Με αφορμή τα 25€ των νοσηλείων (δεν στέκομαι εκεί ας πάμε λίγο παραπέρα), ξαναθέτω ένα ερώτημα που με βασανίζει τα χρόνια της κρίσης, πώς εννοείται η αλληλεγύη και η κοινωνική προστασία σε περίοδο ύφεσης και λιτότητας; Πώς εννοείται η ανακατανομή των πόρων από τους ισχυρότερους προς τους ασθενέστερους;;
Εν τέλει πώς εννοείται η περίφημη δίκαιη κατανομή των βαρών όταν όλοι γκρινιάζουν για τα βάρη;
Σέβομαι την άποψη του Κ.Κ.Ε και όσων θεωρούν ότι από την μία είναι ο λαός και από την άλλη το αστικό κράτος και οι καπιταλιστές, είναι η πρόταση για λαϊκή εξουσία και το τσάκισμα των αστών, αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι οι άλλες πολιτικές δυνάμεις (άλλες περισσότερο, άλλες λιγότερο), που ομνύουν στην δίκαιη αυτή κατανομή, αλλά δεν έχουν κάνει και πολλά πράγματα, αντιθέτως με την στάση τους, δεν προστατεύουν τους αδύνατους, αλλά την νοσηρή νοοτροπία του δεν πληρώνω.
Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι πρώτα απ όλα με τον εαυτό μας και μετά με τους άλλους, πρέπει να αναρωτηθούμε, αν έχουμε σπίτι, δουλειά, έναν κουτσουρεμένο αλλά σταθερό μισθό (όπως μπορεί να εννοηθεί σήμερα), αν έχουμε κάποια οικόπεδα, ακίνητα από περιουσία, αν το επάγγελμά μας δεν έκοβε μέχρι τώρα αποδείξεις, αν θέλουμε να έχουνε πρόσβαση στα δημόσια αγαθά όλοι οι πολίτες και κυρίως οι ευπαθείς ομάδες για τις οποίες θεωρητικά παλεύουμε, τότε οφείλουμε να συνδράμουμε.
Το πώς και με ποιον τρόπο, είναι θέμα της κεντρικής εξουσίας. Και ναι να πληρώσουν φόρο αυτοί που έχουν οικόπεδα και ακίνητα για να πληρώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις, ναι να πληρώνουνε οι εργαζόμενοι εισφορά αλληλεγγύης για να παίρνουν επίδομα οι άνεργοι, ναι να πληρώσουν εισιτήριο νοσηλείων οι πιο εύποροι για να μπορούν να έχουν πρόσβαση δωρεάν οι ευπαθείς ομάδες και οι πραγματικά αδύνατοι, ναι να πληρώσουν χαράτσι οι έχοντες ακίνητα για να μπορεί να διευρυνθεί το επίδομα ανεργίας και πέρα των 150.000 που το λαμβάνουν τώρα.
Αν υπάρχει άλλος τρόπος ανακατανομής των πόρων, να τον ακούσω, αλλά όχι πυροτεχνήματα, φωνές και αλληλεγγύη του πληκτρολογίου. Σύμφωνοι δεν εμπιστευόμαστε το κράτος μας, αλλά έχουμε κάποια άλλη εναλλακτική πρόταση για άσκηση της κοινωνική πολιτικής; Θα μου πει κάποιος είναι οι δήμοι, οι κοινότητες, αλλά και εκεί γκρινιάζουμε για τα τέλη, τους φόρους, για τις κλήσεις.
Μήπως έχουμε κάνει προσπάθειες για αυτοοργάνωση με δημιουργία κοινωνικών και φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, την περίφημη κοινωνία πολίτων που είναι τόσο ανεπτυγμένη στις άλλες χώρες; Η πιο ισχυρή τελικά παρακαταθήκη της μεταπολίτευσης είναι να δηλώνεις αριστερός, αντιστασιακός ή έστω να έχεις αριστερές καταβολές, να θεωρείς το Κ.Κ.Ε προοδευτικό κόμμα και το δημόσιο ως ευκαιρία ζωής. Αυτό ήταν και το βιογραφικό που κυριάρχησε τα χρόνια της επίπλαστης ευδαιμονίας.
Αυτή είναι και η διαχωριστική γραμμή με όσους θεωρούν αριστερή και προοδευτική αυτή την ανάλυση. Για τους υπόλοιπους, μέλημά μας, να μοιράζουμε τα βάρη δίκαια, να εκσυγχρονίζουμε το κράτος και τις δομές του, να αλλάζουμε το παραγωγικό μοντέλο, να κάνουμε ποιοτικές και φιλικές τις δημόσιες υπηρεσίες, να ζητούμε αξιολόγηση και τήρηση του ανταγωνισμού, να σκεφτόμαστε νέα εργαλεία ανάλυσης και ας μην κερδίζουμε το όσκαρ του πιο αυθεντικού αριστερού.
