Η γενίκευση, δηλαδή η εξάπλωση μιας συγκεκριμένης θεματολογίας σε άλλα θέματα μέχρι να γίνει ένας απροσδιόριστος χυλός επιχειρημάτων και ιδεών, είναι το εργαλείο με τον οποία πλάθεται και μεταδίδεται ο λαϊκισμός. Το τελευταίο μου άρθρο «Γιατί δεν κατεβαίνουν στο δρόμο οι ελεύθεροι επαγγελματίες» διάβασα μερικά σχόλια που προέτρεπαν να κατέβουμε «όλοι» μαζί στους δρόμους. Ακριβώς εκεί βρίσκεται το πρόβλημα.
Όταν υπάρχει μια συγκεκριμένη κοινωνική, οικονομική ή πολιτική απαίτηση και αυτή ακούγεται μέχρι τελικής πτώσεως τότε αυτή μπορεί να εισακουστεί. Άμα η απαίτηση αυτή μπερδευτεί με άλλες, τότε θα καταλήξει να είναι άλλη μια πορεία στο Προπύλαια μέσα στις δεκάδες που βλέπουμε κάθε χρόνο και δεν αλλάζει τίποτε.
Φανταστείτε με τους ελεύθερους επαγγελματίες – που ζητάν πιο δίκαιο και εξορθολογισμένο φορολογικό σύστημα – να κατέβουν στους δρόμους οι συνταξιούχοι – που ζητάν λιγότερες περικοπές και περισσότερες απολαβές – και οι δημόσιοι υπάλληλοι – που ζητούν το ίδιο – και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι – που δεν θέλουν να κατεβεί ο βασικός μισθός. Ποιό είναι το μήνυμα; Επίσης όταν οι πορείες είναι τόσες πολλές, είναι παντελώς αναποτελεσματικές. Η εκάστοτε κυβέρνηση μπορεί και επαναπαύεται από το συνονθύλευμα απαιτήσεων ειδικά όταν οι απαιτήσεις αυτές είναι συνεχώς χρηματικές καταβολές είτε από το κράτος είτε από οργανισμούς του κράτους, που – ειδικά τώρα – δεν μπορούν ούτε κατά διάνοια να πραγματοποιηθούν
Όταν το κοινοβούλιο ψήφιζε την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ζευγάρια ιδίου φύλου, υπήρχαν πολλοί που παρόλο δεν διαφωνούσαν με την πράξη αυτή, υποστήριζαν ότι «υπάρχουν πιο σημαντικά θέματα». Όταν ρωτούσα από αυτούς ποια τα θέματα αυτά μου απαντούσαν η ανεργία, η φτώχεια, η υγεία, κτλ. Δεν κατανοούσα πως το σύμφωνο συμβίωσης καθυστερούσε την λύση στα προβλήματα αυτά όταν οι απαιτήσεις για να αρθούν, δεν πήγαιναν πιο πέρα από την απαίτηση για καταβολή χρημάτων ή δημιουργία θέσεων εργασίας μάλλον από το κράτος. Γιατί δεν μπορείς να ζητάς ψωμί και δουλειά και την ίδια ώρα να μην απαιτείς τις συνθήκες που δημιουργούν ψωμί και δουλειά. Η συνεχόμενη οικονομική ύφεση κατά την γνώμη μου δεν είναι ότι η χώρα είναι φτωχή – από τα καλύτερα οικόπεδα η Ελλάδα – αλλά ότι οι Έλληνες δεν ξέρουν τι θέλουν. Ας διορθώσω, ξέρουν τι θέλουν αλλά όχι πως θα το αποκτήσουν.
Οι γενικεύσεις, κατά την γνώμη μου, είναι ουσιαστικά ο λόγος που δεν καταφέρνει η χώρα να ορθοποδήσει. Λες στον Έλληνα ότι πρέπει να μικρύνει και να εξορθολογισθεί το δημόσιο, σε αποκαλεί νεοφιλελεύθερο. Τους λες ότι πρέπει να ολοκληρώσουμε επιτυχώς επιτέλους ένα μνημόνιο για να μην υπάρξει άλλο, σε αποκαλεί μνημονιακό. Του λες ότι η φορολογία στις ατομικές επιχειρήσεις είναι καταστροφική, σου απαντάει ότι όλοι φοροδιαφεύγουν. Του λες ότι είναι σημαντικό να παραμείνουν οι επιχειρήσεις την χώρα σου απαντάει ότι δεν πληρώνει κανένας. Του λες ότι η δημόσια σπατάλη είναι κύριος λόγος για την κατάσταση της χώρας, σου απαντάει ότι θέλουν οι ξένοι τα νησιά μας, τα πετρέλαιά μας, την ιστορία μας, κτλ, κτλ. Τους λες ότι η σημερινή κυβέρνηση κάνει συνεχώς λάθος χειρισμούς, σου απαντάει οτι οι προηγούμενοι δεν ήταν καλύτεροι. Του λες ότι η Χρυσή Αυγή είναι μια βίαιη οργάνωση, σου απαντάει οτι και η φτώχεια είναι βία.
Με αυτά τα μυαλά λοιπόν, εμείς οι Έλληνες, πάμε και ψηφίζουμε και απαιτούμε να βγούμε από την κρίση. Ξαναπαραπέμπω λοιπόν στο προηγούμενο άρθρο μου. Φανταστείτε χιλιάδες ελεύθερους επαγγελματίες να σφυροκοπάνε έξω από το κοινοβούλιο με συγκεκριμένες απαιτήσεις, για παράδειγμα:
-Ταβάνι φορολογίας επί των κερδών έως 30%
-Διαχωρισμό σε εισφορές για νοσηλεία και σύνταξη, με δύο χρόνια
-Αναστολή τέλους επιτηδεύματος και προκαταβολή φόρου
-Δουλειά από το σπίτι, ακύρωση του νόμου περί επαγγελματικής εστίας
-Πλήρης διαδικτυακή διαχείριση της επιχείρησης
Μέσα σε έξι μήνες η ανεργία θα κατέβαινε επειδή θα ήταν αρχικά οικονομικό να επιχειρήσει, ειδικά ένας νέος επιτηδευματίας. Οι φόροι θα πληρώνονταν επειδή δεν θα είχαν το δίλημμα επιβίωση-πληρωμή. Οι εισφορές θα καταβάλλονταν αλλά αφού ορθοποδήσει ο επιχειρηματίας και φτιάξει πελατολόγιο, παράγει προϊόν και επιφέρει κέρδος. Η διαρροή ΑΦΜ προς Βουλγαρία και Κύπρο θα λιγόστευε. Συγκεκριμένες απαιτήσεις θα φέρναν σίγουρα αποτελέσματα. Αλλά όταν στην πραγματικότητα οι απαιτήσεις είναι:
-Δώστε δουλειές
-Κάτω τα μνημόνια
-Αντιστεκόμαστε, κτλ
Είναι απλά θόρυβος.
Facebook: George Julius Perakis
