Για ένα εθνικό σχέδιο ΑΜΕΣΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ

Ακόμη κι αυτό όμως δεν γίνεται. Πιο πιθανό είναι να απολυθεί κι αυτός παρά να ακουμπήσουμε τα ειδικά μισθολόγια. Άρα θα έχουμε μια ΒΙΑΙΗ φτωχοποίηση ενός 25-30%. Αυτά είναι και τα ευρωπαϊκά επίπεδα άλλωστε. Μόνο που έχει μια ΒΑΣΙΚΗ διαφορά. Το εργατόπαιδο της Μασσαλίας και το αγροτόπαιδο της Βαυαρίας, δεν «έζησε» ποτέ τη «μεγάλη» ζωή. Μπορεί να την ονειρεύτηκε μια βραδιά στην παμπ, αλλά δεν τη θεώρησε ποτέ εφικτή. Πόσο μάλλον δεδομένη.

Αν συνεχίσουμε να τρέφουμε σαν λαός την ψευδαίσθηση ότι «κρίση είναι θα περάσει», θα βρεθούμε να τρωγόμαστε μεταξύ μας, για το πώς θα μοιραστούν οι θυσίες και πώς ο καθένας μας θα κρατήσει  το κλαδί του ακέραιο πάνω σ' ένα δέντρο που καταρρέει. Δυστυχώς μαλώνουμε για τις ασπιρίνες ενώ έχουμε καλπάζοντα καρκίνο.

Αν θέλουμε λοιπόν να προλάβουμε μια εμφύλια σύρραξη ανάμεσα στους έχοντες και τους πρώην έχοντες, θα πρέπει οι αλήθειες να ειπωθούν και να παρουσιαστεί ένα εθνικό σχέδιο ΑΜΕΣΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ. Το σχέδιο θα πρέπει να περιέχει τι θα γίνει, αλλά κυρίως από ΠΟΙΟΥΣ και ΠΩΣ.

Προφανώς δεν χωράνε οι λεπτομέρειες σε ένα μόνο κείμενο. Απλώς φιλοδοξία μας είναι να μπουν τα θέματα και ν' αρχίσουμε να συζητάμε συντεταγμένα. Αρχίζοντας από το τι πρέπει να κάνουμε ας δούμε τις αμυντικές κινήσεις, ώστε να προστατέψουμε πρώτα τους ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ αδύναμους. 

Ας εξασφαλίσουμε τη Διατροφή είτε με κοινωνικά παντοπωλεία, είτε με καταναλωτικά κινήματα «πατάτας», είτε κυρίως με σκληρή μάχη ώστε να λειτουργήσει ο ανταγωνισμός και να πέσουν οι τιμές. Ας μειώσουμε τις σπατάλες στην Yγεία ώστε να μη ζήσουμε μια ανθρωπιστική καταστροφή ανάλογη της Αν. Ευρώπης, όπου έπεσε το αναμενόμενο βιώσιμο κατά 10 χρόνια. Ας επανεξετάσουμε την πρόνοια γι’ αυτούς που πραγματικά την έχουν ανάγκη. Είναι όνειδος να παίρνει επίδομα τρίτεκνου η Μενεγάκη, αλλά όχι η ανύπαντρη μητέρα.

 

Με τη φούσκα της οικοδομής, έχει αποκτήσει στέγη ένα πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού (έστω με θαλασσοδάνεια). Μαζικές κατασχέσεις δεν συμφέρουν τις τράπεζες και θα δημιουργήσουν στρατιές αστέγων. Επιμήκυνση δανείων και περίοδοι χάριτος μπορούν να βοηθήσουν όλους.

Η δημόσια παιδεία είναι βασικός μηχανισμός μείωσης ανισοτήτων και άρσης αποκλεισμών. Ας εξασφαλίσουμε τη Σταθεροποίηση/Προστασία των υποδομών μας έτσι ώστε ό,τι χτίσαμε (έστω με δανεικά), να μην καταστραφεί/λεηλατηθεί.

Ας το παραδεχτούμε επιτέλους. Δεν έχουμε τα λεφτά για να συντηρήσουμε, πόσο μάλλον να βελτιώσουμε, τις υπάρχουσες υποδομές. Ας τις δώσουμε τουλάχιστον στον ιδιωτικό τομέα, μπας και γλiτώσουμε από το πλιάτσικο των κομματικών στρατών, που τις λυμαίνονται τόσα χρόνια.

Όλοι μιλάνε για Ανάπτυξη και ζητάνε από το κράτος «να ρίξει λεφτά». Για να έρθει ποια ανάπτυξη; Του τσιμέντου και της κατανάλωσης; Ή της τεχνολογίας με διαλυμένα ΑΕΙ;

 

Αν θέλουμε να έχουμε μέλλον ώστε, έστω σε 10 χρόνια, να πάρουμε τη θέση που ονειρευτήκαμε, πρέπει να εστιάσουμε στα δυνατά μας σημεία. Ενέργεια/Περιβάλλον, Boutique τουρισμό και delicatessen τρόφιμο. Και τα τρία δεν χρειάζονται μεγάλες κρατικές δαπάνες αλλά ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ απελευθέρωση του θεσμικού πλαισίου και πραγματική λειτουργία των τραπεζών.

Με ποιους και πώς θα τα κάνουμε όλα αυτά; Καταρχάς με τους νέους. Για το δικό τους μέλλον μιλάμε. Αν δεν τρέξουν αυτοί ποιος θα τρέξει; Αν δεν τρέξουν τώρα πότε; Σήμερα περιμένουν τα πάντα από τη μάνα τους και τον κομματάρχη της. Που όμως δεν ξέρουν τίποτα άλλο από το «ένδοξο» παρελθόν τους και το μίζερο παρόν τους. Γκρινιάζουν αν και βολεμένοι αλλά δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν.Πρέπει να κάνουν πίσω και ν' αφήσουν χώρο στην πιο εφοδιασμένη γενιά του πλανήτη. Σπουδές, γλώσσες, εξωτερικό, τεχνολογία. Ως πότε θα ναι παραγκωνισμένοι από μέτριους γιατί «δεν έχουν εμπειρία»; Λες και δεν είδαμε πώς τα κατάφεραν οι «έμπειροι».

Η γενιά της καφετέριας όπου τους εξορίσαμε, δεν μπορεί να περιμένει για πάντα εκεί, με το χαρτζιλίκι της γιαγιάς. Ό,τι εθελοντικό κίνημα υπάρχει από αυτούς ξεκινάει. Βγαίνουν μπροστάρηδες και ζητάνε το τιμόνι. Σε συλλόγους, συνεταιρισμούς, δήμους, κινήσεις. Έχουν να προτείνουν και αναγκαστικά η κοινωνία θα ακούσει.

 

Επιτυχημένοι συνεταιρισμοί και τοπικές οάσεις ποιότητας υπάρχουν παντού. Πρέπει όλοι να τους προβάλλουμε και να τους αντιγράψουμε. Το οργανωτικό της νέας Ελλάδας δεν θα συντονίζει κομματάρχες, αλλά ιστορίες επιτυχίας που θα ανταλλάσσουν τεχνογνωσία. Οι κινητοποιήσεις δεν θα είναι κομματικά πανηγυράκια, αλλά θεματικές εκδηλώσεις με στόχο και περιεχόμενο. 

 

Εκεί θα διαμορφωθεί και ο νέος συνδικαλισμός. Όχι για να προστατεύει συντεχνιακά συμφέροντα απέναντι στην υπόλοιπη κοινωνία, αλλά για να συνδιαμορφώνει μαζί της βέλτιστες λύσεις. Μέσα από πραγματικά κινήματα  που προετοιμάζουν και βελτιώνουν προτάσεις.   

Όλα τα παραπάνω θα πρέπει να αποτυπωθούν σε τοπικά σύμφωνα ποιότητας και ανάπτυξης. Με όλους τους εμπλεκόμενους να συνεργάζονται μέσα από οργανωμένες και μαζικές διαδικασίες, για να καταγράψουν και να βελτιώσουν τα δυνατά και αδύνατα σημεία κάθε περιοχής.

 

Όριο μας είναι οι εκλογές του 2014 για την αυτοδιοίκηση. Η νέα Ελλάδα θα αντιπαρατεθεί με τις δυνάμεις του χθες. Μελετημένες προτάσεις και όρεξη για προσφορά απέναντι σε υποσχέσεις και κομματάρχες.  Εκεί θα μετρήσουμε τι πετύχαμε. Αν δεν είναι αρκετό είμαστε άξιοι της μοίρας μας.