της Μαριάννας Τρώντσιου
Ένας υπόκωφος, χαμηλής αλλά μόνιμης έντασης, επίμονος βόμβος, διαλύει την παραδοσιακή γαλήνη της εποχής. Την αλλαγή του χρόνου και την περίοδο των γιορτών. Αντί για οικογενειακή ζεστασιά, ξεκούραση και λίγη ησυχία, οι μέρες που ακολουθούν προοιωνίζονται γκρίζες: άδειες τσέπες, φόροι και τέλη δίχως αύριο, κλειστά καλοριφέρ, άδεια ψυγεία, σπίτια χωρίς ρεύμα, άνθρωποι χωρίς δουλειές και μέλλον.
Η ανθρωπιστική κρίση δείχνει τα δόντια της και οι υπομονές τελειώνουν. Ήδη φιλελεύθεροι κατηγορούν την κυβέρνηση για ναζισμό, δεξιοί για σταλινισμό, κεντρώοι για ακραίο αυταρχισμό, αριστεροί για φασισμό. Ενώ οι νουνεχείς γνωρίζουν ότι "η χούντα τελείωσε το 73", λοιδορώντας υπομονετικά το ανάποδο σύνθημα των πρόωρα και ύποπτα αγανακτισμένων της πλατείας, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα αρνηθούν το διορθωμένο "η χούντα ξανάρχισε το 2013": τόση είναι η ένταση που κυκλοφορεί ανάμεσα στους πολίτες ανεξαρτήτως άλλων πεποιθήσεων. Ποιος μπορεί σήμερα να κατηγορήσει τους "νέους" αγανακτισμένους;
Η κυβέρνηση συνεργασίας συγκροτήθηκε για να κρατήσει την χώρα στο ευρώ και την ευρωζώνη: αυτή ήταν η εντολή. Με κάποιες θυσίες εννοείται από τον λαό - αλλά υποσχόμενη ότι θα έχει την συναίνεσή του, ότι δεν θα κάνει του κεφαλιού της. Ότι θα έχει κόκκινες γραμμές, δικαιοσύνη στην μοιρασιά του κόστους, ασυλία όσων δεν έφταιξαν σε τίποτα και σκληρές επιπτώσεις στους υπευθύνους.
Αλλά αυτή το πήγε ανάποδα: όπως αποκάλυψε και ο αποχωρήσας Φ. Κουβέλης (τρίτος εταίρος αρχικά), οι ιδεολογικές στοχεύσεις και εμμονές της δεξιάς επεκράτησαν του προγράμματος σωτηρίας: πέραν των προαπαιτούμενων δημοσιονομικών μέτρων, που φόρτωσε οριζόντια σε δικαίους και αδίκους. αδίκως και ανισομερώς, εφαρμόζοντας τη ρήση του παλιού καθεστώτος "μαζί τα φάγαμε", η κυβέρνηση είχε το νου της στην ιδεολογική επικράτηση. Απορρύθμιση εργασιακών σχέσεων, κατώτατος μισθός, απολύσεις χωρίς αξιολόγηση, φόροι στους ανέργους και τους αδυνατούντες, διώξεις και κατασχέσεις εισοδημάτων και καταθέσεων - χωρίς ταυτόχρονα να ενοχλείται ο πυρήνας του πελατειακού συστήματος, οι οργανισμοί των ημετέρων, το κομματικά σιτιζόμενο προσωπικό ή να ελεχθεί το πόθεν έσχες όλων των ημετέρων της τριακονταετίας της διαφθοράς. Σήμερα αμφίβολης προέλευσης εκατομμυριούχοι πολιτικοί μας κουνούν το δάκτυλο γιατί δεν αντέχουμε να πληρώνουμε άλλους φόρους, φόρους αυταρχικούς μη ανταποδοτικούς και αντισυνταγματικούς.
Μια κυβέρνηση που έχει χάσει κάθε νομιμοποίηση ως "έκτακτη διαχείριση", κάνει ότι της περνά από το κεφάλι για να εισπράξει έσοδα, διαλύοντας τον παραγωγικό ιστό της χώρας, στέλνοντας τους νέους μετανάστες, διώχνοντας την καινοτομία και την επιχειρηματικότητα και μαζί τις επενδύσεις, στεγνώνοντας ελπίδες και όνειρα. Χωρίς άλλο σχέδιο από τον φορολογικό βασανισμό των πολιτών, σχέδιο που χαρακτηρίζει κάθε αποτυχημένη κυβέρνηση και κάθε αυταρχική διακυβέρνηση παγκοσμίως. Οι κοινωνικές ομάδες απομακρύνονται η μια από την άλλη, ένας υπόκωφος εμφύλιος διεξάγεται μεταξύ insiders και outsiders του ίδιου ανέπαφου κομματικού πελατειακού συστήματος, οι ΔΥ μισούν τους "φοροφυγάδες" ελεύθερους επαγγελματίες και εκείνοι τους "άχρηστους" ΔΥ.
Ο κατακερματισμός της κοινωνίας σε μικροσυμφέροντα και πεισιθανάτιες μάχες οπισθοφυλακών, δεν επιτρέπει την σκέψη των ψυχραίμων να παραμείνει σε εθνικό επίπεδο και στην περιγραφή του κοινού καλού. Δυνάμεις ανατροπής διαμορφώνονται από πρωτογενείς και ανεπεξέργαστες αντιστάσεις και οδηγούν σε νέα χαρακώματα και ψευδείς πατριωτισμούς. Η προοδευτική παράταξη χίλια κομμάτια, παραδομένη στην καχυποψία και τον συμβιβασμό με τα εκβιαστικά διλήμματα που εκπέμπει η newspeak του παλιού δικομματισμού, η αριστερά όμηρος μιας μετέωρης ωρίμανσης από τον απαραίτητο για την άνοδό της λαϊκισμό στον επείγοντα ρεαλισμό της εξουσίας.
Ποιος ωφελείται από όλα αυτά; Οι ελίτ (που έχουν τον πλούτο τους στο εξωτερικό - γιατί τέτοιες ελίτ έχουμε στην Ελλάδα), οι πολιτικοί που πλούτισαν χρεοκοπώντας την χώρα αλλά ελέγχουν τα περί ευθύνης και αναδρομικού ελέγχου τους, διατηρώντας τον εαυτό τους στην εξουσία, και οι πολυεθνικές των "ελεύθερων αγορών" που μπορούν να περιμένουν ακόμη λίγο την βύθισή μας στην τουριστική μονοκαλλιέργεια για να "επενδύσουν".
Η αγανάκτηση, ακόμη και η απονενοημένη, μια αιτία έχει: την μη λειτουργία της Δημοκρατίας. Όσοι στηρίζουν την κυβέρνηση για να αποφύγουν τα χειρότερα, δεν πρέπει να ξεχνούν ότι η νομιμοποίηση της κυβέρνησης αυτής έχει λήξει προ πολλού - δεν έχει lisence to kill - δεν έχει εξουσιοδότηση να κάνει ότι νομίζει - ήταν έκτακτη επιλογή. Και επίσης δεν πρέπει να ξεχνούν το σημαντικότερο: ότι τα χειρότερα έρχονται όπου λείπει η συναίνεση και η συμμετοχή των πολιτών στις αποφάσεις - όταν αυτές παίρνονται αυταρχικά και ανάλγητα από μια κυβέρνηση που στηρίζεται στην πλαστογραφία του μπόνους των 50 εδρών! Μια ματιά στην συνεχιζόμενη άνοδο της ΧΑ -με την ηγεσία της στην φυλακή- θα τους πείσει...
Επιστροφή στην Δημοκρατία, τώρα.
