Πολιτική

"Το καλοκαίρι του 2012, ο Roger Bootle κέρδισε το βραβείο "Lord Wolfson" για την καλύτερη συμβουλή προς μια χώρα η οποία, ως υποθετικό σενάριο, θα αποχωρούσε απο την Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση ( μπορεί κανείς να υποθέσει ότι η συμβουλή αυτή απευθυνόταν στην Ελλάδα ) . Μια πιο κρατικιστική , αντι - φιλελεύθερη πολιτική δύσκολα θα μπορούσε προτείνει ο εν λόγω κύριος και είναι λυπηρή η νοοτροπία των κριτών της επιτροπής που επέλεξε ο Λόρδος Wolfson.

Είδα αυτό το video που κυκλοφορεί, με τίτλο «Βασίλης Λεβέντης – Οι προφητείες (1992 – 2013)», το οποίο δημοσιεύσαμε και εδώ στον Κλόουν και μου έκανε τεράστια εντύπωση, κυρίως γιατί, αν και δεν πιστεύω σε προφητείες, οι προβλέψεις στις οποίες πέφτει μέσα είναι όντως πολλές.

Ένα ζήτημα που απασχολεί συχνά πυκνά το δημόσιο διάλογο κι έχει αναζωπυρωθεί εσχάτως με αφορμή τα σχόλια για την ηλικιακή σύνθεση των συγκεντρώσεων των 58 είναι γιατί οι νέοι δεν ασχολούνται με την πολιτική. Πρόκειται για ένα όχι απλό ζήτημα, οι διαστάσεις του οποίου άπτονται μιας σειράς σύνθετων θεμάτων.

Το κράτος με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο αποδεικνύει πως η καταπολέμηση της σπατάλης του θα επιτευχθεί (κατά την άποψη και πρακτική του) με την αύξηση της φορολογίας. Την στιγμή που το Ελληνικό κράτος κατατάσσεται σε αξιολογήσεις ως ανάλογο κρατών τύπου Ζιμπάμπουε, μπορούμε να διαπιστώσουμε πως, ως οργανισμός, το Ελληνικό κράτος αποτελεί ένα χείριστο παράσιτο ως προς τον ξενιστή της Ελληνικής κοινωνίας. Οι παρασιτικοί οργανισμοί δεν διαθέτουν την αντίληψη εκείνη η οποία είναι προαπαιτούμενη ώστε να γίνει κατανοητό πως ο ξενιστής θα αποβιώσει και μαζί του μοιραία θα αποδημήσει εις κύριον και το παράσιτο το ίδιο.

Όταν ακούς από τα έδρανα της βουλής να γρυλίζουν και να μουγκρίζουν οι πρωτόπλαστοι της Χ.Α., τότε έστω και την ελάχιστη αίσθηση ανθρώπινης λογικής να διαθέτεις, δοκιμάζονται (για να μην πω ζεσταίνονται), τα πιο φρικαλέα, άγρια και επιθετικά ένστικτά σου, που όλοι μας λίγο πολύ κρύβουμε μέσα μας.

Αντιλαμβάνομαι ότι κάποιοι συμπολίτες μας έχουν ακόμη περιθώρια ανοχής για εκείνους που ήταν μέλη κάποιας εκ των ομάδων καταστροφής και εκπόρνευσης της Ελλάδας, αλλά δεν προκύπτουν τεκμηριωμένες ευθύνες για τους ίδιους (ακόμη τουλάχιστον). Για πολλούς από τους υπόλοιπους όμως εξ υμών, και μόνη η συνύπαρξη με τα "φαινόμενα Άκη", και πόσων τόσων άλλων που έχει βουϊξει η κοινωνία αλλά η δικαιοσύνη δεν έχει προκάμει, (όπως λέγουν οι κακές γλώσσες πχ για τον περίτρανο πρώην υπουργό "L for Lαμόγιο" του ΠΑΣΟΚ), η ανοχή είναι ανύπαρκτη.

Η μοναδική αγορά στην Ελλάδα η οποία ρίχνει τις τιμές, είναι αυτή που καταδιώκεται με μανία απο το κράτος. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες σε χιλιάδες προϊόντα και υπηρεσίες έχουν ρίξει τις τιμές και ως "επιβράβευση" εισπράττουν σταλινικό μένος από την κυβέρνηση, φορολογία από το πρώτο ευρώ, προκαταβολή υποτιθέμενων εσόδων και εξόντωση από τον ΟΑΕΕ.

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που η κοινωνία μας βρέθηκε ενώπιον ακραίων συμπτωμάτων βίας καί αναφέρομαι συγκεκριμένα στις στυγερές δολοφονίες των Φύσσα, Καπελώνη καί Φουντούλη. Θρηνήσαμε τρείς νέους ανθρώπους, τον πρώτο από τα πυρά των νεοναζί καί τους δεύτερους από τα πιθανά αντίποινα των ακροαριστερών συνιστωσών.

Αν σε ένα σοβαρό κράτος ελάμβανε χώρα ένα τραγικό περιστατικό με νεκρούς και αγνοουμένους, ο αρμόδιος υπουργός αυτού του κράτους θα διέτασσε να ληφθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα, προκειμένου να διαλευκανθεί η υπόθεση. Θα διετάσσετο μια ΕΔΕ, θα οριζόταν αμέσως ο επικεφαλής της και οι αρμοδιότητές του, θα του παρέχονταν όλα τα απαραίτητα νόμιμα μέσα και θα αφηνόταν ελεύθερος να ανεύρει τα αίτια της τραγωδίας.

Η λεγόμενη «σιωπηλή πλειοψηφία», αυτοί οι ψηφοφόροι δηλαδή που θεωρούμε ότι είναι αρκετά μετριοπαθείς και ιδεολογικά πράοι ώστε να μην γκαρίζουν δεξιά και αριστερά με ιαχές λαϊκισμού και παθιασμένης «αγανάκτησης» (και οι οποίοι για κάποιο λόγο θεωρούμε ότι είναι όντως πλειοψηφία), παλεύουν καιρό τώρα να οργανωθούν και να συγκροτηθούν ενδεχομένως σε έναν ενιαίο ή συνασπισμένο πολιτικό χώρο. Πρόσφατο παράδειγμα το «Προοδευτικό Φόρουμ» μέσω του οποίου ακούστηκε μία πλειοψηφία απόψεων από το συγκεκριμένο πολιτικό φάσμα και που στην ουσία επανέλαβε για πολλοστή φορά αυτά που όλοι γνωρίζουμε.

Το ότι δεν μπορεί να αποδειχτεί (ακόμα τουλάχιστον) ότι ο Χριστόδουλος Ξηρός είναι μεγαλοχαφιές της ασφάλειας, δεν σημαίνει πως πρέπει να πάψουμε να σκεφτόμαστε με λογική, ούτε μας απαγορεύει να έχουμε αμέτρητες απορίες και άποψη για τη δράση του. Η υπόθεση 17 Νοέμβρη, για όλους αυτούς που παρακολουθούν τις πολιτικές συνθήκες στη χώρα μας μεταπολιτευτικά, βρωμάει από παλιά. Ή για να ακριβολογώ από τη μέρα που εμφανίστηκε στην οργάνωση ο Κουφοντίνας.

"Ο Hjalmar Schacht ήταν ο άνθρωπος των οικονομικών του Χίτλερ. Σύμφωνα με τη Wikipedia , ο Schacht: "έγινε υποστηρικτής του Αδόλφου Χίτλερ και του Ναζιστικού Κόμματος, και υπηρέτησε στην κυβέρνηση του Χίτλερ ως πρόεδρος της Reichsbank και Υπουργός Οικονομικών. Ως εκ τούτου, o Schacht έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εφαρμογή των πολιτικών του Χίτλερ. "