Φιλοσοφία
«ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ, σου λέω»!!!
Πόσες φορές το ένιωσα , πόσες φορές το είπα στον εαυτό μου. Άλλα... στο τέλος δειλά, αργά, πάντα κάτι κατάφερνα.
Τώρα;;; Γιατί με τρομάζει τόσο; Γιατί έστω και στη σκέψη μόνο το πρώτο πράγμα που μου έρχεται είναι αυτό : «ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ».
Με θυμώνει αυτό σε εσένα, άνθρωπε. Αυτό που τσιγκουνεύεσαι να πεις το «σε αγαπώ».
Αυτό που με αφήνεις να ξεπαγιάζω έξω από την πόρτα σου προσπαθώντας να σου κλέψω ένα «σε αγαπώ’» ή να νοιώσω έστω για λίγο ότι σου λείπω.
Αυτό που προσπαθώ να σε ταρακουνήσω για να καταλάβεις το πόσο ανάγκη έχω την αγάπη σου.
«Η τέχνη της ρουτίνας είναι μία τέλεια ευκαιρία για να δεις πώς είναι οι μεγάλες ζωές, γυμνές από θορύβους και δράματα». Έτσι κάπως η Guardian σχολίασε το βιβλίο «Η τέχνη της Ρουτίνας» του Mason Currey, που διαβάζω αυτές τις μέρες.
Πώς παράγεις σημαντικό δημιουργικό έργο, ενώ πρέπει παράλληλα να βγάλεις το ψωμί σου;....
Ο μοναδικός δρόμος για την ευτυχία είναι να μην ανησυχούμε για πράγματα που ξεπερνούν τα όρια των δυνατοτήτων μας.
Πολλοί από μας παραπονιούνται: «Αχ, αν είχα καλύτερο σπίτι... αν είχα καλύτερη εμφάνιση... αν είχα καλύτερη δουλειά» — και παραιτούμαστε από την απόλαυση και τη βελτίωση όσων έχουμε ήδη. Πολλοί ανησυχούμε —«τρωγόμαστε»— για πράγματα που δεν μπορούμε να αλλάξουμε. Για παράδειγμα, δεν μπορούμε να αλλάξουμε το ότι είμαστε θνητοί ή το ότι τα αγαπημένα μας πρόσωπα έχουν ελαττώματα — κι ότι είναι επίσης ευάλωτα.
Ο φανατισμός είναι μία παράλογη πεποίθηση ότι ένα πιστεύω –πολιτικό, θρησκευτικό- είναι η απόλυτη αλήθεια και όσοι δεν ασπάζονται τις συγκεκριμένες πεποιθήσεις είναι εχθροί , αντίπαλοι και τους αξίζει μόνο το μίσος και στις χειρότερες περιπτώσεις ο θάνατος. Στο θρησκευτικό πιστεύω , ειδικά, συναντάται αυτή η αρρωστημένη εμμονή και προσκόλληση σε ένα θρησκευτικό δόγμα με την έξαρση φαινομένων θρησκευτικής βίας ή επιθέσεων από βομβιστές αυτοκτονίας, ειδικά σε αυτές τις χρονιές.
Νιώθω σαν να ζω δυο πραγματικότητες. Μία το βράδυ και μία το πρωί.
Τη μέρα όλα κινούνται γρήγορα, υπάρχει συγκεκριμένος ρυθμός, πρόγραμμα.
Και έρχεται το βράδυ και είναι σαν ο χρόνος να επιμηκύνεται, ακόμα και να σταματά.
Εντιμότητα. Είναι λέξη, είναι αξία, είναι τρόπος ζωής και λήψης αποφάσεων; Μήπως είναι ένα χιλιοτσαλακωμένο κομμάτι χαρτιού που κανείς δεν μπήκε στον κόπο να διαβάσει;
Η εντιμότητα είναι αυτό το θεμελιώδες κείμενο, του οποίου η ανάγνωση πρέπει να ξεκινά νωρίς, γιατί το ταξίδι της κατάκτησής είναι μακρύ ίσως και αέναο. Είναι η έννοια, στην οποία η προσπάθεια μύησης σε αυτήν πρέπει να αρχίζει εξ απαλών ονύχων και σε αυτήν την προσπάθεια οι γονείς αποκτούν άξια τον τίτλο του προτύπου.
Μου αρέσει να συνδέω τα τραγούδια με τους ανθρώπους. Και κάθε νότα, κάθε ήχος γίνεται εικόνα. Γίνεται πρόσωπο, μορφή, ρυτίδα, χαμόγελο, δάκρυ, χαστούκι.
Κλείνω τα μάτια και ταξιδεύω με τη δύναμη του ήχου. Το έχεις νιώσει;
Λουλούδια ολάνθιστα, πολύχρωμα, μυροφόρα. Τα παιδιά είναι μπαξέδες με κάθε λογής λουλούδια να ξεπετάγονται εδώ και εκεί, κάθε εποχή, κάθε μέρα, κάθε ώρα.
Η ζωή είναι ωραία με τα παιδιά και είναι άδεια χωρίς αυτά.
Γι’ αυτό προσοχή! Προσοχή τα παιδιά, προσοχή στα παιδιά.
Κόσμος γύρω μου. Αδιάφορος, χαοτικός.
Κανένας δε γνωρίζει το όνομά μου, τη διεύθυνσή μου, την ηλικία μου.
Ούτε κι εγώ ξέρω τίποτα για εκείνους όμως.
Και κάποια στιγμή εμπιστεύτηκες. Άφησες την ψυχή σου να ξεκουραστεί σε ώμους ανθρώπων.
Άνοιξες την καρδιά σου διάπλατα και τους έδωσες τους θησαυρούς που έκρυβες με τόση επιμέλεια.
Μαγεύτηκες από ένα ξόρκι και νόμισες ότι οι άνθρωποι αυτοί θα έμεναν δίπλα σου.