Ο 45ος Πρόεδρος των Η.Π.Α. δεν είναι, τελικά μια έμπειρη και συνάμα βουτηγμένη σε σωρεία σκανδάλων γυναίκα, σύζυγος πρώην Προέδρου της ίδιας χώρας και πρώην Υπουργός Εξωτερικών της, αλλά ένας επιχειρηματίας με κακές επιλογές στις βαφές μαλλιών και ακόμα πιο κακές ατάκες και αντιλήψεις για το διαφορετικό. Αυτόν, όμως, επέλεξε η πλειοψηφία όσων Αμερικανών πολιτών αποφάσισαν να ψηφίσουν και με αυτόν θα πορευτούν οι Η.Π.Α. και η υφήλιος για την επόμενη τετραετία.
Φυσικά, ερωτάται, με ποια λογική ψηφίστηκε για Πρόεδρος της χώρας αυτής ένας άνθρωπος προερχόμενος από το κατεστημένο και συνάμα μισογύνης, ρατσιστής, απολίτιστος, με τραγικό πρόγραμμα για τη διακυβέρνηση της χώρας και χωρίς συνεργάτες της προκοπής, ειδικά μετά την οκταετή θητεία ενός Αφροαμερικανού Προέδρου ιδιαίτερα μορφωμένου, γοητευτικού και γενικά επιτυχημένου.
Κατ’ αρχάς, η υποψηφία των Δημοκρατικών αποδείχθηκε κάκιστη επιλογή. Η κα. Χίλαρυ Κλίντον μπορεί να διαθέτει σημαντική πολιτική εμπειρία και κατάρτιση αλλά ταυτόχρονα εκπροσωπεί ένα κατεστημένο υπαίτιο, κατά πολλούς συμπολίτες της, για τη δική τους οικονομική δυσπραγία, και για σωρεία σκανδάλων. Ολόκληρες πολιτείες βίωσαν τη βίαιη αποβιομηχάνισή τους τις τελευταίες δεκαετίες συνεπεία κυβερνητικών πολιτικών, των οποίων κυριότερος υπαίτιος φέρεται αυτό το κατεστημένο. Ένας κάτοικος αυτών των πολιτειών, που είδε μέσα σε μερικά χρόνια το βιοτικό του επίπεδο να πέφτει στο ναδίρ, δεν υπήρχε περίπτωση να ψηφίσει ένα πρόσωπο, που θεωρεί υπεύθυνο για τη φτώχεια και τη δυστυχία του, όσο φαιδρή και αν ήταν η εναλλακτική λύση.
Σε κάποιες άλλες καλύτερες εποχές η υποψηφιότητα του κ. Τραμπ θα είχε απορριφθεί αυτοστιγμεί. Αλλά σήμερα και με κάτι εκατομμύρια Αμερικανούς κάτω από το όριο της φτώχειας ο εν λόγω όχι μόνο κέρδισε το χρίσμα αλλά πήρε και τις προεδρικές εκλογές. Τούτο σημαίνει, ότι το εν γένει απαράδεκτο ύφος του, τα σχόλια τύπου «grab ‘em by the pussy», τα δικά του σκάνδαλα και η χοντροκοπιά του όχι μόνο δεν μέτρησαν αρνητικά αλλά, απεναντίας, εκτιμήθηκαν από μια μερίδα του εκλογικού σώματος των Η.Π.Α., που είδαν στο πρόσωπό του ένα άνθρωπο σαν αυτούς, με ελαττώματα κοινά με τα δικά τους, φανατικό εχθρό της πολιτικής ορθότητας, πολέμιο του κατεστημένου, μπρούτο και αυθόρμητο σαν αυτούς. Ένα προεκλογικό σλόγκαν κατά τη δεύτερη προεκλογική εκστρατεία του κ. Τζωρτζ Μπους του νεότερου ρωτούσε τον ψηφοφόρο, με ποιον θα ‘θελε να πιούν μαζί μια μπύρα. Στο πρόσωπο του κ. Τραμπ πολλοί ψηφοφόροι είδαν ακριβώς αυτό, δηλαδή ένα άνθρωπο, με τον οποίο θα έπιναν χαλαρά μαζί μια μπύρα, θα κουβέντιαζαν για γκόμενες, θα μοιράζονταν τον πόνο τους για το μόχθο των καθημερινών ανθρώπων, θα έλεγαν, φωναχτά, ανέκδοτα για μαύρους και Μεξικανούς φόρα παρτίδα αδιαφορώντας για τις συνέπειες, και θα περνούσαν πολύ καλά.
Έπειτα, ο κ. Τραμπ έκανε κάτι πολύ απλό, ενδεικτικό μεν της απλοϊκής και χοντροκομμένης σκέψης του αλλά εξαιρετικά πετυχημένο, όπως απεδείχθη. Έταξε στους ψηφοφόρους, ότι θα επαναφέρει τα πράγματα, όπως ήταν παλιά, όλοι θα έχουν ξανά εργασία και κανένας ξένος δεν θα τους την πάρει. Υποσχέθηκε, ότι θα επιβάλει δασμούς σε όποια αμερικανική εταιρεία εισάγει προϊόντα της από εργοστάσιά της σε άλλες χώρες. Έταξε ακόμα πιο αυστηρή μεταναστευτική πολιτική. Στηλίτευσε το κατεστημένο και την παγκοσμιοποίηση ως αιτίες για την ένδεια των Αμερικανών. Στο πρόσωπό του πολλοί ψηφοφόροι είδαν ένα άνθρωπο αποφασισμένο να ξανακάνει τις Η.Π.Α. κραταιά δύναμη, ένα πρόσωπο που θα τους επανέφερε το χαμένο παρελθόν τους, όπου όλοι είχαν δουλειά με ανθρώπινα ωράρια, ασφαλιστική κάλυψη και εξασφαλισμένη σύνταξη. Διαφεύγει, βέβαια, σε όλους αυτούς, ότι για το μεγαλείο αυτό της χώρας τους εργάστηκαν και κάτι εκατομμύρια μετανάστες, οι οποίοι έκαναν όσες εργασίες οι ντόπιοι απαξιούσαν ν’ ασκήσουν, δουλεύοντας υπερωρίες, κακοπληρωμένοι και υπό συνθήκες βγαλμένες από περιγραφές της εποχής της Βιομηχανικής Επανάστασης. Αλλά μπροστά στην υπόσχεση για επαναφορά στην προτέρα κατάσταση ποίος σκέφτεται τις λεπτομέρειες;
Κακά τα ψέμματα, τόσο στις Η.Π.Α. όσο και στις περισσότερες χώρες του κόσμου οι περισσότεροι ψηφοφόροι επιθυμούν οι πολιτικοί να τους εξασφαλίζουν τα στοιχειώδη, ήτοι εργασία, μισθό, ασφαλιστική κάλυψη, σύνταξη, εξιλαστήρια θύματα, για να τους επιρρίψουν ευθύνες για την κακοδαιμονία τους, και σταθερότητα στην καθημερινότητά τους. Εκεί τελειώνει ο κόσμος τους και μ’ αυτά είναι ευχαριστημένοι. Αν κάποιος πολιτικός καταφέρει και τους πείσει, ότι θα τους τα εξασφαλίσει, κερδίζει την ψήφο τους. Με λίγη αντισυστημική ρητορεία και καταγγελίες σε βάρος του κατεστημένου, ακόμα καλύτερα! Δεν έχει σημασία, αν αυτός ο πολιτικός είναι ακροδεξιός, μισογύνης, ρατσιστής, αγενής, απολίτιστος και υποδαυλίζει τα κατώτερα ένστικτα του κόσμου. Αυτά είναι ασήμαντες λεπτομέρειες για τον πιο πάνω ψηφοφόρο στις περισσότερες χώρες.
Τέλος, σε πολύ κόσμο δόθηκε η εντύπωση, ότι τα περισσότερα Μ.Μ.Ε. ήθελαν να πλήξουν τον κ. Τραμπ. Παρά το γεγονός ότι ούτε τα περί housing discrimination ούτε οι συναλλαγές του με τη Ρωσσία ούτε οι αμέτρητες χοντράδες του σε βάρος γυναικών, μουσουλμάνων και μεταναστών ούτε οι ολοφάνερες «τρύπες» του προγράμματός του ήταν ανακρίβειες, σε αυτό τον κόσμο δόθηκε η εντύπωση, ότι τα συμφέροντα έσπρωξαν την κα. Κλίντον και αυτή η εντύπωση δεν άλλαξε ούτε από το γεγονός, ότι τα ίδια Μ.Μ.Ε. αναφέρθηκαν και στη δική της, πολλαπλά αμαρτωλή, πολιτεία. Και αποφάσισαν να αντιδράσουν. Δεν έχει σημασία, αν αυτή η αντίδρασή τους έφερε στην προεδρία ένα πρόσωπο, που είναι τόσο αντικαθεστωτικός όσο ο Λεμπρόν Τζέιμς είναι ατάλαντος. Όσο για τους καλλιτέχνες και επωνύμους, που επεσήμαναν, πόσο λάθος θα ήταν η εκλογή του κ. Τραμπ; Αυτοί δεν ζουν στο Γουαϊόμινγκ ή τη Νεμπράσκα, περιοχές που επλήγησαν άγρια από την οικονομική κρίση και την αποβιομηχάνιση (δείτε την ταινία «ΝΕΜΠΡΑΣΚΑ» του Αλεξάντερ Πέιν και θα πάρετε μια ιδέα).
Η εκλογή του υποψηφίου των Ρεπουμπλικανών στην Προεδρία των Η.Π.Α. αποτελεί τη συνέχεια της αντίδρασης πολλών πολιτών σε πολιτικές και πρόσωπα, που θεωρούν, ότι δεν τους αντιπροσωπεύουν. Η αρχή έγινε στην Ευρώπη, όπου οι διάφοροι Όρμπαν, Λεπέν, Φαράζ, Τουλ Ντάλεσεν, Βίλντερς και άλλα «άνθη» της πολιτικής ζωής είτε κέρδισαν εκλογές είτε φέρονται ως φαβορί σε μελλοντικές εκλογές. Είναι πολύ εύκολο να χαρακτηριστούν τουλάχιστον αντιδημοκράτες οι ψηφοφόροι όλων των παραπάνω. Και στην πραγματικότητα είναι, από τη στιγμή που επιλέγουν, στο όνομα της ασφάλειας και της προσωπικής βολής τους, πολιτικούς με φανερή αλλεργία στις κατακτήσεις της δημοκρατίας. Αλλά αυτή η διαπίστωση δεν αρκεί για την ανάσχεση του ρεύματος υπέρ τέτοιων προσώπων. Χρειάζεται αφενός μια συστηματική αποδόμηση των πολιτικών τους αφετέρου η αναζήτηση τρόπων, ώστε το υπόλοιπο πολιτικό φάσμα να προσελκύσει ψηφοφόρους, χωρίς να απωλέσει τις θεμελιώδεις αρχές του, που το διαφοροποιούν από τους εθνολαϊκιστές και ακροδεξιούς πολιτικούς. Δεν υπάρχει κάτι άλλο και η εκλογή του κ. Τραμπ αποδεικνύει, ότι επείγει η εξεύρεση λύσης.
Facebook: Panagiotis Perivolaris
