Δεν υπάρχουν συμπτώσεις. Όταν στην Ιαπωνία μια πεταλούδα πετά, τα φτερά της δημιουργούν μια σειρά αντιδράσεων στον κόσμο. Θύμα των αντιδράσεων ήμουν και εγώ, καθώς η «τύχη» με έφερε να δω την πραγματικότητα από πρώτο χέρι.
Σκεπτικός και ονειροπαρμένος, με μια βαλίτσα στο χέρι έφυγα για το κλασσικό μου ταξίδι με προορισμό την πόλη του βορρά. Γεια σου ρε Ελλάδα με τον καρβουνιάρη σου. Ένα όνομα, μια ιστορία, γενιές και γενιές έχουν ταξιδέψει μαζί σου. Στους διαδρόμους των βαγονιών σου έρωτες γεννήθηκαν, φίλοι τσακώθηκαν, φιλοσοφικές αναζητήσεις έγιναν. Η βλάβη ήταν το παρατσούκλι σου. Στη διάρκεια μιας βλάβης, λοιπόν, γνώρισα τον κύρ. Γιάννη. Όχι κύριο Γιάννη δεν του αρέσει. Κυρ. Γιάννη θέλει να τον φωνάζουν, δείχνει οικειότητα λέει.
Ο κυρ. Γιάννης μεγάλωσε και ζει στη Δράμα. Μένει σε ένα μικρό σπίτι με την γυναίκα του και τα δύο του εγγόνια. Γελάει συνεχώς, μιλά συνεχώς, έχει άποψη για όλα. Το δέρμα του γερασμένο, μαύρο. Πίσω από το χαμόγελο του κρύβεται πολλή δουλειά, πολύ κόπος. Το γέλιο του είναι δυνατό, σαν να γελά η ίδια η καρδιά του. Φαίνεται να γνωρίζει την αξία του. Δεκαπέντε λεπτά πέρασαν και με ρωτά «Εσύ αγόρι μου τι σπουδάζεις;». «Πτυχιούχος εκπαιδευτικός είμαι» απαντώ με υπερηφάνεια. Συνεχίζει και λέει «Ω δάσκαλε, εγώ στο σχολείο πολύ ξύλο έφαγα αλλά την προπαίδεια νερό την έμαθα, ακόμα την θυμάμαι… να ρώτα με ότι θες».
Αχ… αυτή η πλανεύτρα της λογικής, η «τύχη», τι σφαλιάρα μου έδωσες κυρ Γιάννη. Τι να σε ρωτήσω πλέον; Γιατί τόσο ξύλο; Γιατί τόσο καμάρι για την προπαίδεια; Γιατί σε χτυπούσαν για να αποστηθίσεις; Έχουμε αποτύχει τόσο;
Ναι, αποτύχαμε. Δεν τα φάγαμε μαζί αλλά όλοι μαζί βουλιάξαμε. Αποτυχία είναι να πριμοδοτείς ένα είδος σκέψης. Αλλά το να χτυπάς για να μάθεις δεν είναι αποτυχία. Ξεφτίλα είναι. Εποχές που ο δάσκαλος έβγαζε τον μαθητή έξω μόνο και μόνο για να πάει να του φέρει την βίτσα. Εποχές που το να μάθεις την προπαίδεια με όποιο κόστος είναι επιτυχία. Η γνώση είναι έξω από το σχολείο, άπειρη, απροσδιόριστη. Εμείς την μετατρέπουμε σε μορφή τέτοια ώστε να χωρέσει στα όρια του ανθρώπινου νου. Δεν με ενδιαφέρει αν γνωρίζεις το αποτέλεσμα από το 9x8. Ο κυρ Γιάννης δεν το χρειάστηκε στη ζωή του. Έφαγε πολύ ξύλο για να το μάθει. Γιατί; Γιατί μένουμε άπραγοι; Θέλουμε αποστήθιση ή μάθηση; Θέλουμε στους μαθητές να τους αρέσει το σχολείο ή όχι; Μήπως κάναμε στρατώνες τα σχολεία; Προσοχή, τιμωρίες, καθιστός σε μια καρέκλα. Η μάθηση είναι μια όμορφη διαδικασία. Γοητευτική, απρόβλεπτη. Απαιτεί χρόνο και κόπο. Το αποτέλεσμα της μάθησης μοιάζει σαν την μακρινή Ιθάκη. Το ταξίδι έχει σημασία.
Το ξύλο δεν βγήκε από τον παράδεισο. Δεν υπάρχει παράδεισος. Αν υπάρχει, δεν θέλω τέτοιο παράδεισο. Δεν θέλω ένα παράδεισο, που χτυπάνε τον κυρ. Γιάννη. Ο κυρ. Γιάννης συνέχιζε να χαμογελά και να μου μιλά σε όλο το ταξίδι. Ο πόνος και η χαρά δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, της ζωής. Χαίρομαι τους ανθρώπους που ζουν και δεν τους ενδιαφέρει από ποια όψη θα γυρίσει το νόμισμα. Χαίρομαι τους ανθρώπους που «γειώνουν» την τύχη όπως είχε κάνει και αυτή στο παρελθόν.
Σε ευχαριστώ Κυρ. Γιάννη
Αλέξανδρος Καραγιαννίδης
«Ω άνθρωπε τι ξεφτίλα, να σου χαλάνε το όνειρο και εσύ να τους αφήνεις»
FaceBook: Alexandros Karagiannidis
