Με αφορμή την αυθόρμητη ανάγκη απολογίας προβεβλημένων καλλιτεχνών αναφορικά με την επιλογή τους να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ είναι η ώρα να προχωρήσουμε σε σημαντικές διαπιστώσεις.
Η βασική διαπίστωση αφορά την πραγματικότητα. Όπως ακριβώς είναι. Η πλειοψηφία των ψηφοφόρων αποδείχθηκε ότι είναι μια μάζα απολίτικων μηχανών σταυροδοσίας στην υπηρεσία των πολιτικών. Λαδώνονται με προσλήψεις και εξυπηρετήσεις και ανταποδίδουν ευλαβικά πίσω από το παραβάν. Δίχως σκέψη. Αυτό δεν είναι πολιτική, είναι συναλλαγή. Είναι μορφή ραγιαδισμού, χαμηλής αυτοεκτίμησης και υπέρτατου ατομισμού. Προσοχή μη μπερδέψουμε τον ατομισμό με τον ατομικισμό. Έχει διαφορά. Με αυτή την τακτική βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ εν καιρώ κρίσης. Χάιδεψε (κυρίως) το κεφάλι των κρατικοδίαιτων. Του πιστού στρατού των βολεμένων. Έκανε αυτό που σταμάτησαν (έστω στα λόγια) να κάνουν οι προηγούμενοι.
Αυτή είναι η Ελλάδα. Αυτή είναι η πολιτική αντίληψη του μέσου ψηφοφόρου. Έτσι λειτουργεί το σύστημα μας από σύστασης του νεοελληνικού κράτους. Είναι αυτό που λέμε συμβαίνει «από πάντα». Γι αυτό δεν αλλάζει. Περνά στις γενιές ως δεδομένο. Μου κάνεις ρουσφέτι και σε στηρίζω. Μου υπόσχεσαι βόλεμα και σε στηρίζω. Είναι όπως το χαρτζιλίκωμα των παπάδων στα μνημόσυνα. «Μα έτσι κάνουν» θα σου πει η γιαγιά σου. Αποστομωτικό όντως. Εάν πεις στη γιαγιά σου ότι είναι δημόσιοι υπάλληλοι και δε πρέπει να τους δίνει (κι άλλα) χρήματα θα σε κοιτάξει σαν να είσαι πράσινος με μεγάλα μάτια. Έτσι δεν είναι;
Ήρθε η στιγμή να πούμε, «έτσι ήταν μέχρι τώρα». Αν όχι τώρα πότε; Η τουλάχιστον να ελπίζουμε ότι θα έρθει κάποτε αυτή η στιγμή.
Πάμε παρακάτω. Στην αγαπημένη φράση/μόδα του μέσου ψηφοφόρου «πόσο χειρότερα μπορεί να γίνουν τα πράγματα»; Ο πρώην ορκισμένος διορισμένος (κυρίως) πασόκος «αγανάκτησε» και πήγε στο ΣΥΡΙΖΑ, Αντί να σκεφθεί ο κάθε «νεοαγανακτισμένος» ότι εδώ φτάσαμε εξαιτίας των επιλογών των ψηφοφόρων, οι οποίοι τοποθετούσαν στη Βουλή κατ' εξακολούθηση κατώτερους των περιστάσεων πολιτικούς, επανέλαβε την ίδια τακτική στο καινούργιο «μαγαζί» που βγήκε στην πιάτσα. Το πρόβλημα ήταν ότι το «μαγαζί» δεν έκανε ανακαίνιση αλλά απλώς άλλαξε όνομα... Γι αυτό εξέλεξε το ξύσμα του πάτου, ότι χειρότερο υπήρχε. Εν γνώση του το έκανε. Πολλοί από αυτούς ήταν τα «δεύτερα» των υπαίτιων προηγούμενων. Έκαναν υπουργούς κάποιους από τον πάγκο του παλαιού κακού ΠΑΣΟΚ. Δημαγωγούς με ωραίο χαμόγελο και ακατάσχετη κενολογία. Κενολογία που θύμιζε την παλιά καλή δοκιμασμένη τσοχατζοπουλική μέθοδο. Μιλάω πολύ δίχως να λέω ουσιαστικά τίποτα αλλά γοητεύω και πείθω το κοινό. Η δικαιολογία των ψηφοφόρων ήταν ότι ήταν φρέσκοι και ο Α. Τσίπρας νέος σε ηλικία. Νέος άνθρωπος. Η πολιτική ανάλυση του νεοέλληνα ήταν αυτή. Τελεία.
Η απάντηση τελικά στην περίφημη ερώτηση που εξέθρεψε ο ΣΥΡΙΖΑ και με πάθος υιοθέτησαν οι ψηφοφόροι του, «πόσο χειρότερα μπορεί να γίνουν τα πράγματα», ήταν ότι τελικά τα πράγματα μπορούσαν να γίνουν χειρότερα. Έπρεπε να το ζήσουμε όμως για να το καταλάβουμε. Η ψήφος είχε, έχει και θα έχει συνέπειες και μετριέται σε ευρώ και δυστυχία. Αυτό δυστυχώς δε θα το καταλάβουμε ποτέ. Το χαμόγελο και η δημαγωγία δεν είναι πολιτικές προτάσεις αλλά επικοινωνιακά τεχνάσματα για να κρυφτεί χαριτωμένα η πολιτική γύμνια, η ένδεια επιχειρημάτων και προτάσεων. Η δημαγωγία και ο λαϊκισμός είναι μη θεραπεύσιμες αρρώστιες. Πιάνουν διότι γαργαλούν τα χαμηλά ένστικτα των ανθρώπων. Προτείνουν το επιθυμητό με τον πιο απλό τρόπο δημιουργώντας την ψευδαίσθηση της ολοκλήρωσης. Όσο πιο απίθανο τόσο πιο γοητευτικό. Δε θεραπεύεται αλλά μπορεί να περιοριστεί. Αυτός είναι ο στόχος.
Ας μείνουμε στη λέξη χαμόγελο και τη λέξη δημαγωγός. Δηλαδή στην περιγραφή του πρωθυπουργού Α. Τσίπρα. Ο ηλικιακά νέος πρωθυπουργός αλλά γέρος στο μυαλό πέρα από το επικοινωνιακό του χαμόγελο δε διαθέτει τίποτε άλλο. Μακάρι να ήταν αλλιώς. Εξακολουθεί να κυβερνά με δηλώσεις/συνθήματα, με προθέσεις και όχι με πράξεις, με συνεχή πόλεμο στα κακά μέσα ενημέρωσης που γενικώς και αορίστως τον πολεμούν. Αλλά όταν βγαίνει στο εξωτερικό να μας εκπροσωπήσει πέραν του ότι ξεχνά ότι εκπροσωπεί όλους τους Έλληνες και όχι μόνον τους ψηφοφόρους του, ξεγυμνώνεται αυτός ο ψεύτικος εσωτερικός μανδύας του μαχητή. Έξω πλέον δε τον υπολογίζουν. Ειδικά μετά το κίβδηλο και παραπλανητικό δημοψήφισμα. Δεν είναι φερέγγυος. Το πέτυχε με τις πράξεις του. Αυτό το έχτισε βήμα - βήμα με τις επιλογές του. Μήπως φταίνε πάλι οι ξένοι γι αυτό η μήπως φταίνε τα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης με τα οποία τελικά έκανε μυστικά ραντεβού; Την απάντηση την έχει η γάτα Ιμαλαϊων.
Στο δια ταύτα τώρα. Δεν υπάρχει σχέδιο κανονικής χώρας. Τα περιμένουμε όλα από τους έξω. Η χώρα μπήκε στον αυτόματο και η ευθύνη δεν αναλαμβάνεται από κανέναν. Αντί να προτείνουν άμεσα κάτι ξεκινούν πόλεμο με αυτούς που πρέπει να συνεννοηθούν πάση θυσία ενώ παράλληλα περιμένουν έτοιμο σχέδιο για να το ακολουθήσουν. Η Ευρώπη μέχρι στιγμής απέτυχε στη διαχείριση του προσφυγικού αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε θα μπορούσαμε να έχουμε ένα στοιχειώδες πλάνο για το που θα οδηγηθούν και πως θα επιβιώσουν αυτοί οι άνθρωποι μέχρι να βρεθεί τελική λύση. Τελικά δεν εξαφανίζονται ούτε χάνονται, ούτε λιάζονται.
Όλη αυτή η κατάσταση είναι ικανή να αποτελειώσει την ημιθανή ελληνική οικονομία διότι δεν υπάρχει σχέδιο για το μέλλον. Εάν καταρρεύσει τελείως η αγορά τότε τι ακριβώς θα κάνουμε ως χώρα; Με τι φόρους θα συνεχίσει να υπάρχει το κράτος; Αντί να κυβερνούν απλώς παρατηρούν υποδεικνύοντας μας μόνον τους φανταστικούς εχθρούς που τους πολεμούν. Μέσα σε όλο αυτό το χαμό κυκλοφορεί υπογείως και το σενάριο των εκλογών. Και μόνον ως φήμη συμβάλλει περαιτέρω στην αγωνία αποσταθεροποίησης, στο φόβο για το αύριο.
Η λέξη προοπτική εξαφανίστηκε από το λεξιλόγιο μας τον τελευταίο χρόνο. Πήρε τη θέση της η λέξη αβεβαιότητα.
Θυμάστε το πανό του ΣΥΡΙΖΑ έξω από τη Βουλή τον Ιούλιο του 2012; Έγραφε «καταστρέφεται τη χώρα, φύγετε τώρα».
Επίκαιρο και περιγραφικό.
Facebook: Xaris Palazis
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
