Πολιτική

Η εκλογή του Κ. Μητσοτάκη στην προεδρία της ΝΔ έχει ήδη αρχίσει να προκαλεί ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό. Δεν αναφέρομαι στις δημοσκοπήσεις που φέρνουν πρώτη τη ΝΔ με διαφορά περίπου 3% από το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στις συζητήσεις που άνοιξαν σε Δημοκρατική Συμπαράταξη (ΠΑΣΟΚ & ΔΗΜΑΡ) και Ποτάμι για το πολυθρύλητο "εγχείρημα της Κεντροαριστεράς".

Άκου Ιάσονα,

Ο παππούς μου ήρθε από τη Σμύρνη μικρό παιδί το 22 και δούλεψε – όσο πρόλαβε να ζήσει – φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι του Πειραιά. Αφού έφυγε, πήρε τα ηνία η γιαγιά μου και έγινε μοδίστρα για να ζήσει τέσσερα παιδιά. Δεν ήταν όμως κανένας τους λαικός δικαστής.

Σήμερα έχω τα γενέθλιά μου και έτσι, λίγες μέρες μετά τις γιορτές, ξαναματασκέφτομαι τη χρονιά που πέρασε. Η πολλαπλή αυτή ανασκόπηση με βοήθησε να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου και να δώσω μια μορφή σε μια πραγματικά χαοτική χρονιά. Και, όπως συχνά γίνεται, η εικόνα αποκρυσταλλώθηκε στο μυαλό μου ένα πρωί κάπου εκεί μεταξύ ύπνου και ξύπνιου.

Δυο λόγια για την ιστορία: Φιλελευθερισμός είναι η πολιτική φιλοσοφία που βασίζεται στις ιδέες την ατομικής ελευθερίας και ατομικής ιδιοκτησίας, όπως τα πολιτικά δικαιώματα, η ελευθερία του Τύπου, η θρησκευτική ελευθερία, η ισότητα ενώπιον του νόμου και το ελεύθερο εμπόριο. Οι ρίζες του φιλελευθερισμού βρίσκονται στον διαφωτισμό, όταν φιλόσοφοι σαν τον Τζον Λοκ, αντιτάχθηκαν σε καθιερωμένες έννοιες της εποχής: τα κληρονομικά προνόμια που πήγαζαν από τίτλους ευγενείας, την κρατική θρησκεία, την απόλυτη μοναρχία και την ελέω Θεού βασιλεία.

Το λεγόμενο σύστημα όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε αναγκάζει σε προσαρμογή τον οποιονδήποτε η ενίοτε προσαρμόζεται και το ίδιο στα νέα δεδομένα χάριν επιβίωσης.

Η πραγματικότητα απέχει παρασάγγας από πολιτικές θεωρίες, ρομαντικού τύπου επιδιώξεις και πασπαλισμένες με ουτοπική χρυσόσκονη επαναστατικές βλέψεις με στόχο κοινωνικές ανακατατάξεις.

"Πόλεμος πάντων μὲν πατήρ ἐστι, πάντων δὲ βασιλεύς ..." Ηράκλειτος (544-484 π.Χ.)

Ο «πάπας του νεοφιλελευθερισμού» Milton Friedman έλεγε ότι "Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως το Δωρεάν Γεύμα". Είναι κρίμα γιατί δεν πρόλαβε να δει την καταπληκτική χώρα μας όπου έχουμε προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα: ανακαλύψαμε την «δωρεάν καραβανού»!

Όσο κι αν κοστίζουν, οι μηχανές που καταστρέφουν πλανήτες έχουν αρνητική οικονομική αξία

Πριν λίγες εβδομάδες δημοσιεύτηκε στη National Post ένα άρθρο με τίτλο «Η καταστροφή του Άστρου Θανάτου στον Πόλεμο των Άστρων θα κόστιζε $500 τετράκις εκατομμύρια – και θα παρέλυε το γαλαξία».

Τον τελευταίο καιρό νομίζω πως έχουν παιχτεί από τις πιο άσχημες σκηνές του δράματος που λέγεται «διαπλοκή κράτους/εκκλησίας». Από τον ΕΝΦΙΑ και τους χρηματοδοτούμενος από τους φόρους όλων ιερείς μιας μόνο θρησκείας, μέχρι τις ωμές και προσβλητικές παρεμβάσεις είτε μέσω μπλογκ είτε δημοσιών ανακοινώσεων εναντίον ισότιμων Ελλήνων πολιτών για το δικαίωμά τους να επιλέγουν το σύντροφό τους.

Έχετε καθίσει σε ένα εστιατόριο για να δειπνήσετε με την οικογένειά σας. Ο κατάλογος πολλά υποσχόμενος. Παραγγέλνετε ένα κάρο λιχουδιές από το χαμογελαστό γκαρσόν. Σας φέρνει τα κουβέρ, ποτά και δυο χαμόγελα ακόμα. Φαγητό πουθενά. Περιμένετε ώρα. Λίγο πριν εξαντληθεί η υπομονή σας έρχονται τα πιάτα. Κρύα κι άνοστα. Φωνάζετε το γκαρσόν και κάνετε παράπονα. Ζητάτε να μιλήσετε με τον σεφ. Εκείνος κάνει την εμφάνισή του εμφανώς ταλαιπωρημένος.

Στη Σουηδία κατά τη δεκαετία του '70 τα κρατικά σχολεία είχαν γίνει εργαλεία κοινωνικής πολιτικής για την προώθηση της ισότητας και όχι της εκπαίδευσης. Η πολιτική του “ένα-μοντέλο-ταιριάζει-σε-όλους” δημιούργησε ένα μονολιθικό σύστημα, στο οποίο οι μαθητές αντιμετωπίζονταν σαν να είχαν όλοι τις ίδιες ανάγκες και σαν να έπρεπε να διδάσκονται με τον ίδιο τρόπο.

Την τελευταία εξαετία δεχτήκαμε ένα βομβαρδισμό από εύηχες φράσεις. Κάποιες από αυτές έμοιαζαν καλές και ως προτάσεις, αλλά δεν άντεξαν στην εκτενή ανάλυση. Η πραγματικότητα διέψευσε τις αυξημένες προσδοκίες που εύγλωττοι δημαγωγοί έσπειραν ανάμεσα στους πολίτες. Ο ωφελιμισμός πίσω από τη ρητορική του «περισσότερο καλό για περισσότερους ανθρώπους» επανέφερε στον πολιτικό λόγο το είδος του λαϊκισμού που αιτιολογεί την εθελοντική σκλαβιά των πολιτών πίσω από τη θεωρία του «τι είναι καλό για την πλειοψηφία».

Ακούγοντας τον Αλέξη Τσίπρα να παρομοιάζει τα κόμματα της αντιπολίτευσης με σκυλιά που ουρλιάζουν, ο νους μου δε πήγε στην αραβική παροιμία, αλλά σε μια δισκογραφική δουλειά. Το 1977 οι Pink Floyd κυκλοφόρησαν το θεματικό τους άλμπουμ Animals.