Πολιτική

Οι Λατίνοι φίλοι μας έλεγαν "Ignorantia legis non excusat", δηλαδή άγνοια νόμου δεν συγχωρείται, κάτι το οποίο αποτελεί γενική αρχή του Δικαίου, για έναν πολύ συγκεκριμένο και ιερό λόγο: γιατί ο νομοθέτης θέλει να κρατά ενεγρηγόρσει τους πολίτες, να καλλιεργεί διαρκώς το βαρύ αίσθημα της ευθύνηςσε αυτούς γαλβανίζοντας κατά τον τρόπο αυτό τη σχέση τους με την Πολιτεία. Εξάλλου, η επιτυχία ενός τέτοιου συνόλου κρίνεται από την ποιότητα της προαναφερθείσας σχέσεως.

Για να καταλάβουμε και να εμπνευστούμε από τις ΗΠΑ, θα πρέπει να τις μελετήσουμε έξω από το πρίσμα των εικόνων και των συνθημάτων που έχουμε συνηθίσει.

Οι ΗΠΑ είναι το πρώτο στην ιστορία κοινωνικοπολιτικό πείραμα, το οποίο έσπασε τις νόρμες των κλασικών, παραδοσιακών ευρωπαϊκών αντιλήψεων.

Το δεύτερο μεγάλο κοινωνικοπολιτικό πείραμα που είχαμε στην ιστορία ήταν η ΕΣΣΔ.

Ποιος φοβάται τον Ντόναλντ Τραμπ;

Η Αμερική έχει ατσάλινους θεσμούς για να προστατεύσει την Δημοκρατία της και το Κράτος Δικαίου της.

Έχει ενσωματωμένες στο Σύνταγμά της δικλείδες που επιβάλλουν τη διάκριση των εξουσιών, το Κογκρέσο να διασφαλίζει πως κανένας πρόεδρος δεν μπορεί να ξεκινήσει κανέναν πόλεμο χωρίς πλειοψηφία του, το Ανώτατο Δικαστήριο να διασφαλίζει πως κανένας δεν θα καταπατήσει τα δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες των πολιτών για νομότυπους λόγους.

Ο 45ος Πρόεδρος των Η.Π.Α. δεν είναι, τελικά μια έμπειρη και συνάμα βουτηγμένη σε σωρεία σκανδάλων γυναίκα, σύζυγος πρώην Προέδρου της ίδιας χώρας και πρώην Υπουργός Εξωτερικών της, αλλά ένας επιχειρηματίας με κακές επιλογές στις βαφές μαλλιών και ακόμα πιο κακές ατάκες και αντιλήψεις για το διαφορετικό. Αυτόν, όμως, επέλεξε η πλειοψηφία όσων Αμερικανών πολιτών αποφάσισαν να ψηφίσουν και με αυτόν θα πορευτούν οι Η.Π.Α. και η υφήλιος για την επόμενη τετραετία.

Η οριστική λύση ενός προβλήματος μπορεί να γίνει μόνο όταν έχει βρεθεί και εξουδετερωθεί η πηγή του προβλήματος. Όταν υπάρχει μια γενικευμένη άρνηση και η λαϊκή συναίνεση σπαταλά όλη την ενέργειά της μόνο στην άρση του προβλήματος, τότε το πρόβλημα δεν φεύγει. Έξι χρόνια η Ελλάδα βρίσκεται σε μια καταστροφική στασιμότητα όπου, με αστείρευτη εμμονή, οι πηγές των τωρινών προβλημάτων της χώρας μετατοπίζονται συνέχεια προς εξωτερικούς παράγοντες, βάζοντας τους λόγους της δυσοίωνης κατάστασης σε μια κοινή λήθη που με το πέρασμα του χρόνου η λήθη μεγαλώνει δίνοντας τόπο στον λαϊκισμό και την άρνηση.

Μια φορά κι έναν καιρό, η κυβέρνηση Σημίτη αποφάσισε να έλθει σε κατά μέτωπον σύγκρουση με την Εκκλησία για το θέμα των ταυτοτήτων. Οι περισσότεροι θυμούνται τις εκρήξεις του τότε Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, το γνωστό συλλαλητήριο στην Αθήνα, τα κυβερνητικά στελέχη (ιδίως Βενιζέλο και Ευθυμίου), που πίσω από την πλάτη του τότε πρωθυπουργού συναγελάζονταν με το Χριστόδουλο, την αξιωματική αντιπολίτευση που είχε σπεύσει να υπογράψει υπέρ της διεξαγωγής δημοψηφίσματος για τις ταυτότητες και όσους κινδυνολογούσαν για την απώλεια της εθνικής μας ταυτότητας.

Τον Σεπτέμβριο του 2015 ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α και οι ΑΝ.ΕΛ έλαβαν για δεύτερη φοράτην πιο ισχυρή εντολή, την εντολή του λαού, για να κυβερνήσουν τη χώρα, αλλά δυστυχώς ακόμη αντιπολιτεύονται. Όμως δεν είναι αυτό το μείζον. Το μεγάλο πρόβλημα είναι πως η Κυβέρνηση δεν μπορεί να αντιληφθεί το θεσμικό της ρόλο, κάτι το οποίο επιφέρει ως θλιβερό απότοκο την απώλεια κάθε ψήγματος πολιτικής αξιοπρέπειας, αλλά και την ανεπανόρθωτη διάρρηξη της εθνικής ενότητας.

Κάνω διάρρηξη σε ξεκλείδωτες πόρτες με το παρόν κείμενο, αλλά θεωρώ ότι έχει νόημα να τα έχουμε συγκεντρωμένα τα στοιχεία.

Έναν άνθρωπο τον κρίνεις και από τον τρόπο που διαχειρίζεται την αποτυχία  τη δύσκολη στιγμή του. Η απόφαση του ΣτΕ μας έδειξε ξεκάθαρα το ποιόν της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ.

Στην Ελλάδα υπάρχει μια ιδιαίτερη σύγχυση στην χρήση του όρου, αρκετοί νομίζοντας ότι βρίσκεται είτε απέναντι από την αριστερά (οικονομικές ελευθερίες) είτε απέναντι από την δεξιά (ατομικές ελευθερίες). Και οι δύο ερμηνείες είναι λάθος διότι, και όπως διαφαίνεται από την ίδια η λέξη, το κύριο πρόσημο της ιδεολογίας αυτής είναι η ελευθερία.

Άρα απέναντι από τον φιλελευθερισμό δεν βρίσκεται ούτε η αριστερά ούτε ή δεξιά, αλλά η απολυτοκρατία, η οποία μπορεί να εμφανιστεί είτε από τα δεξιά (δικτατορία) είτε από τα αριστερά (κολεκτίβα). Άμα μου λέει κάποιος ότι δεν είναι φιλελεύθερος, τότε αυτόματα φοβάμαι αυτόν τον άνθρωπο αλλά σε περίπτωση που δεν έχει καταλάβει τι πρεσβεύει, μιας και υπάρχει μια γενικευμένη σύγχυση στην χρήση του όρου αυτού, πάντα δίνω το προτέρημα της αμφιβολίας.

Η γενίκευση, δηλαδή η εξάπλωση μιας συγκεκριμένης θεματολογίας σε άλλα θέματα μέχρι να γίνει ένας απροσδιόριστος χυλός επιχειρημάτων και ιδεών, είναι το εργαλείο με τον οποία πλάθεται και μεταδίδεται ο λαϊκισμός. Το τελευταίο μου άρθρο «Γιατί δεν κατεβαίνουν στο δρόμο οι ελεύθεροι επαγγελματίες» διάβασα μερικά σχόλια που προέτρεπαν να κατέβουμε «όλοι» μαζί στους δρόμους. Ακριβώς εκεί βρίσκεται το πρόβλημα.

Ένα από τα αξιοπερίεργα και συνάμα μαγικά χαρακτηριστικά των έργων του Τζωρτζ Όργουελ είναι το ότι είναι πάντα επίκαιρα. Προφητικός ο Όργουελ ή απλά κατάλαβε ένα καθεστώς βιώνοντάς το εκ των έσω;

Το βιβλίο "Η φάρμα των ζώων" αναφέρεται πολύ περιληπτικά στην επανάσταση των ζώων ενός αγροκτήματος με σκοπό την απελευθέρωσή τους από τον σκληρό ανθρώπινο ζυγό. Σε αδρές γραμμές τα γουρούνια, τα εξυπνότερα, κατά την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων του αγροκτήματος, ζώα ποδηγέτησαν τους συντρόφους τους και ανέβηκαν τεχνηέντως στην εξουσία βασιζόμενα στην προπαγάνδα, τις γκεμπελικές μεθόδους και τη διαρκή επίκληση στο συναίσθημα των αιχμάλωτων έως τότε ζώων.

Ο Στυλιανός Παττακός ήταν ένα επίορκο κάθαρμα, ένας εχθρός του κοινοβουλευτισμού ο οποίος κατέλυσε το πολίτευμα της χώρας και αργότερα αξιοποίησε τα οφέλη του, ώστε να ανασταλεί η εκτέλεση της ποινής του και να περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του ελεύθερος και αμετανόητος για το πραξικόπημα και τα εγκλήματα, που το συνόδευσαν. Οι συνεντεύξεις του και η όλη στάση ζωής του το απεδείκνυαν.