Αγάπη, οργή, έρωτας, ζήλεια, φθόνος, μίσος, ηρεμία, απληστία, γκρίνια, νηφαλιότητα, φιλία, εμπειρίες, επιρροές, γνώση, μνήμες, και τόσα άλλα άϋλα συστατικά του εαυτού μας. Ο Πιραντέλλο έγραψε το 1916 το Così è (se vi pare) (Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε). Παραφράζοντάς τον: "Έτσι είστε, αν έτσι νομίζετε".
Είμαστε όλα μας τα συναισθήματα, οι σκέψεις, και κυρίως οι μνήμες.
Συχνά όμως η μνήμη κρατά μόνο τα καλά.
Έτσι, σαν αυτοβελτίωση, γινόμαστε καλύτεροι μέσα από τη διαδικασία της λήθης.
Η μνήμη ξεθωριάζει με τα χρόνια, κρατώντας κυρίως μυρωδιές, συναισθήματα και χρώματα.
Η επιλεκτική λήθη είναι εξαιρετικά δύσκολη αν όχι ακατόρθωτη. Για κάποιους πάλι ίσως και όχι.
Το χειρότερο όμως είναι όταν η μνήμη μας μάς απατά. Τότε γινόμαστε μυθικά όντα της φαντασίας μας, του ψέμματος.
Κάπου είχα διαβάσει πριν χρόνια πως ανακάλυψαν μια ουσία που σβήνει τελείως τις μνήμες από το μυαλό. Πρέπει να είναι εφιαλτικό να χάσεις τις μνήμες σου...
Όλες αυτές οι σκέψεις οδηγούν σε κάτι που με απασχολεί πολύ τελευταία. Την σταθερότητα ή την μεταβλητότητα του χαρακτήρα μας.
Τείνω προς την εκδοχή ότι μεταβαλλόμαστε/εξελισσόμαστε στον χρόνο, ανεπαίσθητα αλλά σταθερά, όμως αυτή η μεταβλητότητα πηγάζει εκ των έσω και δεν επιδέχεται παρέμβαση από άλλους. Ή όχι;
Ο ρόλος της εμπειρίας και των μνημών που συλλέγουμε ζώντας είναι σημαντικότατος, υποθέτω, όχι όμως όσο ο ρόλος της λήθης. Θα επανέλθω αλλού για τη σημασία της λήθης, όχι μόνο ως σμίλη του χαρακτήρα μας, αλλά και ως θεραπεία επούλωσης των ψυχικών μας τραυμάτων.
Από την άλλη, η γνώση και η παιδεία μεταβάλει τον Άνθρωπο. Αν δεν το έκανε, δεν θα υπήρχε λόγος ύπαρξής της.
Η γνώση και η παιδεία όμως αφήνουν ελεύθερο το νου να επιλέξει πώς θα μεταβληθεί με βάση τα νέα άϋλα συστατικά που του προσθέτουν. Ή όχι;
Σε τί διαφέρει η έξωθεν κατευθυνόμενη παιδεία και εκπαίδευση ενός παιδιού ή ενήλικα στον Δυτικό πολιτισμό για να γίνει μέλος της κοινωνίας με θετική συνεισφορά, από την πλύση εγκεφάλου ενός μικρού παιδιού που εκπαιδεύουν κάποιοι να αψηφά τον θάνατο, για να γίνει μαρτυρικός αυτόχειρας ανατινάζονται τον εαυτό του ανάμεσα στους εχθρούς;
Αν ο Άνθρωπος δεν άλλαζε χαρακτήρα μετά τα 5 του χρόνια, ποιος ο λόγος ύπαρξης ενός Σωφρονιστικού Συστήματος;
Όμως όντως αλλάζουμε δύσκολα, ή απλά έτσι θέλουμε να πιστεύουμε;
Ίσως αυτό να οφείλεται στην προσπάθεια του Εγώ μας να παραμείνει αμετάβλητο, παραγνωρίζοντας ότι όλα αλλάζουν.
Ίσως πάλι να είναι αυτή η ψευδαίσθηση που μας κρατά ζωντανούς, ότι δήθεν είμαστε ανά πάσα στιγμή η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας που θα μπορούσαμε να είμαστε. Όμως, είμαστε;
