Είμαστε εμείς, αυτοί οι λίγο πριν τα τριάντα. Είναι φυσικά και αυτοί οι μέχρι τα τριανταπέντε. Στα ρημάδια σχεδιάζουμε πως ακριβώς θα ρίξουμε στη θάλασσα το σάπιο καράβι ενώ παράλληλα θα το ανακατασκευάζουμε εν πλω. Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας δεν είναι ότι είναι σάπιο, αλλά ότι όσο και να σπρώχνουμε δε ξεκολλά από την ξέρα. Μένει στάσιμο. Χρόνια στάσιμο γιατί επιμένουμε εμμονικά να το σπρώχνουμε με ευχολόγια.
Το σπρώχνουμε με θεωρίες και κενολογίες. Εξακολουθούμε να αναρωτιόμαστε γιατί δε κινείται. Μα γιατί άλλο; Δε σπρώχνουμε σωστά...
Παράλληλα, αλλάζουμε καπετάνιο γιατί μας βρήκε λύση λέει να το ξαναρίξουμε στο νερό. Έπεισε κάποιους από εμάς γιατί ήταν κάπως κοντά στην ηλικία μας. Μας έπεισε ότι είναι εύκολο και ότι μέχρι τώρα έφταιγε ο τρόπος που χρησιμοποιούσαμε. Ήταν λέει παλαιός τρόπος. Ανήκε στο παρελθόν. Παρόλα αυτά, ο νέος τρόπος βούλιαξε και άλλο στην άμμο την πλώρη και τώρα πρέπει εμείς, οι νέοι, οι έχοντες δύναμη και σθένος να σκάψουμε κιόλας πριν αρχίσουμε να σπρώχνουμε πάλι. Το σάπιο αυτό ασπρογάλαζο καράβι μας κατατρώει το μέσα μας, τη δύναμη, την παραγωγικότητα μας. Καταπίνει λαίμαργα την αστείρευτη ενέργεια μας για εργασία, παραγωγή, ευημερία, δημιουργικότητα, έρωτα και φυσικά στο βάθος...οικογένεια.
Πόσο θέλουμε να πιάσει θάλασσα αυτό το καράβι... Και όσο εμείς θέλουμε υπάρχουν κάποιοι που κρυφά το τραβούν πίσω. Μη τυχόν και χάσουν τα προνόμιά τους. Βλέπετε είναι οι πελάτες και οι έμποροι. Πουλούν θέσεις και κερδίζουν έδρανο.
Τελικά δε παλεύουμε μόνο με το καράβι. Υπάρχουν στυλωμένες άγκυρες γύρω του καρφωμένες καλά, μελετημένα ώστε να μη βγαίνουν εύκολα. Επιεικώς δουλεμένες.
Φτάσανε και ξένοι. Μας κοιτάζουν και ανακαλύπτουν τι χτίσαμε τον τελευταίο μισό αιώνα. Βλέπουν πλέον όλοι την κουκουλωμένη μας ντροπή. Ναι, έχουν σημαντική ευθύνη και αυτοί, αλλά ούτε και αυτό μας δικαιολογεί. Φτάσαν να μας εκβιάζουν να αλλάξουμε, να κόψουμε τις άγκυρες του πλοίου για να μπορέσουμε να το ρίξουμε πάλι στο νερό και μεθοδικά να το διορθώσουμε. Αυτοί έτσι θα πάρουν πίσω τα δανεικά τους αλλά εμείς θα γίνουμε κανονική χώρα. Εμείς η χαμένη γενιά φωνάζουμε με στόμφο θέλουμε. Ναι θέλουμε, είμαστε εδώ έτοιμοι και μπορούμε. Δεν είμαστε μόνοι μας όμως. Υπάρχουν και ''οι άλλοι''. ''Οι άλλοι'' βασταζόμενοι στις άγκυρες του σάπιου πλοίου δε μιλούν. Ούτε φωνάζουν. Παραμένουν σιωπηλοί και γαντζωμένοι. Γαντζωμένοι τόσο δυνατά που τα χέρια τους ματώνουν. Ίσως γιατί ξέρουν ενδόμυχα ότι είναι ανίκανοι και πως αν χάσουν τα κίβδηλα προνόμια τους, τα αργομίσθια τους δε θα μπορούν να κάνουν απολύτως τίποτα.
Αλλά η επιβίωση, τα σχέδια, το μέλλον, ο έρωτας και αυτό που λέμε ''να πάει η ζωή μου παρακάτω'' θα επικρατήσουν στο τέλος. Αλλά θα πάρει χρόνο. Δυστυχώς το δικό μας χρόνο τον οποίο θα ψάχνουμε εκεί στα σαρανταπέντε γιατί δεν τον είχαμε στα τριανταπέντε. Ας είναι. Τουλάχιστον θα έχουμε διαλύσει τον καρκίνο που έφαγε μέχρι και το μεδούλι της χώρας, τον οχετό της μεταπολίτευσης. Τους βολεμένους, τα τρωκτικά και τους ανίκανους. Η ιστορία θα γράψει ότι στην Ελλάδα έγινε η σιωπηρή επανάσταση της κοινής λογικής. Της ίδιας της ζωής για τη συνέχιση της ζωής. Για εμάς τους ''λίγο πριν λίγο μετά'' εν ελλάδι τριαντάρηδες αλλά και για αυτούς που με κόμπο στο λαιμό έφυγαν από τη χώρα χωρίς να θέλουν. Και όσο ευχαριστημένοι και να είναι στο εξωτερικό, ο κόμπος από το λαιμό απλώς πέρασε στο στομάχι. Μα από κει δε φεύγει. Απλώς κοιμάται και ξυπνά συνεχώς με την πρώτη ευκαιρία.
Έχουμε τη βελόνα έτοιμη. Ψάχνουμε την κλωστή για να αρχίσουμε. Θα αρχίσουμε αφού πρώτα βρούμε κάποιον εκφραστή που απλώς θα διευκολύνει το δρόμο μας. Δε θα μας τον στρώνει. Δε χρειαζόμαστε κρατικό χέρι καθοδηγητή. Αυτό μας διέλυσε. Το μόνο που θέλουμε είναι κράτος που απλώς θα επιβλέπει, θα διευκολύνει και δε θα τοποθετεί εμπόδια σε εμάς που θα παράγουμε.
Μήπως είμαι πολύ ρομαντικός ; Ο χρόνος θα δείξει.
Αγωνία...
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
