Υποταγή ή Κατάντια;

Υποταγή ή Κατάντια;

Μια φορά κι έναν καιρό, η κυβέρνηση Σημίτη αποφάσισε να έλθει σε κατά μέτωπον σύγκρουση με την Εκκλησία για το θέμα των ταυτοτήτων. Οι περισσότεροι θυμούνται τις εκρήξεις του τότε Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, το γνωστό συλλαλητήριο στην Αθήνα, τα κυβερνητικά στελέχη (ιδίως Βενιζέλο και Ευθυμίου), που πίσω από την πλάτη του τότε πρωθυπουργού συναγελάζονταν με το Χριστόδουλο, την αξιωματική αντιπολίτευση που είχε σπεύσει να υπογράψει υπέρ της διεξαγωγής δημοψηφίσματος για τις ταυτότητες και όσους κινδυνολογούσαν για την απώλεια της εθνικής μας ταυτότητας.

Εκείνη την εποχή, ο τότε πρωθυπουργός είχε βρει έναν ανέλπιστο σύμμαχο στη σύγκρουση αυτή. Ήταν ο τότε Συνασπισμός, ο οποίος δια του τότε προέδρου του είχε στηρίξει τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία, τόσο εντός της Βουλής όσο και μέσω της «ΑΥΓΗΣ». Στο πολύκροτο βιβλίο του κ. Μανώλη Βασιλάκη «Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ» υπάρχουν αρκετές σχετικές αναφορές.
 
Πέρασαν αρκετά χρόνια, ο Συνασπισμός έγινε ΣΥ.ΡΙΖ.Α., κέρδισε δύο συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις και συμμάχησε με τους ΑΝ.ΕΛ., για να σχηματίσει κυβέρνηση. Με την πρώτη αντίδραση της Εκκλησίας η νέα συγκυβέρνηση έσπευσε να αναδιπλωθεί. Η απόπειρα της τότε Αναπληρώτριας Υπουργού Παιδείας να απλουστεύσει τη διαδικασία απαλλαγής από το μάθημα των Θρησκευτικών στα σχολεία έμεινε στα χαρτιά, όταν ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος σήκωσε το δάκτυλό του. Η άποψη του παλαιού Συνασπισμού περί διαχωρισμού Κράτους και Εκκλησίας ξεχάστηκε και ξαφνικά άρχισε να συνάπτεται μια στενή σχέση ανάμεσα στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και την Εκκλησία, με μπροστάρη το σημερινό ΥΕΘΑ, θιασώτη των γνωστών θέσεων υπέρ της θρησκείας και των οσίων και ιερών της πατρίδος.
 
Ο έως πρότινος ΥΠΕΠΘ, κ. Φίλης, δεν πιστώνεται με κάποιες δάφνες για το έργο του στο συγκεκριμένο υπουργείο. Είχε, όμως, το σθένος να προβάλει το αυτονόητο σε ένα κοσμικό κράτος, ότι, δηλαδή, η Εκκλησία δεν έχει κανένα δικαίωμα να παρεμβαίνει στη χάραξη της εκπαιδευτικής πολιτικής μιας χώρας. Η σχετική πρωτοβουλία του κ. Φίλη ήταν, δυστυχώς, αποσπασματική και ο ίδιος την υπερασπίστηκε ατάκτως. Αλλά ήταν ενδεικτική των θέσεων του κόμματός του για τις σχέσεις Κράτους και Εκκλησίας. Το πρόβλημα, όμως, ήταν, ότι ακόμα και γι’ αυτή τη θέση του πορεύθηκε κυριολεκτικά ξυλάρμενος, αφού η συγκυβέρνηση επέλεξε να μη τον στηρίξει, ενώ ο κυβερνητικός συνεταίρος και ΥΕΘΑ έσπευσε να συναντηθεί με τον Αρχιεπίσκοπο και να του δηλώσει, ότι συντάσσεται μαζί του.
 
Δεν ξέρω, τι μπορεί να σκέφτηκε ο κ. Πρωθυπουργός μπροστά σε αυτό το σουρρεαλιστικό σκηνικό αλλά στην πράξη επέλεξε να «αδειάσει» μεγαλοπρεπώς τον κ. Φίλη και με αυτό τον τρόπο να δηλώσει, ότι υποτάσσεται στην Εκκλησία και αποδέχεται τις παρεμβάσεις της σε εκπαιδευτικά ζητήματα. Στη συνέχεια, τον απέπεμψε από την κυβέρνηση. Η εποχή, που ο κυριότερος εκπρόσωπος της Ανανεωτικής Αριστεράς στην Ελλάδα εξεδήλωνε την αντίθεσή του με τη στάση της Εκκλησίας σε θέματα εκτός των αρμοδιοτήτων της, μοιάζει να ανήκει σε ένα πολύ μακρυνό παρελθόν, ενώ σχεδιασμοί για εκπαιδευτικά ζητήματα, όπως για τον τρόπο διδασκαλίας των Θρησκευτικών, πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων χωρίς δισταγμό, για να μη δυσαρεστηθεί η Εκκλησία.
 
Σε περιόδους κρίσης είναι χρήσιμο μια κυβέρνηση να κλείνει όσο το δυνατό περισσότερα μέτωπα, ώστε να εστιάσει ανενόχλητη στα πιο σημαντικά ζητήματα. Μόνο που δεν είναι καθόλου ασήμαντο το ζήτημα των παρεμβάσεων ενός καθ’ ύλην αναρμοδίου οργανισμού σε εκπαιδευτικά θέματα. Δεν ποιεί καμμία τιμή σε οποιοδήποτε κόμμα να επιτρέπει σε ένα σκοταδιστικό φορέα να αποφαίνεται, τι θα διδαχθούν οι μαθητές στα ελληνικά σχολεία πολλώ δε μάλλον να αποπέμπει τον Υπουργό Παιδείας, όχι επειδή τον έκρινε ανεπαρκή αλλά επειδή ο πιο πάνω φορέας τον έκρινε ενοχλητικό. Δεν πρόκειται απλά για υποταγή αλλά για κατάντια, στο όνομα της διατήρησης της εξουσίας.

 

Facebook: Panagiotis Perivolaris