Κάθε μέρα που πέρνα ο κόσμος τούτος δεν σταματά να με εκπλήσσει. Προχθές είχα την τύχη να παρευρεθώ σε έναν διάλογο υψηλών αξιωματούχων του ελληνικού δημοσίου. Θέμα συζήτησης, οι πρόσφυγες. Στη διάρκεια του διαλόγου, ειπώθηκε μεταξύ άλλων η εξής φράση: «[…] αν είστε τόσο φιλόζωοι, υιοθετείστε ένα προσφυγόπουλο».
Ευτυχώς μέλος της συζήτησης δεν ήταν ο A. Einstein, γιατί αν ήταν θα απαντούσε με την εξής φράση: «Δύο πράγματα είναι άπειρα, το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, όσο για το πρώτο έχω τις επιφυλάξεις μου».
Λατρεύω τους συνειρμούς που μπορεί να κάνει ο νους. Η παρομοίωση της υιοθεσίας ενός ζώου με πρόσφυγα με έβαλε σε σκέψεις για την στάση μας απέναντι σε αυτούς. Η λέξη «πρόσφυγας» δεν θα πρέπει να είναι άγνωστη για τους Έλληνες. Σχεδόν σε όλη τους την ιστορία, οι Έλληνες ήταν πρόσφυγες ή για να τα βλέπουμε και σφαιρικά, ανάγκαζαν ανθρώπους να γίνουν πρόσφυγες. Να φύγουν από το σπίτι τους, την χώρα τους. Όλα αυτά στο όνομα του χρήματος, της χριστιανοσύνης, της απληστίας. Παρατηρείτε καμιά διαφορά με την κατάσταση στη Συρία; Οι ίδιοι λόγοι θα υπάρχουν πάντα για να φύγει κάποιος από το σπίτι του. Ο κύριος λόγος θα είναι γιατί θα θέλει κάποιος άλλος να στο πάρει.
Γιατί φεύγεις από την χώρα σου λοιπόν; Στην σημερινή κατάσταση, απλά για να ζήσεις. Αυτή την απλή λέξη που την θεωρούμε δεδομένη. Τρέχουν για να ζήσουν. Ο Έλληνας ξεχνά εύκολα το «τρέξιμο» που έριξε. Από τη Σμύρνη μέχρι τον Πόντο, η ιστορία φαίνεται να μην μας δίδαξε τίποτα. Ρωτώντας παππούδες, γιαγιάδες τους λόγους για τους οποίους φύγανε απαντούν «Θα μας σκότωναν, αν μέναμε… σαν πρόβατα στην σφαγή».
Τώρα φαίνεται ωστόσο ο μπαλτάς να βρίσκεται στα χέρια των Ελλήνων. Άνθρωποι πεθαίνουν δίπλα από το σπίτι μας και εμείς μένουμε αδιάφοροι. Τους κοιτούμε μα δεν τους βλέπουμε, τους ακούμε μα δεν τους μιλούμε. Ο Έλληνας ξέχασε γρήγορα πως κάποτε ήταν στην θέση τους και ότι μπορεί να βρεθεί ξανά. Ο Έλληνας δεν ξέρει από αλλαγές. Θεωρεί τα πάντα γύρω του, στατικά. Δεν χρειάζονται μόνο φαγητό, στέγη, ρούχα. Αλληλεγγύη χρειάζονται, να γνωρίζουν ότι υπάρχει ελπίδα.
Τα λόγια δεν φτάνουν. Ποτέ δεν ήταν αρκετά. Μην μένεις άπραγος. Βρες τις φωνές που θέλεις να ακούσεις και ακολούθα τες. Κάνε κάτι τώρα πριν είναι αργά. Κάντο για σένα, για το γείτονα, για όποιον θες. Κάνε κάτι όμως. Μην ακούς φωνές που θα σε πάνε πίσω, που θα σε πιέσουν να μείνεις στατικός. Κάνε κάτι εσύ, για να ακολουθήσω και εγώ. Κάνε κάτι εσύ, γιατί εγώ δεν μπορώ. Κρίμα Ελλάς. Όπως είχε πει ο Γ. Σουρής «Α ρε Ελλάδα, των ηρώων χώρα, τι γαιδάρους βγάζεις τώρα;» Μήπως τελικά τα ζώα είμαστε εμείς οι ίδιοι, γιατί την ανθρωπιά με κιάλια την βλέπω.
Υ.Γ: Για τους Εκίν, Μιζουρέ, Ανιφέ. Παιδιά που έτρεξαν και έζησαν, δίνοντας ελπίδα.
FaceBook: Alexandros Karagiannidis
