Όταν οι φοιτητές στην Πάτρα, που ανήκουν στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά φώναζαν στον Π. Μανδραβέλη «Το άσυλο ανήκει στον λαό» και μετά πήγαν και του διέλυσαν το αμάξι δεν είχαν συναίσθηση – προφανώς- ότι με αυτές τους τις κινήσεις το μόνο που κατάφεραν είναι να κάνουν όχι μόνο επίδειξη ισχύος αλλά και επίδειξη του αντιδημοκρατικού βόρβορου στον οποίο είναι από την κορφή ως τα νύχια χωμένοι και θέλουν να μας χώσουν και εμάς.
Ο δημοσιογράφος σε αυτό το σύνθημα του συγκεντρωμένου όχλου απήντησε «και εγώ λαός είμαι, το εν δεκατοεκατομμυριοστό του λαοί είμαι και εγώ, επομένως αφήστε με να μιλήσω», ο λόγος αυτός αντήχησε στα αυτιά του όχλου όπως θα αντηχούσε στα αυτιά των κροκόδειλων μια παρότρυνση για χορτοφαγία.
Αυτό το γεγονός δεν μπορεί να παρομοιαστεί με σήψη της κοινωνίας, γιατί απλούστατα είναι το σύμπτωμα που μας κάνει να καταλάβουμε ότι η κοινωνία έχει ήδη και προ πολλού σαπίσει. Τα άτομα αυτά καμαρώνουν σαν τα παγόνια ότι με την θρασύτητα και την βιαιότητα του δυναμισμού τους προασπίζονται την δημοκρατία. Πράγματι προασπίζονται την δημοκρατία όπως μπορούν να την προασπιστούν μόνον τα τρωκτικά.
Μετά από γεγονότα σαν το χθεσινό ή και αλλά παρόμοια ένα ερώτημα μου έρχεται στο μυαλό: Η αξιοπρέπεια, η ελεύθερη συζήτηση, η ελευθερία του τύπου, το δικαίωμα του σεβασμού στην γνώμη του άλλου, ο σεβασμός στην ιδιωτική περιουσία, η ελεύθερη στάση του ατόμου στην δημόσια ζωή, όλα έχουν γίνει τροφή στα σαγόνια μαύρων και κόκκινων φασιστικών τρωκτικών;
