Φιλοσοφία

Ανεβάζω ψηλά τους ανθρώπους. Και γρήγορα πέφτουν.

Τους ανεβάζω σε βάθρα αστραφτερά, τους θεοποιώ και τους θαυμάζω. Επευφημώ τα χαρίσματα τους και την ικανότητα τους να μου προσφέρουν όσα χρειάζομαι. Νιώθω ότι σε αυτούς βρίσκω τα κομμάτια που μου λείπουν και χαίρομαι που γεμίζω από την επαφή μαζί τους.

Εκείνη την ημέρα ένοιωθα πιο κουρασμένη από ποτέ. Ένας ανυπόστατος φόβος και μία υπερβολική ανησυχία τάραζαν τη γαλήνη και τη σκέψη μου. Δίχως να το καταλάβω, κουλουριάστηκα στο κρεβάτι μου, πήρα το μαξιλάρι μου και άρχισα να κλαίω.

Έκλαιγα σαν ένα μικρό και απροστάτευτο κουταβάκι και δεν μπορούσα να ερμηνεύσω απόλυτα το "γιατί".

Ίσως να έκλαιγα για τη δύσκολη καθημερινότητα, ίσως να πονούσα για κάτι που χάθηκε, ίσως να με φόβιζε το άγνωστο Αύριο.

Δεν έχω ανθρώπινη φωνή, για αυτό προσπαθώ να σου φωνάξω την αγάπη μου με άλλους τρόπους.

Σε έχω δει τόσες φορές να γυρνάς κουρασμένος από τη δουλειά με τα μάτια σου κοκκινισμένα και θέλω να τρέξω κοντά σου και να σου δείξω ότι κάποιος τις ώρες που έλειπες σε περίμενε με αγωνία.

Θέλω να τρέξω κοντά σου και να σου πάρω όλα σου τα βάρη για λίγο μέχρι να κοιμηθείς για να ξεκουραστείς.

Πολλές φορές παρασυρόμαστε σε ονειροφαντασίες και αναπολήσεις. Αναδύονται στις σκέψεις μας σενάρια με διαφορετικά Εγώ μας, σε άλλες πραγματικότητες. Άλλα χαρακτηριστικά, άλλα ταλέντα, άλλη μοίρα και εποχή έρχονται να καλύψουν την τωρινή μας ταυτότητα. Ξεπροβάλλουν για να διορθώσουν ανασφάλειες, φόβους, λάθη. Εμφανίζονται ως φιλοδοξίες, όνειρα ουτοπικά και χάνονται γρήγορα επαναφέροντάς μας απογοητευτικά στο τώρα. Πρόκειται για όλα αυτά που σκεφτόμαστε απαντώντας στην ερώτηση: «Ποιος θα ήθελες να ήσουν;»

Το έχουμε ζήσει όλοι μέσα στο ταξίδι μας στη ζωή. Άνθρωποι που έρχονται στη ζωή μας σα μία αστραπή κάνουν τη ζημιά τους στην ψυχή μας και φεύγουν, υπεύθυνοι σε μία επιχείρηση που ρουφάνε την ενέργεια των υπαλλήλων τους, άνθρωποι που δεν εκτίμησαν το θησαυρό που κρύβεται στην ψυχή μας. Γεγονός λυπηρό που γεμίζει την καρδιά μας με πικρία και μεγάλα γιατί.

Στο βιβλίο «Πολιτική από στόμα σε στόμα», του Στέλιου Ράμφου, εκδ. Αρμός, σελίδα 131, γράφει:

«Τα λείψανα της αγίας Βαρβάρας θα κάνουν το θαύμα τους!
Η πράξη μας δεν μετρά.
Ιδέα που απηχεί εσχατολογική ψυχολογία».

Σε μια χώρα τρομαγμένων που προσκυνούν κόκαλα, ξύλα και ζωγραφιές, ενώ περιμένουν την σωτηρία από τα λόγια παρανοϊκών και το εσχατολογικό τέλος ως λύτρωση των παθών τους, μόνο μια αναγέννηση του ΟρθοΛογισμού θα μπορέσει να μας βγάλει από αυτόν τον βούρκο.

Είμαι μία μαύρη γάτα. Ναι, μαύρο είναι το χρώμα μου, αλλά τι σημασία έχει;

Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν με βλέπουν έρχονται κοντά μου, θέλουν να ζουλήξουν την κοιλιά μου έστω και για λίγο, μου πετάνε ένα κομμάτι από το φαγητό τους.

Είμαι μία γάτα. Χρώματος μαύρου. Αλλά τι σημασία έχει το χρώμα. Ή θα μπορούσε ίσως να έχει; Τι να σας πω....

Φόβος: βασικό συναίσθημα του ανθρώπου που προκαλείται από τη συνειδητοποίηση ενός πραγματικού ή πλασματικού κινδύνου ή απειλής. Μηχανισμός προστατευτικού χαρακτήρα, φυσιολογική αμυντική αντίδραση του οργανισμού χωρίς να απαιτείται συνειδητή σκέψη.

Κλείσε τα μάτια. Πες μου. Τι φοβάσαι;

Ένα ποίημα για το πως να ζεις την ζωή σου χωρίς να σου υπαγορεύει πως να την ζεις.

Ίσως τα πιο γλυκά, τρυφερά και όμορφα λόγια της ανθρωπότητας και άμα απουσίαζε η θρησκεία ίσως να ήταν οι καλύτερες «δέκα εντολές» του σύγχρονου κόσμου. Σε ελεύθερη μετάφραση, απολαύστε.

Κάθε χρόνο, την εποχή των Πανελληνίων, ασυναίσθητα, έχω ένα κόμπο στο στομάχι. Το μυαλό μου άτσαλα δραπετεύει και επιστρέφει πέντε χρόνια πριν, όταν εγώ καθόμουν σε ένα από τα σχολικά θρανία με τις παλάμες μου ιδρωμένες, με την καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά που να νομίζω ότι θα σκίσει το στήθος μου και θα βγει έξω, με ένα μυαλό μπερδεμένο, τρέμοντας από το άγχος μην ξεχάσει ονόματα, ημερομηνίες, την πρόταση εκείνης της σελίδας του βιβλίου της Ιστορίας. Θυμάμαι εκείνο το τρέμουλο όταν ήρθαν τα θέματα και κρατούσα το στυλό, έτοιμη να ξεκινήσω να γράφω τις απαντήσεις.

Το πιο εντυπωσιακό γνώρισμα της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας είναι ο δυναμικός της χαρακτήρας, δηλαδή η ένταση με την οποία ο άνθρωπος εκφράζει τα πάθη, τα συναισθήματα και τις επιθυμίες του.

Το δυναμικό ιδίωμα της ανθρώπινης συμπεριφοράς καθιστά τη ζωή απρόβλεπτη, τρομακτική και κυρίως αβέβαιη. Η αβεβαιότητα αυτή της ύπαρξης, καθώς και ο φόβος και το δυσβάσταχτο άγχος που τη συνοδεύουν, οδηγεί τον άνθρωπο στην αναζήτηση νοήματος που θα λειτουργήσει ως πυξίδα στο σύντομο ταξίδι που ονομάζουμε ζωή.