Φιλοσοφία
Επί του παρόντος, θα διερωτηθώ: για ποιο λόγο φιλοσοφούμε; Προς τι η διερεύνηση αυτή των πρώτων αρχών και των τελικών σκοπών των πραγμάτων; Διότι το να πούμε ότι όλοι οι άνθρωποι τείνουν εκ φύσεως προς το ειδέναι, είναι σωστό· γιατί όμως;
Διαλογισμός, ασκήσεις, yoga, αγχολυτικά φάρμακα, έλεγχος της αναπνοής, πίστη σε ένα θεό... είναι μερικοί τρόποι για να κοντρολάρεις το άγχος σου για τα πράγματα ή για κάτι συγκεκριμένο.
Τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι «κακό», τίποτα δεν είναι «λάθος».
Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη. Μια δυνατότητα που προϋποθέτει... απολύτως τίποτα!
Συναισθήματα είναι όλα όσα νοιώθω.
Χαρά, λύπη, ευτυχία, δυστυχία, στεναχώρια, θλίψη, θυμό, ευχαρίστηση, αγανάκτηση είναι μερικά από τα πιο »διάσημα» συναισθήματα...
Το να τα νοιώθω είναι αναποφευκτό. Έτσι είμαστε φτιαγμένοι, αυτό είναι το φυσιολογικό.
Το έχουμε νιώσει όλοι. Ο φόβος επισκέπτεται τον άνθρωπο κάθε ηλικίας σαν απρόσκλητος επισκέπτης. Το μωρό στη κούνια φοβάται το σκοτάδι, ο εργαζόμενος φοβάται να μη χάσει τη δουλειά του, ο φοιτητής φοβάται μην κοπεί στην εξεταστική, ο αγρότης φοβάται να μην χαλάσει η σοδειά του.
Είμαι ευτυχισμένη γιατί...
Κατάλαβα τη διαφορά του να ξοδεύω τον εαυτό μου σε ανούσιες σχέσεις από το να επενδύω σε ανθρώπους αληθινούς.
Ένοιωσα ότι σημασία έχει να πεθαίνεις για να ζήσεις, όχι να ζεις καθημερινά περιμένοντας να πεθάνεις.
Και να θυμάσαι να ανοίγεσαι με ζωντάνια στις χαρές της ζώης, να αγκαλιάζεις με δύναμη την ομορφιά της κάθε ημέρας που ξημερώνει μπροστά σου, να είσαι πάντα υπερήφανος γι’αυτό που είσαι, για όλα αυτά που είσαι.
Μην προσπαθείς να τους κάνεις να σε αγαπήσουν, μη χτυπάς την κάθε πόρτα, μην αφήνεις τα λόγια ή τη σκληρή τους στάση να πληγώνουν την καρδιά σου. Δεν υστερείς σε τίποτα από αυτούς, μπορείς και εσύ να γελάσεις, να αγαπήσεις, να ζήσεις το θαύμα της ζωής με όλες τις χαρές και τις στεναχώριες της.
Ας ξεκινήσουμε με μία λεξιλογική διάκριση: Αυτή ανάμεσα στις έννοιες της μοναξιάς και της μοναχικότητας.
Η μοναχικότητα αναφέρεται στο να είναι κανείς μόνος, χωρίς συντροφιά, συνήθως με την θελησή του, επειδή επιλέγει να ζει μόνος του, χωρίς παρέα, η τάση απομόνωσης από το κοινωνικό περιβάλλον...
Ψάχνω εδώ και καιρό να δαιμονοποιήσω κάτι.
Δεν μου΄ρχεται κάτι εύκολο, οπότε σκέφτομαι να πιάσω αυτό που δαιμονοποιείτε όλοι οι υπόλοιποι.
Τον έρωτα.
Πάντα με γοήτευαν τα αστέρια στον ουρανό, οι ονομασίες των αστερισμών, η κίνηση που διαγράφουν, η επιβλητική παρουσία τους στον σκοτεινό θόλο. Πάντα το βλέμμα μου χανόταν στη θέασή τους και μαγευόμουν από την μικρότερη ή μεγαλύτερη λάμψη τους, τη σημασία τους στον κόσμο της επιστήμης, της ψυχής και των ανθρώπων. Όσο θεωρούσα ανεξήγητη τη σύνδεση του ανθρώπου με τα ουράνια σώματα, κάτι τόσο μακρινό και απρόσιτο, άλλο τόσο τη θεωρούσα αυτονόητη, πηγαία ανάγκη και τρόπο διαφυγής, λύτρωσης.
Έχει εξαντλήσει τα όρια της φαντασίας του ο άνθρωπος στους χαρακτηρισμούς που έχει δώσει στον εαυτό του για να ωραιοποιήσει τις ιδιαιτερότητες του είδους του:
Homo abscoditus, ο απροσμέτρητος άνθρωπος, Homo aestheticus, ο αισθητικά προσανατολισμένος άνθρωπος, Homo creator, ο άνθρωπος δημιουργός, Homo innovator, ο άνθρωπος εφευρέτης, Homo ludens, ο παίζων άνθρωπος -για να μη μιλήσουμε βέβαια για τον επίσημο χαρακτηρισμό του ευγενούς βιολογικού μας είδους, που σε μια έξαρση αυτολιβανίσματος ονομάστηκε Homo sapiens, ο σοφός άνθρωπος.
Έμαθα να αγαπώ τους ανθρώπους για αυτό που είναι.
Γιατί δεν μπορώ να τους αλλάξω, όσο και αν προσπαθώ.
Έμαθα να γελάω με τα ελαττώματά τους, τα λάθη τους, να προσπαθώ να βλέπω τη θετική πλευρά τους.
Αν μπορούσες να διαγράψεις τις αναμνήσεις που έχεις με κάποιον, θα το έκανες;
Πόσο χαρούμενο είναι το πεπρωμένο των άμεμπτων αγνών!
Τον κόσμο ξεχνώντας, ξεχασμένοι από τον κόσμο.
Αιώνια λιακάδα του καθαρού μυαλού!
Κάθε προσευχή δεκτή, και κάθε ευχή συμφιλιωμένη.