Η απολεσθείσα κίνηση των 58 ισχυριζόταν ότι εκφράζει τους "κανονικούς ανθρώπους" - και εν μέρει είχε δίκιο. Πολλοί καλόπιστοι "κανονικοί" άνθρωποι προστρέχουν κάθε κίνηση που υπόσχεται ότι δεν είναι ενεργούμενο του χρεοκοπημένου κομματικού κράτους και του πλέγματος διαφθοράς που το στηρίζει πελατειακά.
Έτσι συνέβη και με τους 58, ωσότου αποκαλύφθηκε το "ΠΑΣΟΚ από πίσω"...
Τώρα ήλθε το "Ποτάμι" του Σταύρου Θεοδωράκη να διεκδικήσει την έκφραση των κανονικών ανθρώπων. Και με λίγες λογικές κουβέντες μονοπώλησε τα social media για μερικές μέρες - την Τρίτη θα μάθουμε περισσότερα και για αυτήν την απόπειρα.
Τι είναι όμως οι "κανονικοί άνθρωποι" και που τους βρίσκει κανείς;
Ήδη με το ξαφνικό ξέσπασμα της κρίσης (την είσοδο σε μνημόνιο) άνοιξε το πελατειακό παραπέτασμα, αραίωσε η ομίχλη του συστήματος της ελληνικής διαπλοκής και φάνηκαν γυμνοί οι πρωταγωνιστές του. Ακόμη κι αν κανείς και καμία δεν φανταζόντουσαν ακόμη το εύρος της διαφθοράς, του παρασιτισμού, της μίζας και της υπεξαίρεσης του δημοσίου πλούτου από τα στελέχη και τους πελάτες των κομμάτων εξουσίας ήταν φανερό ότι η omerta θα έσπαγε - όπως και έγινε.
Οι απόπειρες των "συστημικών" να θολώσουν τα νερά και να προειδοποιήσουν τους πρώην εταίρους τους στο φαγοπότι -για τις οδυνηρές συνέπειες των αποκαλύψεων που θα ακολουθούσαν- με το θεώρημα "μαζί τα φάγαμε" έδειξαν πως αντιδρά ένα παρασιτικό σύστημα εξουσίας μπροστά στον κίνδυνο: "δίνει" ένα μέρος του για να σωθεί το μεγαλύτερο και κυρίως για να συνεχίσει να κυβερνά.
Και οι κανονικοί άνθρωποι;
Οι κανονικοί άνθρωποι εμφανίστηκαν ως "αγανακτισμένοι" αλλά γρήγορα διασπάστηκαν σε κανονικούς και faux: οι δεύτεροι διαμαρτυρόντουσαν για άλλα πράγματα - για τα προνόμια που έχαναν, για τους μετανάστες που τους "έπαιρναν τις δουλειές" κλπ κλπ
Ύστερα οι κανονικοί άνθρωποι δοκίμασαν να εκφραστούν μέσω ενός ενωτικού μεταρρυθμιστικού κινήματος διακρινόμενοι από το αδιέξοδο δίλημμα "μνημόνιο αντιμνημόνιο", και να στρέψουν την συζήτηση στην διαμόρφωση της ελληνικής πρότασης εξόδου από την κρίση την οποία μια κυβέρνηση συνεργασίας των "φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων" θα διαπραγματευόταν για χρηματοδότηση στην θέση των μνημονίων.
Πάλι το κίνημα αυτό διαπάστηκε στους κανονικούς μεταρρυθμιστές και στους δήθεν: οι δεύτεροι μπόρεσαν να εκμεταλλευτούν την πόλωση "μνημονιακών"-"αντιμνημονιακών" και να (ξανα)στρογγυλοκαθίσουν στις θέσεις απ΄όπου κινδύνευσαν για λίγο να φύγουν με τις κλωτσιές, υποκρινόμενοι τους διαπραγματευόμενους με την ΕΕ και εκείνους που απέκλεισαν τα "χειρότερα". Διατηρώντας το κομματικό κράτος και τον έλεγχο των ΜΜΕ - "κατασκευάζοντας συναίνεση" και καταστρέφοντας την παραγωγική δομή της χώρας με μια τυχοδιωκτική πολιτική στο γόνατο...
Μετά ήρθαν οι 58 - κατάφερε το ΠΑΣΟΚ με το colpo αυτό -και με την συνευθύνη όσων αφελώς ή συνειδητά το υποστήριξαν- να αναστείλει για μισό χρόνο κάθε αυθεντικό εγχείρημα των "κανονικών ανθρώπων" αυτής της χώρας - ελέγχοντάς το εξ αρχής, οδηγώντας εκβιαστικά χιλιάδες ανθρώπους καλών προθέσεων να αναστείλουν την κριτική στο κυβερνητικό πλέγμα ΝΔΠΑΣΟΚ διαδίδοντας τον φόβο του "χειρότερου" ΣΥΡΙΖΑ (πόσο χειρότερου άραγε;) και καταφέρνοντας να μην διατυπωθεί καμιά δεσμευτική θέση με επιχείρημα την μεγίστη συσπείρωση πρώτα (στην αόριστη ιδέα της κεντροαριστεράς). Το εγχείρημα έδωσε ζωή 6 μηνών στην κυβέρνηση Σαμαρά.
Σήμερα δοκιμάζεται η μέθοδος "πέπε γκρίλλο". Ένας δημοσιογράφος με αναγνωρισιμότητα, καλεί σε συσπείρωση χωρίς πολιτικούς, λέγοντας αυτά που θέλουμε να ακούσουμε, τα οποία έχει ακούσει και ζήσει στα κοινωνικά ρεπορτάζ του... Η διαφορά του με τους 58; Φαίνεται ανεξάρτητος, μοιάζει να απαντά πέρα από κόμματα στο ερώτημα "τι κάνουμε". Ερώτημα των κανονικών ανθρώπων.
Μα τι πρόβλημα έχουν τελικά οι κανονικοί άνθρωποι; Γιατί δεν μπορούν να βρουν ανάμεσα σε ...τόσες πολιτικές δυνάμεις, μια που να τους λύνει το πρόβλημα και να την στείλουν στην εξουσία; Δημοκρατία δεν έχουμε; Πως από τις αυθόρμητες διαδηλώσεις στο Σύνταγμα και την αμεσοδημοκρατία μοιάζουν τώρα να περιμένουν έναν μεσσία; Γιατί αποτυγχάνει διαρκώς κάθε ενωτική προσπάθεια όταν ακριβώς πάει να συγκροτηθεί, να αποκτήσει δομή; Κάθε τι ανάμεσα στο "αυθόρμητο" και τον "αρχηγό";
Το ζήτημα προφανώς έχει να κάνει με την ιδιαιτερότητα της ελληνικής κοινωνίας. Τις παραδόσεις της, τον πατριαρχικό χαρακτήρα συγκρότησής της, τον κοτζαμπασισμό της, την έλλειψη ανεξάρτητων θεσμών και την εξάρτηση των εργαζομένων και των επιχειρούντων από το πελατειακό κομματικό σύστημα.
Οι κανονικοί άνθρωποι ασφυκτιούν υπό τον ζυγό μιας ιδιότυπης δικτατορίας των "δικών μας", των "κομματικών", των ισχυρών πελατών, των μεταφερόμενων ψηφοφόρων και των διορισμών αντι ψήφου. Η κρίση θα μπορούσε αλλά δεν τα άλλαξε αυτά.
Το παλιό σύστημα συνεχίζει ακάθεκτο - μέσα και χάρη σε όλα τα κόμματα. Εκεί κυβερνούν οι βολεμένοι: υψηλόμισθοι νυν και πρώην ΔΥ, συνταξιούχοι της κομματικής επετηρίδας, προεδρικοί φίλοι και φίλες, άνθρωποι που ευγνωμονούν το Κόμμα για ένα μισθό και την επιβίωσή τους.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι κανονικοί. Δεν βλέπουν τα πράγματα όπως οι άλλοι: η επιβίωση του Κόμματος είναι και δική τους - οι θέσεις του κόμματος δεν κρίνονται, προωθούνται (σωστές λάθος δεν έχει σημασία, δεν είναι ώρα για τέτοια...). Οι άνθρωποι αυτοί έχουν κλείσει τα μάτια στην πραγματικότητα γιατί η μόνη ζωντανή πραγματικότητα γι αυτούς είναι το Κόμμα και το κοινό συμφέρον.
Οι κανονικοί άνθρωποι υπάρχουν παντού - είναι η σιωπηλή πλειοψηφία και μερικές δραστήριες μειοψηφίες εδώ κι εκεί. Αλλά δεν βρίσκονται στον συνδικαλισμό πια, στα κινήματα των συντεχνιών, στην κομματικοποιημένη αυτοδιοίκηση, στις διενέξεις ανάμεσα στις μονταζιέρες των κομματικών υπαλλήλων. Είναι μόνοι και μόνες αν και πολλοί και πολλές. Δεν έχουν φωνή ή δεν μπορείς να ξεχωρίσεις την φωνή τους ανάμεσα στους μεταμφιεσμένους σε κανονικούς - ανάμεσα στα παπαγαλάκια και τους φουνταριστούς των κομματικών μηχανισμών.
Οι κανονικοί άνθρωποι έχουν αρνητικό εισόδημα, υπόκεινται στον φορομπηχτικό αυταρχισμό της κυβέρνησης, απειλούνται με διώξεις πρόστιμα και διακοπή των συνταγματικών δικαιωμάτων τους σε ένα στοιχειώδες εισόδημα, σε νερό, ρεύμα, καθαρό περιβάλλον. Βλέπουν την ζωή τους να χάνεται σε έναν λαβύρινθο αδιεξόδων και πληρώνουν έναν λογαριασμό που τους έφτιαξαν οι πολιτικοί - οι ίδιοι που κυβερνούν και σήμερα. Αλλά βλέπουν και πολλούς από αυτούς να τους περιμένουν μέσα στα εναλλακτικά κόμματα εξουσίας. Να είναι παντού.
Οι κανονικοί άνθρωποι αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλο. Αυτό είναι το μοναδικό ισχυρό τους όπλο.
Και θα τους στηρίξουν όπου τους συναντήσουν - ασχέτως πολιτικού χώρου: στις υποψηφιότητες των εκλογών, στις πρωτοβουλίες για τα χαμένα δικαιώματα, στα εγχειρήματα κατά του πελατειακού κράτους, στις ανεξάρτητες και αυτόνομες κινήσεις αλληλεγγύης και τις ομόσπονδες μη συγκεντρωτικές συλλογικότητες.
Θα αξιοποιήσουν κάθε ειλικρινή συνεργασία δυνάμεων, κάθε διερεύνηση αναγκαίων ιστορικών συμβιβασμών για την παραγωγική και οικολογική ανασυγκρότηση της χώρας μας και θα διακρίνουν ανάμεσα στους υποψήφιους των τοπικών κοινωνιών και των κομματικών ακόμη εκλογικών αναμετρήσεων τους ανθρώπους τους: και θα τους υποστηρίξουν χωρίς κανένα δισταγμό.
Σχηματίζοντας ποτάμια και χείμαρρους πεισματικά και ανυποχώρητα μέχρι την ανατροπή του κομματικού πελατειακού συστήματος. Όπου κι αν το βρουν μπροστά τους. Σαν άλλοι "ερυθροφρουροί" μιας μη-κομματικά-κατευθυνόμενης πολιτιστικής επανάστασης που θα διαπεράσει κράτος και κόμματα. Αυτός είναι και ο Μέγας Φόβος του συστήματος - και η αιτία των νευρικών κινήσεων γύρω από την ασυλία του...
Με μόνο κριτήριο αλληλοαναγνώρισης, την αυθεντικότητα της "κανονικότητας". Τα κριτήρια τέθηκαν παραπάνω.
