Άπαγε του φασισμού

Άπαγε του φασισμού

Πάνε 3 χρόνια από τη μυσαρή δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι, πάνε τρία χρόνια από τότε που έπεσαν τα προσωπεία ακόμη και για αυτούς που δεν είχαν αντιληφθεί το τέρας του φασισμού εξαρχής. Η λεοντή τους αφαιρέθηκε, αλλά μαντέψτε ακόμη να καταλάβουν μερικοί...

Ο φασισμός είναι διφυής. Είναι ο παθητικός, στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για τα συμβαίνοντα που μετατρέπεται βαθμηδόν σε μίσος για ό, τι και όποιον αισθάνονται ότι τους απειλεί ή δεν συμφωνεί με τα πιστεύω τους. Η δεύτερη φύση του είναι, κατ’ εμέ, το θλιβερό απότοκο της πρώτης. Είναι ο προκλητικός, κατάπτυστος φασισμός που εκδηλώνεται με τη βία και επιχειρεί να θέσει εκποδών όποιον διαφέρει από αυτό που διαφέρει της άλογης λογικής τους, από την απύθμενη αμβλύνοιά τους. Και οι δυο φύσεις είναι εξίσου καταστροφικές, παντάπασιν καταβυθισμένες σε ανελεύθερα, απάνθρωπα και επαίσχυντα φρονήματα.

Ο φασισμός αναμφήριστα δεν αποτελεί ιδεολογία και δεν είναι τόκος μιας πολιτικής, κοινωνικής ή οικονομικής θεωρίας ή ιδέας. Είναι η εφεύρεση, το εξόφθαλμο και απροκάλυπτο κάλυμμα ορισμένων απάνθρωπων να βγάλουν μετά μανίας το κτήνος που μετά βίας κρατούν μέσα τους. Βαφτίζουν την απάνθρωπη φρενίτιδα και υστερία τους,’’ ιδέα’’ αναζητώντας εξιλεωτικό άλλοθι για τα ειδεχθή εγκλήματα που διαπράττουν εις βάρος της κοινωνίας, του πολιτισμού και της δημοκρατίας. Είναι ένα αποφώλιον τέρας που όποτε βγαίνει από τη σπηλιά του επιφέρει δεινά, και αυτό έκανε πάντα, ας μην είμαστε επιλήσμονες της ιστορίας. Ο φασισμός έχει γράψει με κόκκινα γράμματα το όνομά του στις μαύρες δέλτους της ιστορίας. Είναι το έλκος της κοινωνίας που μιαίνει όλον τον οργανισμό.

Το αξιοπερίεργο είναι πώς κρατιέται ακόμη ζωντανό αυτό το τέρας στο λίκνο της δημοκρατίας. Θα ήταν εύκολο, αλλά ταυτόχρονα αφελές να προσάψουμε στον αιωρούμενο αποδιοπομπαίο τράγο, την οικονομική κρίση και τα συμπαρομαρτούντα της (ανεργία, απίσχνανση μισθών) τις ευθύνες για την ύπαρξη του, όμως δεν ευθύνονται αποκλειστικά οι συνθήκες. Το πρόβλημα είναι ότι η δημοκρατία είναι μεν το βέλτιστο πολίτευμα, είναι δε το πιο κοπιώδες, αυτό που απαιτεί θυσίες, ανάληψη ευθυνών, αφυπνισμένους πολίτες εν εγρηγόρσει, κάτι το οποίο δυσαρεστεί τον Νεοέλληνα, ο οποίος απεμπολεί την προσωπική του ευθύνη για το κοινωνικό γίγνεσθαι, που αδιαφορεί για όσα συμβαίνουν γύρω του και και είναι ευεπίφορος στις γκεμπελικές μεθόδους των ανθρώπων που θέλουν να στερήσουν την ελευθεριά. Αυτοί που χαρακτηρίστηκαν ανωτέρω πολίτες της Δημοκρατίας δεν θα αφήσουν το τέρας να μεγαλώσει και δεν θα ανεχτούν τον φασίστα, ο όποιος είναι άχθος αρούρης, εγκλωβισμένος στην ειρκτή του άκαμπτου δογματισμού.

Πανάκεια για την ιάσιμη ασθένεια του φασισμού είναι μια παιδεία που θα γαλουχεί τους θεράποντες της δημοκρατίας με τις αξίες της, την ισηγορία, την ελευθερία, την ισοπολιτεία, τη Δικαιοσύνη και τη λογική, το σεβασμό. Κατά συνέπειαν, οι χαλκέντεροι θεμιστοπόλοι και οι πεπαιδευμένοι φύλακές της θα είναι σε θέση να υπερασπίζονται το όνομά της και να συνεργάζονται αγαστά για την ομαλή λειτουργία της. Θα αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας κάθε πράξη που σκοπό έχει να στερήσει την ελευθερία των ανθρώπων χωρίς καμία ανοχή, θα εξοβελίσουν και θα εξοστρακίσουν τους αόμματους υποστηρικτές τους που θέλουν να επιβληθούν με τη βία, το κνούτο και... το μαχαίρι και τελικά θα κονιορτοποιήσουν τέτοια πιστεύω.

Και όπως είπε ο Θουκυδίδης στον Επιτάφιο του Περικλέους: «Το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον».