Πολιτική

Τον τελευταίο καιρό παρακολουθούμε ένα περίεργο παιχνίδι προερχόμενο από τον ΣΥΡΙΖΑ αναφορικά με το θέμα της Χρυσής Αυγής. Μετά την αντίθεσή του στην απαγόρευση του νεοναζιστικού κόμματος, ακολούθησαν διαφωνίες και αμφιβολίες σχετικά με την άρση της ασυλίας των βουλευτών της Χρυσής Αυγής, γεγονός που εύλογα έφερε ερωτηματικά σχετικά με τα κίνητρα της Κουμουνδούρου.

Διάβασα πρόσφατα ένα ιδιαίτερα εριστικό άρθρο του ακροδεξιού κομμουνιστή Μπογιόπουλου, που είχε να κάνει με την περίφημη σφαγή (γενοκτονία ανεπίσημα) στο δάσος του Κατίν από τη Σοβιετική Κατοχή. Επειδή η ψυχροπολεμική εποχή που ζούμε είναι πονηρή και οι προπαγανδιστές πάσης πλευράς έχουν βγει παγανιά, μα πάνω απ’ όλα επειδή η κοινή λογική ίσα που αχνοφαίνεται πια, το να βγαίνει ένας σύγχρονος "Αυριανιστής" και να ασελγεί πάνω στην στρατευμένη ιστορική άγνοια των αναγνωστών  του, προκαλεί ένα μείγμα θυμού και θυμηδίας.

Η απολεσθείσα κίνηση των 58 ισχυριζόταν ότι εκφράζει τους "κανονικούς ανθρώπους" - και εν μέρει είχε δίκιο. Πολλοί καλόπιστοι "κανονικοί" άνθρωποι προστρέχουν κάθε κίνηση που υπόσχεται ότι δεν είναι ενεργούμενο του χρεοκοπημένου κομματικού κράτους και του πλέγματος διαφθοράς που το στηρίζει πελατειακά.

Αναμφισβήτητα το πρόσωπο των ημέρων είναι ο Σταύρος Θεοδωράκης. Η κίνηση που δημιούργησε ήρθε την κατάλληλη στιγμή, απαξίωση πολιτικής, των πολιτικών, μικρός δικομματισμός που κουράζει, κεντροαριστερά που αργοπεθαίνει, ακόμα και η περιβόητη κίνηση των 58 αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων. Από πλευράς λοιπόν επικοινωνίας ήταν ευφυής και συγκριακά εύστοχη.

Κι εκεί που η πρωτοβουλία των 58 πνίγηκε, κάτι που η στήλη προ εβδομάδων υποστήριζε (δεύτερη παράγραφος εδώ), ξεχύνεται ορμητικό το "Ποτάμι". Δημιουργός του ένας άνθρωπος της "πιάτσας" με επικοινωνιακό χάρισμα και προσωπική επιτυχία, ο Σταύρος Θεοδωράκης.

Ο Γ. Βαλλιανάτος πριν από μερικές μέρες δήλωσε ότι δεν είναι ο μόνος γκέι υποψήφιος για το Δήμο της Αθήνας, αν και – θα συμπληρώσω εγώ – είναι ο μόνος που το έχει δηλώσει ευθέως και ευθαρσώς. Χθες στο δελτίο ειδήσεων του Kontra Channel ρωτήθηκε ποιον εννοεί και απάντησε.

Είχα μιλήσει πριν από καιρό για το πως μπορεί να "πνίξει" την υπόθεση ενότητας της κεντροαριστεράς (ή όπως αλλιώς θέλετε να την βαφτίσετε) μια σχέση με το ΠΑΣΟΚ. Η παρατήρησή μου τότε, δεν λήφθηκε υπόψη. Να επανέλθω σήμερα λέγοντας ότι όσο προσωποποιείται η πολιτική, όσο απόψεις και ιδέες ταυτίζονται με πρόσωπα που υπήρξαν ενεργά και με κεντρικό πολιτικό ρόλο, τόσο θα δυσκολεύει το κάθε εγχείρημα.

Η πολιτική στην Ελλάδα έχει τους δικούς της κανόνες - κι αυτοί συχνά κινούνται αντίθετα με τα συμφέροντα της κοινωνίας. Τα "συμφέροντα" στην ιδιότυπα βαλκανική μεταοθωμανική αυτή χώρα είναι συμφέροντα μεταπρατών που συνήθως κυριαρχούν επί των ντόπιων αστικών και "αστικών" δυνάμεων.

Τα μαθηματικά όπως και η ζωή έχουν κάποιες σταθερές, κάποια ορισμένα πεδία δηλαδή, που θεωρούνται δεδομένα και αναπόδειχτα, προκειμένου να υπάρξει μία βάση αξιοποίησης. Κατά τον Αριστοτέλη, οι σταθερές αυτές προκύπτουν από την κοινή λογική και αξιοποιούνται στο πέρασμα του χρόνου εφόσον εμπλουτίζονται με εμπειρία και γνώση. Κατά τον Μάρξ, η βάση αυτή αποτελείται από αντικειμενικούς ταξικούς νόμους με καθαρά οικονομικά χαρακτηριστικά, που δικαιολογούν και ρυθμίζουν την ανθρώπινη συμπεριφορά μέσα στην κοινωνία, στα πλαίσια ενός αέναου διαλεκτικού υλισμού. Και ο Αριστοτέλης αλλά και ο Μαρξ δεν υπολόγισαν ότι θα παρουσιαστεί κάποτε ένα σύνολο ανθρώπων, ένας λαός δηλαδή, κάποια χρονική περίοδο της Ιστορίας, που θα καταρρίψει πανηγυρικά και με αξιοθαύμαστη ευκολία και τις δύο αυτές θεωρίες.

Την ώρα της μάχης  δεν κοιτάζεις ποιος είναι δίπλα σου, μόνο ποιος είναι απέναντι (κι είναι αυτό επικίνδυνο)*   -Σύγχρονη ουκρανική παροιμία. Η σύγκρουση μοιάζει πια σαν επιλογή παράδοσης στην μοίρα - αφού η σύνθεση έγινε "παιχνίδι στα χέρια των παιδιών"...

Κανονικά δε θα έπρεπε να ασχολούμαστε. Λίγο γιατί τούτο μας προτρέπει να πράξουμε ο υποθετικός σχολιαστής του Καβάφη, λίγο γιατί δεν ασχολείσαι με ό,τι δε σε απειλεί… Ωστόσο, εντύπωση προκάλεσε η ευρύτατη αποδοχή του βίντεο από τα συστημικά μέσα  και τούτο χωρίς να έχουμε να κάνουμε με μια καινοτόμα καλλιτεχνική δημιουργία. Γιατί τελικά όταν σε υπερπροβάλλουν οι ταξικοί εχθροί μάλλον κάτι κάνεις λάθος….

Μέχρι προσφάτως, την έκβαση των εκάστοτε εκλογών καθόριζαν καταρχήν η τηλεοπτική έκθεση των υποψηφίων, και δευτερευόντως οι συγκεντρώσεις όπου οι υποψήφιοι έκαναν ομιλίες σε μεγάλους αριθμούς ακροατών, ήδη θετικά διακείμενων προς αυτούς. Αυτό δεν ισχύει πια. Μέσα από την οικονομική και πολιτική κρίση που βίωσε στο πετσί του ο μέσος Έλληνας στα τελευταία 6 χρόνια (από 2009), έμαθε να αμφισβητεί κονσερβαρισμένες τηλεοπτικές ειδήσεις/ανακοινώσεις, να ψάχνει διαφορετικές οπτικές για τα ίδια θέματα, να αμφισβητεί κίνητρα και μεθόδους του πολιτικού συστήματος, και να σχολιάζει ο ίδιος κυρίως εκείνα που τον δυσαρεστούν.