Αναμφισβήτητα το πρόσωπο των ημέρων είναι ο Σταύρος Θεοδωράκης. Η κίνηση που δημιούργησε ήρθε την κατάλληλη στιγμή, απαξίωση πολιτικής, των πολιτικών, μικρός δικομματισμός που κουράζει, κεντροαριστερά που αργοπεθαίνει, ακόμα και η περιβόητη κίνηση των 58 αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων. Από πλευράς λοιπόν επικοινωνίας ήταν ευφυής και συγκριακά εύστοχη.
Αλλά και από πλευράς προσωπικότητας, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η αξία του όλα αυτά τα χρόνια. Ένας δημοσιογράφος με κεφαλαία γράμματα, συγκροτημένος, μοναχικός αλλά και πνευματώδης κατάφερε να επιβάλλει την δική του ατζέντα σε όποιο μέσο και αν δούλευε. Ερχόταν η Δευτέρα στο MEGA και έλεγες ότι είναι ημέρα Θεοδωράκη. Επιτυχημένος επιχειρηματίας και εκδότης του protagon με ενδιαφέρουση ύλη, πάντα προοδευτικού προσανατολισμού και αξιόλογους δημοσιογράφους. Επίσης στα θετικά του ότι διατηρεί με επιτυχία επιχείρηση restaurant.
Δηλαδή όλα τέλεια;
Προφανώς όχι και εδώ αν θέλετε ξεκινούν όλα.
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς μια τέτοια κίνηση, όσο σοβαρή και αν είναι, δεν θα είχε τύχη αν τα κόμματα που είναι τα κύτταρα της δημοκρατίας, λειτουργούσαν με όρους εθνικού συμφέροντος και κυρίως είχαν προβεί σε ριζική ανανέωση των δομών τους. Η συντηρητική τους όμως μορφή, ο συγκεντρωτισμός στην λήψη αποφάσεων και κυρίως η εκπροσώπησή τους από πρόσωπα που έχουν απαξιωθεί από την κοινωνία ή έχουν κουράσει, δημιουργούν αυτό το πολιτικό κενό εκπροσώπησης αλλά και το έδαφος για κινήσεις τέτοιες.
Πέρα όμως από αυτό, ο Σταύρος Θεοδωράκης από την στιγμή που αποφάσισε να κατέβει στον πολιτικό στίβο, θα πρέπει να γνωρίζει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως στους Πρωταγωνιστές και το Protagon, όπου το κοινό τον έχει επιλέξει και ξέρει τι θέλει, στην πολιτική έχει να αναμετρηθεί με κομματικούς μηχανισμούς, με παλιές καραβάνες, αλλά και νέους και ανυπόμονους πολιτικούς, που το μάτι τους γυαλίζει για εξουσία, με εκδοτικά συγκροτήματα και ανθρώπους του επαγγέλματός του, που ανάλογα τα συμφέροντα που εκπροσωπούν, θα χρωματίσουν και την κριτική τους, με πολίτες απολιτίκ που περιμένουν να ακούσουν ευχάριστα λόγια και όχι σίγουρα κάποιον να τους επιρρίπτει ευθύνες.
Το κυριότερο όμως είναι να απαντήσει ο Σταύρος Θεοδωράκης τι εκπροσωπεί, τι εκφράζει, τι επιδιώκει. Το κείμενο που έδωσε την δημοσιότητα είναι ένα καλογραμμένο κείμενο διαπιστώσεων, από αυτά που δεν θα διαφωνήσει κανείς.
Αν ο ίδιος μείνει σε κοινοτυπίες και απλά διαπιστώσεις, ενδεχομένως να απορροφήσει τμήματα της κοινωνίας που θέλουν να εκφραστούν και πάλι αντισυμβατικά στις εκλογές, αλλά δεν θα έχει να πει κάτι νέο και σε περιόδους πόλωσης να ξεφουσκώσει.
Αν θέλει όμως στην ουσία να αναδείξει όντως κάτι νέο και άφθαρτο, τότε θα πρέπει σταδιακά να ανοίξει και να πολιτικοποιήσει την ατζέντα, να ανδείξει τις βασικές αιχμές της πρωτοβουλίας του και βέβαια να παρουσιάσει ένα δυναμικό ατόμων καταρτισμένων από όλο το φάσμα της κοινωνίας.
Είναι άραγε ο Γκρίλο της Ελλάδας;
Από πλευράς απόψεων σε καμία περίπτωση, άλλωστε στο κείμενο που εξέδωσε, προσπαθεί να κάνει φανερό ότι δεν θα κολυμπήσει στα νερά του εθνολαϊκισμού και της εκδίκησης κατά των πολιτικών. Υπάρχει κίνδυνος να εξελιχθεί σε νάρκισσο και αρχηγίσκο στυλ Γκρίλο που θα αξιοποιεί την μιντιακή δημοκρατία και την επικοινωνία ώστε να με μακιαβελικό τρόπο να προσπαθήσει να αναδειχθεί στην κεντρική πολιτική σκηνή; Μεγάλος, αλλά αυτό εξαρτάται από την πρόθεση του ίδιου να κάνει το κόμμα του συμμετοχικό, εφαρμόζοντας κανόνες και όρους που θα είναι γνωστοί από την αρχή.
Ο χαρακτήρας πάντως του Σταύρου Θεοδωράκη, δεν τον γνωρίζω τον άνθρωπο κοινωνικώς, απλά αυτό που εισπράττω από όλο πακέτο τόσα χρόνια, δεν είναι χαρακτήρας ηγεμόνα. Η πρόθεσή του να μην κατέβει ο ίδιος για ευρωβουλευτής επειδή μάλιστα δεν γνωρίζει καλά ξένες γλώσσες όπως λέει ο ίδιος, ακόμα και επικοινωνιακή να είναι, δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί πράξη αυτογνωσίας, μετριοπάθειας και οξυδέρκειας.
Το ρίσκο λοιπόν που ανέλαβε ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι μεγάλο, αφ΄ενός γιατί αφήνει την σίγουρη και λαμπρή καριέρα της δημοσιογραφίας για να ασχοληθεί με την αδηφάγο πολιτική και αφ΄έτερου γιατί θα προσπαθήσει να εφαρμόσει το πρώτο διαδικτυακό κόμμα με αμεσοδημοκρατικές δομές και να υλοποιήσει το πρόταγμα της πολιτικής παρεθνογένεσης που θα συνδυάζει ρηξικέλευθες προτάσεις και νέα πρόσωπα.
Αν πάντως υπάρχει ένα θετικό στο ξεκίνημα αυτή της προσπάθειας είναι ότι τελικά αυτή η πρώτη μιντιακή πρωτοβουλία δεν προήλθε από κάποιον αγανακτισμένο και λαϊκιστή καλλιτέχνη, δημοσιογράφο ή επιχειρηματία (και έχουμε πολλούς τέτοιους), πράγμα που θα ενίσχυε τον ανταγωνισμό της ανοησίας και της ατάκας, αλλά από κάποιο άτομο πετυχημένο στον χώρο του, που μπορεί με τον λόγο και τις πράξεις του, να διαπεράσει οριζόντια όλα τα πολιτικά κόμματα και να ταρακουνήσει για τα καλά το γερασμένο πολιτικό σύστημα.
Και να το πάρει το ποτάμι, ίσως να κάνει καλό σε όλους...
