«Γιατί πείνασα, και μου δώσατε να φάω, δίψασα, και μου δώσατε να πιω, ξένος ήμουν, και με περιμαζέψατε, γυμνός ήμουν, και με ντύσατε, αρρώστησα, και με επισκεφτήκατε, στη φυλακή ήμουν, και ήρθατε κοντά μου. Tότε θα αποκριθούν οι δίκαιοι και θα του πούνε: Kύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς και σε θρέψαμε ή να διψάς και σου δώσαμε να πιεις; Kαι πότε σε είδαμε ξένο και σε περιμαζέψαμε ή γυμνό και σε ντύσαμε; Kαι πότε σε είδαμε άρρωστο ή στη φυλακή και σε επισκεφτήκαμε; Kαι θ’ αποκριθεί ο βασιλιάς και θα τους πει: Πραγματικά, σας λέω, καθόσον τα κάνατε αυτά σ’ έναν από τους αδελφούς μου αυτούς τους ασήμαντους, σ’ εμένα τα κάνατε».
Το απόσπασμα αυτό γράφτηκε από τον Ματθαίο μεταφέροντας τη διδασκαλία του Ιησού. Περιγράφει το μέτρο με το οποίο ο καθένας που θα έχει αποφασίσει να τον ακολουθήσει στη ζωή του θα κριθεί.
Η διδασκαλία περί κρίσεως ακόμη κι αν αφορά τους χριστιανούς δίνει σίγουρα ένα πανανθρώπινο πλαίσιο για την αξία της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς. Το λόγιο του Ιησού αλλάζει το κέντρο βάρους της ιουδαϊκής ηθικιστικής θρησκευτικότητας. Δεν τον αγγίζουν οι θυσίες και οι φαρισαϊκές υπερβολές. Το εντελώς αντίθετο. Η κριτική του απέναντι στο θρησκευτικό κατεστημένο της εποχής είναι αδυσώπητο:
«Αλίμονο όμως σ’ εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, γιατί κατατρώτε τις οικίες των χηρών και για πρόφαση κάνετε μακριές προσευχές. γι’ αυτό θα λάβετε περισσότερη καταδίκη. Και αλίμονο σ’ εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, γιατί κλείνετε τη βασιλεία των ουρανών μπροστά στους ανθρώπους. Γιατί εσείς δεν εισέρχεστε ούτε εκείνους που θέλουν να εισέλθουν τους αφήνετε να εισέλθουν».
Μέσα στο διάβα των αιώνων από τότε που γράφτηκαν τα ευαγγέλια, μεταφέροντας σε γραπτή πλέον μορφή τη διδασκαλία του Ιησού, έχουν ειπωθεί εκατοντάδες θεωρίες περί της μη υπάρξεως του ως ιστορικού προσώπου και φυσικά ως θεανθρώπου, όπως επίσης και περί του αντιθέτου μέσα από τις έρευνες και τις μελέτες των ερευνητών της Καινής Διαθήκης. Κι αυτές όμως άλλους πείθουν και άλλους όχι.
Από την πρώτη στιγμή της ζωής του υπήρξε «σημείον αντιλεγόμενον». Ακόμη κι αν δεν ήταν ο ίδιος Θεάνθρωπος , μέσα από τη διδασκαλία του έδωσε νέα πνοή στο ανθρώπινο πρόσωπο: «Δεν υπάρχει πια Ιουδαίος και ειδωλολάτρης, δεν υπάρχει δούλος και ελεύθερος, δεν υπάρχει άνδρας και γυναίκα· όλοι σας είστε ένας, χάρη στον Ιησού Χριστό».
«Ξένος ήμουν, και με περιμαζέψατε». Η πρόταση αυτή επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε, με χιλιάδες πρόσφυγες να κατακλύζουν την Ελλάδα, έχοντας κερδίσει με κόπο και πόνο τη φωτιά και την καταστροφή του πολέμου, γενόμενοι θύματα σε ανίερες εμπορίες, που πλουτίζουν από το αίμα όσων μικρών και μεγάλων έχουν αγιάσει με θάνατο μαρτυρικό το Αιγαίο, το έσχατο σύνορο της Ε.Ε. που με περισσή απλότητα κλείνει σύνορα, ορθώνει τείχη, ξετυλίγει συρματοπλέγματα. Και η ανθρώπινη ζωή ευτελίζεται και απαξιώνεται από τον πολιτισμένο κόσμο, είτε είναι του διαφωτισμού, είτε είναι του χριστιανισμού. Πάνω από όλα οι εθνικές πολιτικές και κανένα ίχνος ευρωπαϊκής αλληλεγγύης.
Κάθε Μεγάλη Παρασκευή μετά την επιστροφή του επιταφίου στους ναούς συνηθίζεται να ψάλλουν ένα απόσπασμα από το λόγο του αγίου Επιφανίου, αρχιεπισκόπου Κύπρου (312 μ. Χ.), για την ημέρα αυτή :«Δώσε μου τούτο τον ξένο, που από βρέφος σαν ξένος φιλοξενήθηκε στον κόσμο. Δώσε μου τούτο τον ξένο, που οι ομόφυλοι από μίσος τον θανατώνουν σαν ξένο. Δώσε μου τούτο τον ξένο, που παραξενεύομαι να βλέπω του θανάτου το (παρά)ξενο. Δώσε μου τούτο τον ξένο, που ήξερε να φιλοξενεί τους πτωχούς και τους ξένους».
Είναι πολλές όμως ακόμη οι μέρες μέχρι τη Μεγάλη Παρασκευή. Η ανθρωπιά μας πρέπει να επαναστατήσει τώρα, όχι αύριο. Με όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας.
Άλλωστε η επ-ανάσταση θέλει φαντασία. Κι εμείς σίγουρα τη διαθέτουμε όταν μας συναντήσει το φιλότιμο και η δυναμική της συνάντησης με τον άνθρωπο που μας χρειάζεται.
facebook: π. Ιουστίνος – Ιωάννης Κεφαλούρος, Mth.
CoverPhoto: Πρόσφυγες ἐγκαταλείπουν τὴν πόλη τους – Τραπεζούντα. Ἔργο τοῦ Δημητρίου Βλάχου. Λάδι σὲ καμβᾶ.
