Πολιτική

Στα μέσα της δεκαετίας του '60, ένας μακαρίτης πλέον, αδελφός της μητέρας μου έφυγε για σπουδές στην Μπολόνια. Εκεί τον βρήκε το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967. Ανήσυχο πνεύμα και δημοκράτης, ο θείος μου αποφάσισε να οργανωθεί με φίλους και συμφοιτητές του, για να δουν, πώς θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Άρχισαν λοιπόν, να συγκεντρώνονται σε διάφορα σπίτια, να διηγούνται τι συνέβαινε στην πατρίδα σε οικείους, φίλους και γνωστούς και να ψάχνουν λύσεις.

Το Πολυτεχνείο αποτελεί μια ξεχωριστή -άτυπη- εθνική γιορτή. Σύντομα πήρε διαστάσεις εθνικής επετείου, πολύ μεγαλύτερες από τη σχολική γιορτή που σχεδίαζε το Υπουργέιο Παιδείας όταν τη θεσμοποίησε. Και τούτη η γιορτή στημένη στο πρότυπο των άλλων δύο εθνικών εορτών: γιορτάζεται η εξέγερση, η οργανωμένη άρνηση κι όχι η απελευθέρωση. Ως εθνική γιορτή όμως στο μεταμοντέρνο πολιτισμικό πνεύμα που μας περιβάλλει μάλλον είναι λογικό να μηδενίζεται, όπως το μεταμοντέρνο μηδενίζει τα πάντα. Με την εμμονή στο εύκολο και το επιφανειακό, το μεταμοντέρνο πείθει χωρίς λογική, αλλά με προπαδανδιστικά μέσα.

Ολαρία Ολαρά, ψήφος πέφτει από ψηλά

Έξω γίνονται κοσμογονικά πράγματα και η τι-βι παίζει παπαρίτσες. Ντάξ’, αναμενόμενο. Έχω να δω κάτι ενδιαφέρον στην τηλεόραση από το μαύρο της ΕΡΤ.

Τώρα, θα μου πεις ποια είναι τα κοσμογονικά. Ο άλλος παντρεύτηκε δέντρο, λέει. Σιγά την είδηση. Καθημερινά βλέπω στην τηλεόραση διασταυρώσεις ανθρώπου με φυτό.

Τα τελευταία χρόνια η φορολογική επιδρομή των κυβερνήσεων έχουν φέρει τους Έλληνες σε σημείο εξαθλίωσης. Νεοφιλελεύθεροι και αριστεροί αντιδρούν πολιτικά και ο λαός υποφέρει. Ωστόσο, πίσω από την ανίερη συμμαχία των δύο ιδεολογικών πόλων λανθάνουν σοβαρότατες διαφορές.

Είπε ο ΣΥΡΙΖΑ πριν λίγο καιρό:"ή εμείς ή αυτοί!"

Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει μηδενικές απολύσεις στοτερατώδους μεγέθους δημόσιο, και επιστροφή των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων στα προ της κρίσης επίπεδα των €31.000 μικτών ετησίως. Προτίθεται επίσης να αναζωογονήσει την οικονομία (σ.σ: διαλύοντας κι άλλο την παραγωγική τάξη με πρόσθετους φόρους για να τους πληρώσει), κάνοντας προσλήψεις στο δημόσιο, κατά άλλους ως 100.000, και κατά άλλους “πολύ λιγότερους”.

Μπορεί η συζήτηση στη Βουλή να μην εξήγαγε τα συμπεράσματα που ήθελαν πολλοί δημοσιογράφοι, ίσως να μην είχε ειδήσεις, αλλά σίγουρα μας επέτρεψε να αντιληφθούμε συνολικά μια σειρά πραγμάτων. Η τελευταία όμως μέρα έμοιαζε περισσότερο με πρόζα θεατρική επενδεδυμένη με έντονη υποκριτική διάσταση.

Το σκηνικό της κρίσης

Η αξιωματική αντιπολίτευση -και σωστά- κατέθεσε πρόταση δυσπιστίας στην κυβέρνηση προσπαθώντας με κοινοβουλευτικό και συνταγματικό τρόπο να τη "ρίξει". Επικαλέστηκε τρεις αιτίες με κύρια την άθλια οικονομική της πολιτική που έχει δημιουργήσει μια ζοφερή πραγματικότητα για την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών - μια πραγματικότητα δίχως αύριο. Μπορεί τα κομματικά παιχνίδια ένθεν κακείθεν και οι σκοπιμότητες να προσφέρουν πολλαπλές ερμηνείες αυτής της κίνησης, αλλά, για τον Πολίτη μόνο παράδοξη δεν ήταν. Μια αποτυχημένη κυβέρνηση πρέπει να παραχωρεί την θέση της στην επόμενη - αυτό λένε οι κανόνες της δημοκρατίας, αυτό φωνάζει το αδιέξοδο στο οποίο έχουμε περιπέσει μετά από την επίσημη παραδοχή της χρεοκοπίας μας το 2009.

Το πιο απλό που θα μπορούσαμε να πούμε για να τελειώνουμε μια και έξω με το θεματάκι της ευρύτερης Μέσης Ανατολής είναι ότι γινόταν ένας χαμός αλλά τώρα σαν κάτι να αλλάζει. Οι δύο τελευταίοι μήνες έφεραν αλλαγές στις αντιλήψεις οι οποίες διαμορφώθηκαν μέσα από την πάροδο των χρόνων, αλλά και των πολέμων στην περιοχή, καθώς επίσης και της πρόσφατης ιστορίας με τα χημικά της Συρίας.