο δύσκολο». «Θέλω άλλα πράγματα από τη σχέση μας και δεν τα παίρνω, γιατί δεν μπορώ να ξεκολλήσω;»
Η αλήθεια είναι πως αν μου έδιναν ένα ευρώ για κάθε φορά που άκουγα μια τέτοια ερώτηση, αυτό το άρθρο θα σας το έγραφα από τη γαλλική Ριβιέρα και όχι από το εξωτικό Μαρούσι.
Μεταξύ μας, στη ζωή όλων έχουν έρθει στιγμές που χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε καταστάσεις που μοιάζουν lose-lose, αφού ούτε η μια πιθανή έκβαση μας ικανοποιεί ούτε η άλλη. Δεν αντέχουμε να παραμείνουμε σε μια τέτοια σχέση αλλά δεν αντέχουμε ούτε να φύγουμε.
Καταρχάς, ο έρωτας δεν είναι αρρώστια για να πάρουμε μια αγωγή πέντε ημερών και να γιατρευτεί. Ο έρωτας περνάει. Χρειάζεται χρόνο, υπομονή, αισιοδοξία και δράση αλλά αργά ή (κατά προτίμηση) γρήγορα, περνάει. Δεν υπάρχουν μαγικά κουμπιά, δεν υπάρχουν χάπια με μπλε και πράσινους κόκκους. Αν υπήρχαν, θα ήμουν η πρώτη που θα τα αγόραζα σε μεγάλες ποσότητες για να στοκάρω κιόλλας, αχρείαστα να ‘ναι!
Με αυτό ως δεδομένο, ας προχωρήσουμε στο επόμενο βήμα.
Τα συναισθήματα που βιώνουν οι πρωταγωνιστές είναι ίδια: φόβος μοναξιάς, πένθος και απώλεια, ανασφάλεια για το τι θα απογίνουμε χωρίς τον σημαντικό άλλο, πλήγμα στον εγωισμό μας που ο άλλος δε μας επιλέγει όπως κάνουμε εμείς για αυτόν, προσκόλληση πάνω του δημιουργώντας ενοχές, σπαραγμός και απώλεια στη σκέψη ότι εκείνος θα ζήσει όμορφα και χωρίς εμάς, τρόμος μπροστά στον χρόνο που περνάει κι εμάς που μεγαλώνουμε και είμαστε μόνοι μας.
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, αυτοί αποτελούν ορισμένους από τους λόγους που μας κρατούν σε μια σχέση. Πολύ συχνά μάλιστα τους αποκαλούμε αγάπη. Πείθουμε τον εαυτό μας ότι αγαπάμε τον άλλον ενώ στην πραγματικότητα απλώς δεν αντέχουμε να είμαστε μόνοι ή δε μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την απόρριψη ή κουραζόμαστε και μόνο στη σκέψη να αρχίσουμε να ψάχνουμε νέο σύντροφο.
Όταν επιλέγουμε να μένουμε σε τέτοιες σχέσεις, που μας δημιουργούν το συναίσθημα ότι όποια απόφαση και να πάρουμε είμαστε ανικανοποίητοι, απογοητευμένοι, εγκαταλελειμένοι ή και τρομακτικά μόνοι τότε ήρθε η στιγμή να δούμε την αλήθεια μας κατάματα: τι είναι αυτό που πραγματικά θέλουμε από τη ζωή μας;
Όσο απλό και εύκολο μοιάζει το ερώτημα, τόσο πολύπλοκη είναι η απάντησή του. Για να φτάσουμε στο κέντρο μας και να ανακαλύψουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε, χρειάζεται να αγνοήσουμε τους φόβους και τις ανασφάλειές μας, τις κοινωνικές επιταγές και τις ξένες φωνές που μιλούν μέσα μας και να ακούσουμε εκείνη τη δική μας, μοναδική φωνή που συνήθως μιλά ψιθυριστά. Για να την ακούσουμε, χρειάζεται να σωπάσουμε όλες τις άλλες φωνές μέσα μας.
Κι όταν την ακούσουμε, τότε μπορούμε να αναδυθούμε και να αποφασίσουμε τι θέλουμε: πρέπει να αποφασίσεις τι είναι αυτό που θες. Κυρίως όμως πρέπει να αποφασίσεις τι είσαι αποφασισμένος να απαρνηθείς για να το αποκτήσεις.
Χρειάζεται να νιώσεις πως είσαι εντάξει με αυτήν την απόφαση ακόμα κι αν το κόστος είναι η απώλεια του άλλου.
Γιατί βαθειά μέσα σου γνωρίζεις πως είναι πιο σημαντικό να μη χάσεις τον εαυτό σου, παραχωρώντας και περιμένοντας κάτι που για σένα είναι αυτονόητο.
Αν αυτό που θέλεις δε μπορείς να το έχεις από τον σύντροφό σου, τότε η αλήθεια είναι αυτή: δεν θα το έχεις. Ούτως ή άλλως, δεν το είχες ποτέ ως τώρα μαζί του. Ή τουλάχιστον όχι όπως το θελεις εσύ.
Κατανοώ απολύτως την τραγικότητα και την απώλεια μιας τέτοιας επίγνωσης. Πριν όμως βουλιάξεις στην θλίψη, σκέψου για λίγο. Αφού δε σου δίνει αυτό που τόσο πολύ επιθυμείς, ίσως τελικά αυτή η σχέση να μην άξιζε ούτως ή άλλως.
Μήπως υπάρχει λόγος που η επιθυμία δεν πραγματώνεται; Μήπως εμμονικά κολλάς σε κάτι που δεν είναι πραγματικά αυτό που θα σε κάνει ευτυχισμένο αλλά αυτό που απλά παρηγορεί μια ανάγκη σου αυτήν την περίοδο;
Κοίτα τον άνθρωπό σου και δες τον όπως πραγματικά είναι και όχι όπως εσύ τον έχεις πλάσει. Παρατήρησε τις κοινές σας στιγμές με μάτι αποστασιοποιημένο και αναρωτήσου: έζησα πραγματικά τόσο όμορφα όσο πιστεύω ή εγώ ήμουν αυτός που δημιούργησα ένα όνειρο και μας έβαλα μέσα; Μήπως τα πράγματα άλλαξαν στην πορεία της σχέσης μας και δεν είμαστε πια οι ίδιοι άνθρωποι;
Και ίσως τελικά χρειάζεται να δεχτούμε την σκλήρή αλήθεια. Μερικά πράγματα δεν είναι γραφτό να συμβούν όσο κι αν το θέλουμε. Κι αυτό δεν είναι κατ ανάγκη κακό. Αν κάτι δεν κυλάει όπως θέλουμε ίσως υπάρχει κάποιος λόγος, ένα είδος προστασίας που επειδή στο σημείο που είμαστε δεν έχουμε την πλήρη εικόνα, δε μπορούμε να το δούμε ακόμα.
Αν αφήσουμε τη ζωή να κυλήσει χωρίς να της αντιστεκόμαστε, αυτή θα βρει τις λύσεις. Ο πόνος της απώλειας δε θα μείνει για πάντα, είναι νομοτελειακό. Ο σεβασμός, όμως, που δείξαμε στις επιθυμίες μας και στον εαυτό μας είναι τα θεμέλια πάνω στα οποία θα χτιστούν οι νέες μας σχέσεις, πιο υγιείς και πιο κοντά στην πραγματική μας αξία.
