Έχετε καθίσει σε ένα εστιατόριο για να δειπνήσετε με την οικογένειά σας. Ο κατάλογος πολλά υποσχόμενος. Παραγγέλνετε ένα κάρο λιχουδιές από το χαμογελαστό γκαρσόν. Σας φέρνει τα κουβέρ, ποτά και δυο χαμόγελα ακόμα. Φαγητό πουθενά. Περιμένετε ώρα. Λίγο πριν εξαντληθεί η υπομονή σας έρχονται τα πιάτα. Κρύα κι άνοστα. Φωνάζετε το γκαρσόν και κάνετε παράπονα. Ζητάτε να μιλήσετε με τον σεφ. Εκείνος κάνει την εμφάνισή του εμφανώς ταλαιπωρημένος.
«Το φαγητό είναι απαράδεκτο», του λέτε. «Και σίγουρα όχι αντάξιο του καταλόγου σας». Ο σεφ, αμήχανος, αποδέχεται το γεγονός, αλλά υπεραμύνεται της θέσης του. «Ναι, αλλά προσπάθησα», λέει. «Έδωσα πολύωρη μάχη με τις κατσαρόλες και τα ταψιά. Ίδρωσα». Και σαν να μη φτάνει η απάντηση, σας αφήνει και το λογαριασμό.
Μια ιστορία σαν αυτή ζήσαμε το καλοκαίρι. Τις μέρες εκείνες που τα γιούρογκρουπ ήταν πιο συχνά και από τις επισκέψεις μας στην ταβέρνα της γειτονιάς.
Τότε ήταν που «εφευρέθηκε» το επιχείρημα, βάσει του οποίου έπρεπε να στηρίξουμε τη νεοσύστατη κυβέρνηση των πολύμηνων, ολονύκτιων διαπραγματεύσεων.
Το επιχείρημα υπέρ ΣΥΡΙΖΑ, που λέει ότι αυτοί τουλάχιστον «προσπάθησαν», «διαπραγματεύτηκαν», έδωσαν «σκληρή μάχη», σκοντάφτει επάνω σε ένα πολύ ισχυρό αντεπιχείρημα: Πως η προσπάθεια μετράει στο Δημοτικό Σχολείο και στον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Στον επαγγελματικό και τον πολιτικό βίο μετράει μόνο το αποτέλεσμα. Αξιολογήστε το.
Μα, ξέχασα. Ζούμε στη χώρα που δεν αξιολογούμε ποτέ το αποτέλεσμα. Μόνο την «προσπάθεια». Αγιάζουμε τα μέσα δίχως να έχουμε σκοπό. Κι επειδή η προσπάθεια, σε αντίθεση με το αποτέλεσμα, δεν καταγράφεται στατιστικά, ούτε αποτυπώνεται στην κοινωνία, την αγορά και την οικονομία, πρέπει να τη διαλαλούμε απ’ τα μεγάφωνα. Για να κρατάμε το λαό «ζεστό». Μη τυχόν και ξεχάσει πως ο τίμιος αγώνας συνεχίζεται.
Το λαλίστατο κι αβάσιμο επιχείρημα ξαναχτύπησε το περασμένο Σάββατο, μέσα από άρθρο του πρωθυπουργού στην «Εφημερίδα των Συντακτών». Ο τίτλος του: «Η Αριστερά που μάχεται κατά της λιτότητας δεν είναι εχθρός της Ευρώπης». Προφανώς και η Αριστερά δεν είναι ο εχθρός της Ευρώπης. Αυτό που τίθεται σε αμφισβήτηση είναι κατά πόσο μάχεται κατά της λιτότητας.
Λιτότητα έχουμε γιατί δεν παράγουμε πλούτο. Αν παράγεις πλούτο έχεις οικονομική αυτοτέλεια. Δεν έχεις ανάγκη ούτε από δανεικά, ούτε από μνημόνια. Κι αν σου λείπει πλούτος αναζητάς τρόπους να τον παράγεις. Αν μια καλλιεργήσιμη έκταση γης υποφέρει από ξηρασία κάνεις γεώτρηση για να βρεις νερό. Η άλλη «λύση» είναι να κάνεις λιτανείες για να βρέξει. Κι αν κρατάς κι ένα μεγάφωνο, ίσως πει ο κόσμος: «Μα δες τι αγώνα κάνει!»
Ο πρωθυπουργός δίνει εμφανώς μια μάχη εντυπώσεων για να φύγει η λιτότητα. Από εντυπώσεις καλά τα πάει μέχρι σήμερα. Η λιτότητα, όμως, δεν βλέπω να συγκινείται να σηκωθεί να φύγει. Έχει κατσικωθεί στην γη μας, κάτω από έναν γκρίζο ευρωπαϊκό ουρανό, που, αν και συννεφιασμένος, δεν τον βλέπω να βρέχει λεφτά προς το παρόν.
Καλά θα κάνει λοιπόν η κυβέρνηση να αρκεστεί στη δουλειά και να αφήσει εμάς να εκφράζουμε τις εντυπώσεις. Κι ας ψάξει να βρει κι ένα νέο επιχείρημα υπέρ της. Γιατί αυτό του σκληρού διαπραγματευτή μας έχει κάτσει στο λαιμό.
Facebook: Manos Laskarakis
CoverPhoto: @Carlos Latuff
