Ένα ποντικάκι ήθελα να εξερευνήσει μόνο του τον κόσμο, χωρίς τους γονείς του.
Μία ημέρα, λοιπόν, κατάφερε να διαφύγει της προσοχής των γονιών και να βγει έξω από την κρυψώνα του.
Προχωρώντας αργά και διστακτικά μέσα στο σπίτι, προσπαθώντας να μην το δει κανείς κρύφτηκε πίσω από μία καρέκλα.
Τα μάτια του έπεσαν επάνω σε δύο ζώα που βρισκόντουσαν μέσα στην κουζίνα και ήθελε να τα παρατηρήσει ακόμα περισσότερο.
Το πρώτο ήταν ένα χνουδωτό ζώο που στεκόταν περήφανο και όλο νάζι.
Ήταν μία γάτα!
Το γλυκό και ήρεμό της βλέμμα έκανε το ποντικάκι να την αγαπήσει αμέσως.
Ακριβώς δίπλα, ένα ζώο από το λαιμό του οποίου κρεμόταν ένα λειρί και η βροντερή και ενοχλητική φωνή του ηχούσε σε όλο το σπίτι.
Ήταν ένας κόκορας.
Η νευρικότητα που το διέκρινε, έκανε το ποντικάκι να το αντιπαθήσει αμέσως.
Όταν επέστρεψε στην κρυψώνα του, βρέθηκε αντιμέτωπο με την αγωνία της μητέρας του η οποία ζητούσε να μάθει πού βρισκόταν τόση ώρα.
Εκείνο της εξήγησε πως διέφυγε της προσοχής της και βγήκε έξω διότι ήθελε να γνωρίσει τον κόσμο.
Της ανέφερε τα δύο ζώα που γνώρισε στη διαδρομή της, για το πόσο αγάπησε το πρώτο και αντιπάθησε το δεύτερο.
-Καλό μου παιδί, του είπε η μητέρα του, πόσο λάθος κάνεις!
Το πρώτο ζώο που σου φάνηκε καλό και συμπαθητικό δεν είναι άλλο από τη γάτα και είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μας!
Το δεύτερο ζώο που σε εκνεύρισε, ο κόκορας, μπορεί να σε έκανε να το αντιπαθήσεις αλλά σε εμάς δεν προξενεί καμία απολύτως βλάβη.
Μάθε να μην κρίνεις τους άλλους από την εμφάνιση, αυτός που φαίνεται εξωτερικά όμορφος μπορεί να είναι κακός και εκείνος που μπορεί να σε απωθεί να είναι άκακος και ακίνδυνος.
Πρέπει, λοιπόν, να μάθεις περισσότερα από εμάς για τον κόσμο και να γίνεις πιο προσεκτικός.
