Είμαι ένας από τους περίπου 45.000 Ελλαδίτες που ζουν και εργάζονται στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ο αριθμός αυτός είναι μια εκτίμηση φυσικά διότι από την αρχή της ελληνικής πιστωτικής κρίσης, η μετανάστευση στις Κασσιτερίδες νήσους είναι αμείωτη και ενδέχεται ο αριθμός να είναι μεγαλύτερος. Η συμμετοχή του Ηνωμένου Βασιλείου στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του δικαιώματος μας να ζούμε και να εργαζόμαστε στην χώρα δίχως ανάγκη θεώρησης διαβατηρίου ή άδεια παραμονής.
Ποιοί ακριβώς οι λόγοι που οι Βρετανοί προσκαλούνται φέτος να αποφασίσουν για το μέλλον της χώρας τους στην Ευρώπη; Τι έφερε ακριβώς το δημοψήφισμα; Πώς μια αρνητική έκβαση θα επηρεάσει την ελληνική διασπορά στη Γηραιά Αλβιώνα;
Ας κατανοήσουμε πρώτα τί ακριβώς είναι οι Βρετανοί. Το Ηνωμένο Βασίλειο απαρτίζεται από τα νησί της Μεγάλης Βρετανίας και την Βόρεια Ιρλανδία (συμπεριλαμβάνονται και υπερπόντια εδάφη όπως του Γιβραλτάρ, Φώκλαντ, Παρθένοι Νήσοι, κτλ). Η Μεγάλη Βρετανία χωρίζεται στα τρία με τις χώρες της Αγγλίας και της Σκωτίας, και το Πριγκιπάτο της Ουαλίας. Οι Άγγλοι είναι ένα σαξονικό φύλο - δηλαδή γερμανικής καταγωγής – και οι υπόλοιποι Σκοτσέζοι, Ουαλοί και Ιρλανδοί είναι καθαρά κέλτικης καταγωγής. Υπάρχει μια εθνολογική ιδιομορφία στα βρετανικά φύλα. Ενώ οι Κέλτες μπορούν να σχετίζονται με τα υπάρχοντα κέλτικα φύλα της Ηπειρωτικής Ευρώπης (Γάλλοι, Γαλικιανοί, Βάσκοι, κτλ), οι Αγγλοσάξονες αισθάνονται περισσότερο αυτόχθονες στην Βρετανία παρά το γεγονός ότι οι Κέλτες προϋπήρχαν κατά την άνοδό τους. Ιστορικά υπήρχαν σημαντικές διαφωνίες μεταξύ Άγγλων και Ευρώπης όπως η δημιουργία της Αγγλικανικής Εκκλησίας υπό τον Ερρίκο Η’ για να ελευθερωθεί από τις αποφάσεις της Ιεράς Έδρας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι Άγγλοι να μιλάνε συχνά για την Ευρώπη σε τρίτο πρόσωπο και να μην έχουν καταφέρει να αναπτύξουν πλήρως την ευρωπαϊκή συνείδησή τους.
Το Ηνωμένο Βασίλειο έγινε μέλος της ΕΟΚ το 1973 και το 1975 έκανε δημοψήφισμα για την παραμονή της χώρας στην κοινότητα όπου η έκβαση ήταν θετική. Η σχέση μεταξύ ΕΟΚ-ΕΕ/Η.Β. δεν ήταν ποτέ αρμονική με τρανό παράδειγμα την επιτυχημένη επιστροφή χρημάτων από την ΕΟΚ στην Βρετανία το 1984 από την Σιδηρά Κυρία Μάργκαρετ Θάτσερ. Από τότε η κοινότητα μεταμορφώθηκε σιγά-σιγά σε ένωση και μεγένθυνε αρκετά προσχωρώντας πολλά κράτη του πρώην ανατολικού μπλοκ. Το δικαίωμα της ελεύθερης μετακίνησης, παραμονής και εργασίας σκέβρωσε τις εσωτερικές κοινοτικές μεταναστευστικές ροές. Η πλούσια Βρετανία με την ισχυρή και ευέλικτη οικονομία, σεβασμό στα εργατικά δικαιώματα και ανοιχτή αγορά – π.χ. δεν χρειάζεσαι να είσαι Βρετανός πολίτης για να δουλέψεις στο δημόσιο – έγινε πόλος έλξης για ανειδίκευτο και εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό. Το ανειδίκευτο και φτηνό εργατικό δυναμικό από χώρες όπως Πολωνία, Ρουμανία και Βουλγαρία ήρθε σε άμεσο ανταγωνισμό με την ντόπια προσφορά εργασίας, κατεβάζοντας τους μισθούς των ημεδαπών με αποτέλεσμα ένα μέρος τους να είναι σε αγανάκτηση. Την ίδια ώρα, το Ηνωμένο Βασίλειο έχει το πιο καπιταλιστικό μοντέλο στην Ευρώπη με σχεδόν όλες τις ΔΕΚΟ σε ιδιωτικά χέρια και την «μόδα» της χρηματικής αφθονίας μέσω πολλαπλής υποθήκευσης της ακίνητης περιουσίας όπως γίνεται στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Η φιλελεύθερη δυναμική της βρετανικής οικονομίας βρίσκεται αρκετές φορές σε σύγκρουση με την συνεχή ρύθμιση του εμπορικού δικαίου από τις Βρυξέλλες. Επίσης η παχυλή οικονομική συμμετοχή - περίπου 50 εκατομμύρια λίρες την ημέρα – για να παραμένει μέλος το Ηνωμένο Βασίλειο στην Ευρωπαϊκή Ένωση κάνει αρκετούς να αναρωτιούνται άμα το κόστος αυτό βρίσκει παραπάνω αντίκρυσμα.
Η μετανάστευση, ο παρεμβατισμός και το κόστος στην βρετανική οικονομία όντας μέλος της Ε.Ε. χρησιμοποιήθηκε ως εφαλτήριο για την δημιουργία του Κόμματος της Ανεξαρτοποίησης του Ηνωμένου Βασιλείου (UKIP) με τιμονιέρη τον Νάιτζελ Φαράζ ο οποίος απέσπασε αρκετούς ψήφους δεξιά των Συντηρητικών του Ντέιβιντ Κάμερον και πολλών ακροδεξιών επίσης. Όσο οι συντηρητικοί ήταν σε κυβερνητική συμμαχία με τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες – οι οποίοι επ'ουδενή επιθυμούν μια έξοδο από την Ε.Ε. – βλέπανε την UKIP να κερδίζει συνεχόμενα έδαφος από τον πολλαπλασιασμό των ευρωσκεπτιστικών πολιτών. Για να ξαναφέρει αρκετούς ψηφοφόρους της UKIP πίσω στους Συντηρητικούς, ο Κάμερον υποσχέθηκε ένα δημοψήφισμα για την παραμονή στην Ε.Ε μετά από μια διαπραγμάτευση τον όρων συμμετοχής.
Δύο μήνες απέχουν από σήμερα μέχρι το δημοψήφισμα και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μια φανερή διχοτόμηση με ένα σημαντικό δείγμα αμφίρροπων που αλλάζουν γνώμη σύμφωνα με τα δρώμενα στην Ευρώπη (π.χ. προσφυγικό, τρομοκρατία, κ.α.). Δικαίωμα ψήφου έχουν μόνο οι Βρετανοί πολίτες αφήνοντας εμάς ως εσωτερικούς παρατηρητές. Ένα ενδεχόμενο ΝΑΙ δεν θα μας επηρεάσει ενώ ένα ενδεχόμενο ΟΧΙ είναι μια βουτιά στο άγνωστο. Αν η Βρετανία εξέλθει της Ένωσης και υιοθετήσει μεταναστευτική πολιτική παρόμοια με αυτή της Αυστραλίας, η παραμονή στη χώρα θα επιτραπεί μόνο στο εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό ενώ όσοι ζουν και εργάζονται ήδη στην χώρα, ίσως θα πρέπει να χρειαστούν άδεια παραμονής και εργασίας - με ένα ενδεχόμενο κόστος στον εργοδότη ή/και το εργαζόμενο. Έως τώρα η μεταναστευτική ροή στην Βρετανία από Έλληνες περιέχεται κυρίως από νεαρούς επιστήμονες και επιχειρηματίες που παράγουν έργο και φορολογία και κοστίζουν λίγο στο κοινωνικό κράτος και ίσως αυτό κριθεί ως πλεονέκτημα από τους Βρετανούς. Όσο η κρίση στην Ελλάδα χειροτερεύει, υπάρχει η περίπτωση όλο και περισσότερων «μπλε γιακάδων» να μεταναστεύσουν στην Βρετανία και αυτό να ξυπνήσει τις δηλώσεις του Κάμερον το 2012 όπου είχε απειλήσει να πετάξει τους Έλληνες από την Αγγλία. Όλα αυτά είναι θεωρίες διότι η βρετανική κυβέρνηση δεν έχει μοιραστεί μαζί μας καμία πληροφορία για το πώς θα είναι η ζωή των υπηκόων της ΕΕ στην εκτός Ένωσης Βρετανίας. Ίσως ο Κάμερον έχει πεισθεί τόσο πολύ οτι οι πολίτες του θα ψηφίσουν την παραμονή της χώρας που δεν διερωτάται ο ίδιος. Έπαρση ή υπολογισμένη βεβαιότητα; Αυτό μένει να το δούμε το βράδυ της 23ης Ιουνίου.
Facebook: George Julius Perakis
