Η εκλογή του Κ. Μητσοτάκη στην προεδρία της ΝΔ έχει ήδη αρχίσει να προκαλεί ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό. Δεν αναφέρομαι στις δημοσκοπήσεις που φέρνουν πρώτη τη ΝΔ με διαφορά περίπου 3% από το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στις συζητήσεις που άνοιξαν σε Δημοκρατική Συμπαράταξη (ΠΑΣΟΚ & ΔΗΜΑΡ) και Ποτάμι για το πολυθρύλητο "εγχείρημα της Κεντροαριστεράς".
Η Φ. Γεννηματά πρότεινε ανασυγκρότηση της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας με προγραμματική συνδιάσκεψη το Μάρτιο που θα καθορίσει τη διακήρυξη, το όνομα, τα σύμβολα και θα θέσει το προγραμματικό πλαίσιο, ενώ δυο μήνες μετά θα γίνει εκλογή του επικεφαλής της συμπαράταξης εκ του μηδενός.
Με τη βιασύνη του να απορρίψει την πρόταση Γεννηματά, ο Στ. Θεοδωράκης μέμφθηκε de facto τον εαυτό του. Λίγες ώρες αργότερα ο βουλευτής του Ποταμιού, Χ. Θεοχάρης, δέχτηκε αυτή τη μομφή που εξαπέλυσε ο αρχηγός του προς τον αρχηγό του λέγοντας ότι "ίσως χρειαστεί να προσφέρει με γενναιότητα ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό".
Δεν αρκούν όμως ούτε οι συνεντεύξεις ούτε οι συναντήσεις στελεχών ούτε οι καθιερωμένες "ζυμώσεις". Πρόσφατα βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη σε ένα τραπέζι με φίλους, συζητώντας τρόπους για να παρέμβουμε στα τεκταινόμενα. Συμφωνήσαμε ότι ένα ακόμη "κείμενο για την Κεντροαριστερά" με καμιά εικοσαριά υπογραφές δεν έχει νόημα γιατί η σκόνη της αρχικής δημοσιότητας μετά από λίγο κάθεται χωρίς να επηρεάσει ως προς το ζητούμενο. Χρειάζεται κάτι πιο τολμηρό και ρηξικέλευθο που θα σπάσει το τετριμμένο των κειμένων αυτού του είδους.
Ειδοποιός διαφορά με το παρελθόν: οι συγκεκριμένες προτάσεις αντί των γενικόλογων πολιτικών πλαισίων.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, για να καρποφορήσει η όποια απόπειρα για την πολιτική ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς δεν οφείλει μόνο να προέλθει από-τα-κάτω, αλλά ταυτόχρονα να απαντήσει σε μια σειρά από καίρια ζητήματα που απαντούν με τον τρόπο τους η παρωδία της Αριστεράς και η αναβαπτισμένη Δεξιά. Ας γίνω λοιπόν πιο συγκεκριμένος.
Γιατί ο κόσμος που πήγε στο ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ να επιλέξει τη μέση οδό; Το εγχείρημα αποτελεί ρεαλιστική εναλλακτική ή απλώς προσπαθεί να αντλήσει ψηφαλάκια, βαδίζοντας στην πεπατημένη οδού του λαϊκισμού από την άνεση της αντιπολίτευσης;
Ποιο είναι το όραμα του καινούργιου εγχειρήματος το οποίο θα εμπνεύσει τον κόσμο για την πολιτική αλλαγή; Και ποιο το λεπτομερές σχέδιο υλοποίησής του;
Τι εναλλακτικό, κοστολογημένο και άμεσα υλοποιήσιμο έχει να προτείνει ο νέος πόλος; (Καλή η απόρριψη του προωθούμενου Ασφαλιστικού που επιβαρύνθηκε από την "περήφανη διαπραγμάτευση" Τσίπρα-Βαρουφάκη, αλλά όλοι γνωρίζουν ότι το σύστημα είναι υπό κατάρρευση. Ποιο το σχέδιο λοιπόν;).
Ποιος ο οδικός χάρτης εξόδου της χώρας από την κρίση και ποιο το πρόγραμμα ανάπτυξης δεδομένων των πόρων;
Ποιες μεταρρυθμίσεις θα απαρτίζουν το Εθνικό Σχέδιο μόνιμης εξόδου από την κρίση; Εδώ ο κίνδυνος για την Κεντροαριστερά είναι ο Κ. Μητσοτάκης. Γιατί μπορεί να πείσει πιο γρήγορα (άλλωστε θεμελίωσε την εκστρατεία του προβάλλοντας ένα προφίλ αμείλικτου μεταρρυθμιστή) και πιο εύκολα (άλλωστε ήδη έχει μια βάση εκκίνησης στο 28,5% της ΝΔ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου) τον μέσο ψηφοφόρο ότι επιθυμεί ριζοσπαστικές αλλαγές στο κράτος και τους θεσμούς.
Και όταν όλα αυτά απαντηθούν πειστικά στους πολίτες πρέπει να αναδειχθεί ο νέος ηγέτης με άμεση προοπτική εξουσίας, ο οποίος θα εμπνεύσει τον κόσμο στη βάση της αλήθειας, του στρατηγικού σχεδιασμού και των μελετημένων λύσεων.
Εάν δεν αναπτυχθεί μια ακλόνητη, πολύπλευρη και δυναμική επιχειρηματολογία για τα παραπάνω ζητήματα, η Κεντροαριστερά δεν έχει λόγω ύπαρξης, οπότε και το εγχείρημα για την ανασυγκρότηση της θα μπορούσε να καλυφθεί από μια σχετική συζήτηση στο καφενείο της γειτονιάς του καθενός.
Γενικά και αόριστα επομένως άλλο ένα κείμενο για την Κεντροαριστερά είναι αχρείαστο. Εκείνο που είναι απολύτως αναγκαίο για την ανασυγκρότηση της Δημοκρατικής Παράταξης είναι ένα κείμενο το οποίο θα πείθει για την ανάγκη ύπαρξης αυτού του χώρου, θα σκιαγραφεί τις διαφορές με ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ και ΝΔ, θα προτείνει λύσεις στα βραχυπρόθεσμα προβλήματα και μια συνεκτική στρατηγική ανάπτυξης της χώρας και τέλος θα καθορίσει την αντιπολιτευτική στρατηγική που θα διαφέρει τόσο από το "πρόγραμμα Θεσσαλονίκης" του Α. Τσίπρα όσο και από τα "Ζάππεια" του Α. Σαμαρά.
