Όλοι θα θέλαμε να είμαστε στην χώρα του «ποτέ ποτέ» μαζί με τον Πήτερ Παν, αλλά δυστυχώς ζούμε στη χώρα του «ναι μεν αλλά».
Στη χώρα όπου κάποιοι προάγονται και μονιμοποιούνται, ως αμοιβή για την κοροϊδία τους ενάντια στον εργοδότη τους και την αδικία που έκαναν απέναντι σε συνυποψήφιούς τους (η καλή εκδοχή), ή στη χώρα που υπάρχει περίπτωση να μην έχουν καν τα προσόντα (η κακή εκδοχή -εγώ αυτό πιστεύω-), πέρα της αγωνιστικής διαμαρτυρίας τους.
Και προάγονται σε θέσεις που είναι κρίσιμες και βασικές για την λειτουργία ενός κράτους: στα δικαστήρια μιας τόσο ταλαιπωρημένης και ταπεινωμένης Δικαιοσύνης. Στην ίδια χώρα, επειδή η καθαριότητα είναι βασικό και κρίσιμο capability για έναν δημόσιο τομέα, προσλάβαμε και άλλες 165 καθαρίστριες. (τις οποίες τιμώ απεριόριστα για το επάγγελμα τους, αλλά δε θεωρώ πως είναι λογικό να ανήκουν στον κατάλογο ανθρώπων που πρέπει πληρώνει ο Έλληνας πολίτης με τους φόρους του, άμεσα) και για να καλύψουν τις ανάγκες που δημιουργήθηκαν από τη μετάταξη των συγκεκριμένων. Με τα λεφτά όλων -ή για την ακρίβεια με τα λεφτά των άλλων-.
Το γράφει και ο τίτλος: αυτή η χώρα είναι η χώρα του κόκκινου υψωμένου γαντιού και του «ναι μεν αλλά»
Του κόκκινου υψωμένου γαντιού, γιατί ποτέ δεν εξετάζουμε τα ζητούμενα των διεκδικήσεων μίας κοινωνικής ομάδας και κατά πόσον είναι δίκαια. Από τη στιγμή που τα ονομάζει διεκδικήσεις, αυτόματα εθιστήκαμε να τα θεωρούμε δίκαια.
Θέλουν οι φαρμακοποιοί να έχουν μονοπώλια τα φαρμακεία τους και τα ωράρια δικά τους; ΔΙΚΑΙΟ! -Γιατί; -Μα αφού διεκδικούν.
Θέλουν οι αγρότες να παίρνουν επιδότηση για νεκρά ή ανύπαρκτα στρέμματα και να μη φορολογούνται ως ελεύθεροι επαγγελματίες που είναι; ΔΙΚΑΙΟ! -Γιατί; -Μα αφού διεκδικούν.
Θέλει η ΑΔΕΔΥ επίδομα χρήσης υπολογιστή εν έτει 2015; ΔΙΚΑΙΟ! -Γιατί; -Μα αφού διεκδικούν.
Θέλουν να κλείνουν εθνικές οδούς με τρακτέρ, ή να κάψουν την Αθήνα και τρεις ανθρώπους; ΔΙΚΑΙΟ! -Γιατί; -Μα αφού διεκδικούν.
Αν βάλεις τη λέξη διεκδίκηση μπροστά, όλα γίνονται δίκαια και σε όλα θα πρέπει να υποχωρούν οι πολλοί για τους λίγους όσο άδικο, εγωιστικό και λάθος είναι αυτό που πρεσβεύουν οι λίγοι.
Και η λογική; Δε χρειάζεται λογική. Και να χρειάζεται, υπάρχει ένα βολικό «αλλά» να τα μπαλώσει. Ναι μεν θέλουμε δικαιώματα αλλά χωρίς υποχρεώσεις. Ναι μεν να μας δανείζουν αβέρτα αλλά χωρίς να είμαστε αξιόπιστοι. Ναι μεν οι καθαρίστριες μετατάχθηκαν (λέγοντας ψέματα ή χωρίς να πληρούν τα προσόντα) αλλά πρέπει να προσλάβουμε και άλλες. Η χώρα του ναι μεν αλλά στο μεγαλείο της. Καταγράφω και κάποια άλλα για το γούστο:
Ναι μεν είμαστε Ευρωπαϊκό κράτος, αλλά αρνούμαστε να κάνουμε οποιαδήποτε κίνηση προς όλα όσα χαρακτηρίζουν ένα ευρωπαϊκό κράτος, όπως τον χωρισμό κράτους εκκλησίας ή τη σωστή δημοσιονομική πολιτική. Ναι μεν θέλουμε να πέσουν οι φράκτες στην Ευρώπη αλλά δεν πρέπει να ανοίξουμε τον φράκτη του Έβρου για πρακτικούς λόγους. Ναι μεν κάποιος σκοτώθηκε με τη μηχανή του από ένα αδέσποτο εικονοστάσι, αλλά φταίνε και οι πινακίδες, το κράνος και ο κακός δρόμος. Ναι μεν ο Άδωνις Γεωργιάδης, κάνει παρέα και φωτογραφίζεται με τον Τράγκα, συνεχίζει να πουλάει το βιβλίο Πλεύρη αλλά επειδή έσπασε το καμποτάζ, είναι φιλελεύθερος. Ναι μεν ο ελληνικός λαός έφαγε ακόμα ένα μνημόνιο αλλά ο Αλέξης διαπραγματεύθηκε, οι άλλοι δεν ήταν καλύτεροι κτλ. Ναι μεν δε θα δίναμε σε ένα βρέφος αλκοόλ, αλλά είθισται να το κοινωνήσουμε. Ναι μεν κάναμε την σφαγή της Τριπολιτσάς αλλά φταίγαν οι Τούρκοι που μας καταπίεζαν 400 χρόνια και έκαναν το παιδομάζωμα. Ναι μεν να υπογράψουμε τις συνθήκες της ΕΕ αλλά να περιορίσουμε την ισχύ τους εκτός χερσονήσου του Άθωνα
Με τα ναι μεν αλλά μας, μάθαμε να κάνουμε υποκριτικές εκπτώσεις στη λογική, τα γεγονότα και τους αριθμούς. Οπότε εθισμένοι σε αυτά, νομίζουμε ότι μπορούμε πια να δικαιολογούμε τα πάντα στους πάντες και να καλούμε την πλευρά της κατάφασης να αποδείξει ότι δεν υπάρχουν τσαγιέρες σε τροχιά γύρω από τον Άρη ή ροζ ιπτάμενοι μονόκεροι.
Κάποια πράγματα, γεγονότα και ιδέες, δε χωράνε εκπτώσεις, αστερίσκους και μεσοβέζικες αποδοχές. Είναι έτσι γιατί είναι η πραγματικότητα. Δε χωράνε «αλλά». Δε μπορούν να χωράνε εκπτώσεις. Οι εκπτώσεις σηματοδοτούν την υποκρισία μας. Κάνουμε εκπτώσεις για να βολέψουμε την πραγματικότητα στις προκαταλήψεις μας. Ακόμα και αν η πραγματικότητα έρχεται καταπάνω μας να μας συνθλίψει.
Αν κοιταχτούμε στον καθρέπτη, θα δούμε αυτά τα δύο: ένα κόκκινο υψωμένο γάντι να τα διεκδικεί όλα και ένα «ναι μεν αλλά» να δικαιολογεί και μέσα από τη δικαιολογία, να παρακαλάει. Καμία αφήγηση, καμία στοχοπροσήλωση, καμία ειλικρινής παραδοχή λαθών, καμιά διάθεση τελικά να αλλάξουν τα κακώς κείμενα. Τρεις εκλογές το απέδειξαν αυτό.
Αυτό είναι και το πιο κουραστικό: δεν κοιτάμε την πραγματικότητα γυμνή να δούμε τι συμβαίνει. Φυτεύουμε ένα «ναι μεν αλλά», έναν ακόμα «εθνικό μύθο», την κρύβουμε και κουτσαίνοντας προχωράμε και παλεύουμε να μείνουμε στα όνειρά μας. Και άσε το φορτηγό να έρχεται καταπάνω μας. Δεν υπάρχει. Υπάρχει το «ναι μεν αλλά» μας και η έκπτωση.
Εκπτώσεις, εκπτώσεις εκπτώσεις.Περάστε κόσμε. Η λογική πωλείται σε έκπτωση 90%, η Ελευθερία πωλείται τζάμπα. Τι; Αυτά είναι ακριβά προϊόντα ποτισμένα με αίμα και ιδρώτα; Δεν έχει σημασία. Εμείς δεν πουλάμε, χαρίζουμε. Τα πάντα σε όλους. Αρκεί να βγάλουμε ακόμα μία μέρα χωρίς να ξεβολευθούμε. Με ένα κόκκινο γάντι υψωμένο στον αέρα.
Facebook: Christos Derdas
