Ο κίνδυνος εξόδου από τη συνθήκη Σένγκεν, όπως λέγεται, είναι ένα πιθανό ενδεχόμενο. Είναι ένα ενδεχόμενο το οποίο θα χαροποιήσει κάποιους από την κυβέρνηση γιατί ποτέ δεν έχουν μάθει να σκέφτονται ευρωπαϊκά. Θα είναι για αυτούς το πρώτο βήμα προς την ανεξαρτητοποίηση της Ελλάδας από τα σκοτεινά νεοφιλελεύθερα κέντρα εξουσίας της ΕΕ.
Πιθανώς δε θα ενοχλήσει ιδιαίτερα και τον πρωθυπουργό, μια και είναι ξεκάθαρο πόσο εκτός κλίματος σε σχέση με τους υπόλοιπους ηγέτες της ΕΕ είναι.
Αυτό φάνηκε από τότε που επιβλήθηκαν τα capital controls και ξαναφαίνεται με το περιουσιολόγιο αλλά και το παράλληλο τραπεζικό σύστημα που ονειρεύονται να είναι ελεγχόμενο από το κράτος (σημ.: τα Sparkasse στη Γερμανία που προσπαθούν να αντιπαραβάλλουν ως επιχείρημα είναι ιδιωτικοί οργανισμοί). Ένα κράτος ελέγχων ουσιαστικά είναι αυτό που ονειρεύονται .
Μη γελιόμαστε όμως το Grexit ουσιαστικά έχει επιτελεσθεί. Τουλάχιστον πολιτισμικά. Ή για να είμαι πιο ακριβής, ποτέ πολιτισμικά δεν μπήκαμε στην ΕΕ ώστε να μπορεί να συντελεσθεί Grexit. Απλά, με τα φθηνά δανεικά, απλώσαμε όμορφα πέπλα για να καλύψουμε την ασχήμια μας. Τώρα που έλειψαν τα μετρητά και έφυγαν τα πέπλα, μείναμε με αυτήν.
Παράδειγμα για αυτό, είναι πολύ απλά το γεγονός ότι ένας άνθρωπος που επιλέγει καύση του σώματός του πρέπει να πάει στο εξωτερικό για να ικανοποιηθεί αυτή η επιθυμία του. Παράδειγμα για αυτό είναι το ότι ένας ομοφυλόφιλος συμπολίτης μας πρέπει να βγάλει κραυγή αγωνίας για όσα πέρασε για να εκτελέσει τα τελευταία του καθήκοντα απέναντι στον σύντροφό του.
Και το βαρύτερο παράδειγμα είναι ότι πρωτοκλασσάτο στέλεχος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, αισθάνεται την άνεση να ειρωνεύεται και να προσβάλει έναν άνθρωπο που θρηνεί για τον σύντροφό του. Και ότι οι περισσότεροι σιώπησαν. Γιατί ακρίβεια ένας υποψήφιος πρόεδρος επικρότησε κιόλας (και είμαι σίγουροι και άλλοι, πιο πονηροί , οι οποίοι απλά δε μίλησαν ).
Μη το γελάμε, είμαστε η χώρα που «η Παναγίτσα μπήκε στο μήνα της», σύμφωνα με viral post που έφερε στην επιφάνεια η Χρυσή Μούτζα. Και η οποία έχει ψύχραιμους πιλότους και η οποία θα ανοίξει τα σύνορα να στείλει τζιχαντιστές στο Βερολίνο. Είμαστε η χώρα του Φαήλου
Και θα μου πείτε (δικαίως), μόνο σε αυτή τη χώρα υπάρχουν τα παραπάνω διαμάντια; Όχι υπάρχουν παντού: από την Ιταλία μέχρι την Πολωνία και από τη Γερμανία μέχρι τη Σουηδία.
Αλλά μόνο στη χώρα που «η παναγίτσα μας μπήκε στο μήνα της», αυτοί συναντώνται με τόσο μεγάλη πυκνότητα και τυγχάνουν τόσης στήριξης. Δικαίωμα του κάθε Φαήλου και της κάθε «μανούλας» του facebook να πιστεύει ότι θέλει: αυτό λέγεται δημοκρατία. Δικαίωμα όμως είναι και του κάθε ανθρώπου να επιλέγει τον σύντροφο που επιθυμεί, τον «ξόδι» που επιθυμεί, τη ζωή που επιθυμεί.
Προφανώς αυτό δεν ισχύει στην Ελλάδα. Και προφανώς δεν είναι θάρρος της γνώμης ούτε -φοβία: είναι καθαρή αποσταγμένη κακία και οπισθοδρόμηση στη χειρότερη μορφή.
Μη γελιόμαστε: το grexit είχε προδιαγραφεί από την εποχή που ο Κωστάκης ο Μικρός ξεκίναγε τις ιστορίες με τον βασικό μέτοχο και υπέγραφε το δημοψήφισμα για τις ταυτότητες: ήταν το πρώτο δείγμα. Απλά όλα πια βρίσκουν σιγά σιγά το δρόμο τους.
Αποκτήσαμε την περονική κυβέρνηση που μας αξίζει, θα αποκτήσουμε και την αξιωματική αντιπολίτευση που μας αξίζει και σιγά σιγά θα πάρουμε το δρόμο που μας αξίζει: προς το σημείο ισορροπίας μας.
Αν το δεις όντας απέξω, είμαστε πια εκτός πυρήνα της ΕΕ. Κάποτε γίναν προσπάθειες από κάποιους οραματιστές για να γίνουμε ευρωπαϊκό κράτος και κοινωνία. Αυτές απέτυχαν. Μείναμε κατ' όνομα και καθ' οικονομία των εταίρων μας (για συναισθηματικούς και γεωστρατηγικούς λόγους). Όμως και αυτή η μπογιά μας πέρασε.
Ίσως δεν είναι και κακό: ερωτηθήκαμε τρεις φορές για αυτό και ως συλλογικότητα δώσαμε την ίδια απάντηση τρεις φορές. Θα την δώσουμε και τέταρτη φορά στις 20 Δεκεμβρίου μάλλον (αν δουλέψει ο σέρβερ). Είναι δημοκρατία.
Και η χώρα, θα συνεχίσει να ψάχνει τον πάτο της. Ούτε είναι και αυτό απαραίτητα κακό. Όταν ένα σύστημα φεύγει από τη θέση ισορροπίας του, έχει δύο επιλογές: ή να προσπαθήσει να επιστρέψει σε αυτήν ή να αναζητήσει μία νέα. Αυτό είναι φυσικός νόμος. Και είναι προφανές πως δεν είναι θέση ισορροπίας μας ο σκληρός πυρήνας της Ευρώπης.
Μας λείπει η Παιδεία, η συναίσθηση της Ιστορίας, η κοινή αφήγηση και η οργάνωση που απαιτείται για να έχουμε ως θέση ισορροπίας την Ευρώπη. Δεν την μπορούμε. Δεν μπορεί ο μέσος Έλληνας να φανταστεί π.χ. πως μπορεί κάποιος να θέλει να καεί.
Μιλάμε για τα πιο απλά: να έχεις το δικαίωμα να ζήσεις και να πεθάνεις όπως επιθυμείς, με αυτούς που επιθυμείς. Και όμως δε τα έχουμε επιλύσει ακόμα.
Και μετά μιλάμε για Ευρώπη..
ΥΓ: (προαιρετικό και προσωπικό)
Δεν έγραψα για δύο βδομάδες, αναρωτώμενος αν έχει νόημα. Την απάντηση πια, μπορώ να τη δώσω: έχει. Και μάλιστα απόλυτο. Όχι γιατί μπορώ να κάνω την τεράστια διαφορά, αλλά για τη πιθανότητα της μικρής διαφοράς που ίσως και να (μην) κάνω.
Για να μην πει ποτέ κανείς ότι δεν μιλήσα (με) όταν βλέπαμε την καταστροφή. Γιατί η βλακεία, η αμορφωσιά, η χυδαιότητα και η ελληναριά, πρέπει να χτυπιούνται έστω και αν η πορεία φαντάζει προδεδιαγραμμένη. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που σέβομαι «μέσα», οι οποίοι δεν ανήκουν στις μανούλες του facebook. Γιατί αν δεν μιλήσω θα σκάσω. Γιατί ίσως διαβάσει αυτό το κείμενο κάποιος και αποφασίσει να σκεφτεί ότι σε αυτή την κοινωνία όλοι έχουν δικαιώματα. Όχι μόνο οι ελληνικής καταγωγής, χριστιανοί ορθόδοξοι ετεροφυλόφιλοι που πιστεύουν στο «μεγαλείο των Ελλήνων οι οποίοι δεν έχουν ποτέ κάνει κάτι λάθος αλλά πάντα αδικούνται. ΟΥΓΚ !!!!!!!!».
Έστω και αν η κοινωνία της οποίας είμαι μέλος πια, τα έχει επιλύσει αυτά, η κοινωνία από την οποία προέρχομαι και η οποία έχει ως μέρη της, μέλη της οικογένειας μου και ανθρώπους που αγαπάω, δεν τα έχει επιλύσει. Και ως τότε, θα κοιτάω απ΄εξω και θα γράφω. Δεν έχω άλλη επιλογή και δεν έχω και άλλη λύση.
Αυτό το κείμενο κατέληξε λίγο πιο προσωπικό από ότι θα ήθελα. Αλλά δεν πειράζει: πιο πολύ με πονάνε οι Φαήλοι και οι Αλέξηδες αυτής της χώρας: Οι μικροί ανελεύθεροι φασίστες με τα μικρά άρρωστα, ανελεύθερα όνειρα.
4 Δεκεμβρίου 2015
Μόναχο
Facebook: Christos Derdas
