Τα μαθηματικά όπως και η ζωή έχουν κάποιες σταθερές, κάποια ορισμένα πεδία δηλαδή, που θεωρούνται δεδομένα και αναπόδειχτα, προκειμένου να υπάρξει μία βάση αξιοποίησης. Κατά τον Αριστοτέλη, οι σταθερές αυτές προκύπτουν από την κοινή λογική και αξιοποιούνται στο πέρασμα του χρόνου εφόσον εμπλουτίζονται με εμπειρία και γνώση. Κατά τον Μάρξ, η βάση αυτή αποτελείται από αντικειμενικούς ταξικούς νόμους με καθαρά οικονομικά χαρακτηριστικά, που δικαιολογούν και ρυθμίζουν την ανθρώπινη συμπεριφορά μέσα στην κοινωνία, στα πλαίσια ενός αέναου διαλεκτικού υλισμού. Και ο Αριστοτέλης αλλά και ο Μαρξ δεν υπολόγισαν ότι θα παρουσιαστεί κάποτε ένα σύνολο ανθρώπων, ένας λαός δηλαδή, κάποια χρονική περίοδο της Ιστορίας, που θα καταρρίψει πανηγυρικά και με αξιοθαύμαστη ευκολία και τις δύο αυτές θεωρίες.
Καμία Αριστοτέλειος λογική και κανένας μαρξιστικός νόμος δεν δύναται να αγγίξει ούτε κατ’ ελάχιστο τον περήφανο και περιούσιο λαό των Νεοελλήνων, που αν μη τι άλλο, σε κυτταρικό καταρχήν επίπεδο, και εδώ πρέπει κάποια στιγμή όλοι μας να συμφωνήσουμε, διαφοροποιείται από τους άλλους λαούς. Η πολιτική και μόνο αιρετή νομενκλατούρα που μας περιβάλλει, αποδεικνύει περίτρανα την ορθότητα των λεγομένων. Και αν ο Αριστοτέλης έχει το ελαφρυντικό ότι στην εποχή του δεν φάνταζε ούτε σαν υπόνοια ένα τέτοιο εθνικό άσυλο ανιάτων, ο Μαρξ δε δικαιολογείται, αφού όχι μόνο υπήρχε, αλλά του είχαν συστήσει και Κράτος, καθ’ όλα επίσημο, με εθνική ταυτότητα, μέσα από τις αρχές της "αυτοδιάθεσης" και της εθνικής συνείδησης που διακήρυττε η Γαλλική, αλλά και η Αμερικανική Επανάσταση.
Στο πέρασμα των χρόνων, διαμορφώθηκαν οι πολιτικές εκείνες συνθήκες ώστε η χώρα αυτή να αποκτήσει μια ψευδαίσθηση εθνικής ανεξαρτησίας. Δόθηκαν σκληρές μάχες, προέκυψαν ίντριγκες, δολοφονίες, συμμαχίες και προδοσίες. Ένας Μαρξιστής θα έσκιζε το μαρξιστικό του πτυχίο μελετώντας την ιστορική πορεία αυτού του τόπου, παρατηρώντας ότι καμία πάλη των τάξεων δεν προηγήθηκε των διαχρονικών αυτών αλλαγών, αλλά μία σκληρή πάλη μεταξύ Μεγαλοτσιφλικάδων, της ίδιας τάξης δηλαδή, όμως με εντελώς διαφορετικά συμφέροντα. Η διαμόρφωση των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων ήταν προϊόν πάλης μεταξύ των Καπετανάτων και σίγουρα όχι μεταξύ των Τάξεων.
Αλλά και ο Αριστοτέλης ο ίδιος αν ζούσε σήμερα σε αυτό τον κυκεώνα της παραφροσύνης, θα έμοιαζε αποτυχημένος βλέποντας ότι δεν ισχύουν τελικά τα περί εναλλαγής πολιτευμάτων, γιατί απλούστατα το μόνο πολίτευμα που έλαβε χώρα στα άγια τούτα χώματα ήταν η κουτοπονηριά και το πελατειακό αλισβερίσι με την Εξουσία. Πάντα ο λαός των Νεοελλήνων αγαπούσε την εκάστοτε Εξουσία, έσκυβε το κεφάλι αρκεί να του έβαζαν λίγα ψίχουλα στην τρύπια φυσικά τσέπη του και γοητευόταν με τα ερωτόλογα των πολιτικάντηδων όσο ψεύτικα και αν ακούγονταν.
Η φύση μας ως Έθνος είναι κάτι παραπάνω από δύσκολο να διερευνηθεί και οι απορίες που προκύπτουν αμέτρητες. Κάποτε είχα ακούσει έναν δεξιό πολιτικό, τον Μίκη Θεοδωράκη, να λέει ότι είμαστε ατίθασοι. Και ως εκ τούτου έχουν επιβληθεί από διάφορα ξένα κέντρα, δικτατορίες, χούντες, ξένοι βασιλιάδες προκειμένου να ελέγχουν, αλλά και να ρυθμίζουν την πολιτική κατάσταση. Σήμερα που έχουν πέσει οι μάσκες και τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα, είναι ηλίου φαεινότερο ότι κάθε άλλο παρά ατίθασοι είμαστε και πως μπορούμε από μόνοι μας να βγάλουμε τα μάτια μας πιο εύκολα και να χαμογελάμε ανέμελα μπροστά στην τύφλωση που πλησιάζει. Το κακόμοιρο ΚΚΕ αν και μουγκό, από το 1918 φωνάζει για ανυπακοή, αλλά νομίζω ότι πιο γρήγορα θα έρθει η περιβόητη ανάπτυξη (χιούμορ κάνω, γέλα), που ευαγγελίζονται τα Νεοελληνικά κόμματα εις τους αιώνας των αιώνων, παρά θα ακουστεί η φωναχτή σιωπή του.
Ερχόμενοι λοιπόν στο σήμερα μπορούμε να καμαρώσουμε μια χώρα που η κυβέρνησή της χορεύει και πανηγυρίζει στους ρυθμούς της πλεονάζουσας μικροαστικής ηλιθιότητας, μία χώρα που το ποσοστό των πραγματικών Ναζιστών φτάνει (και πάντα έφτανε) σε διψήφια νούμερα, (η λέξη νούμερα είναι κυριολεκτική), λαϊκίστικα αριστερά κόμματα υποστηρίζουν φιλοναζιστές (βλέπε Καρυπίδη και Κώστα Γρίβα από ΣΥΡΙΖΑ) και φλερτάρουν παθιασμένα με την ακροδεξιά του Καμμένου και της Ραχήλ Μακρή, και έναν λαό λίγο πιο πέρα, που η μοναδική του επαναστατική παρακίνηση πηγάζει από την άδεια του τσέπη.
Συνεπώς πρέπει να έχεις μεγάλα αποθέματα χιούμορ για να αντιμετωπίσεις την περιρρέουσα σχιζοφρένεια του Νεοελληνικού μεγαλείου και πολύ περισσότερα ψυχικά αποθέματα για να αποδεχτείς ότι κάτι τύποι σαν τον Βαρουφάκη και τον Λαζόπουλο, έχουν μεγαλύτερη πέραση από τον Μαρξ και τον Αριστοτέλη.
