Αφετηρία μου ο απόλυτος έρωτας μια νεράιδας.
Συνδρομήτρια παρελθοντικού φιλμ με κομμένες σκηνές.
Αχόρταγη, ανυπόμονη, αδηφάγα.
Απόψε η πνοή σου ακρωτηρίασε την πραγματικότητά μου.
Αποκωδικοποιημένες κινήσεις, τάχα εκδηλώσεις αγάπης
ή πιο σωστά επιδιώξεις λατρείας
κατα φαντασίαν ζώσες
κατ'ουσίαν γυμνές..
O καθένας πιστεύει πως έχει πληγώσει λιγότερο από όσο έχει πληγωθεί.
Μα ποιο το βαρόμετρο της πληγής;
Ποιος το ορίζει;
Και ποια πατρίδα προσφέρει κατάλυμα στους ξεχασμένες τουλίπες που μου χάρισες;
Απαγγέλω το όνειρο και στέλνω χαιρετίσματα στο γέλιο του.
Κι ύστερα μηδενίζω το κοντέρ και βουτάω στις αρνητικές πιθανότητες.
Μην ψάξεις μήτε το γιατί μήτε δικαιολογίες.
Πνικτήκαμε κι εμείς στα άδεια κονσερβοκούτια θεατρίνων που μας κλέψαν την ελπίδα.
Αείζωη σαλέυει τώρα η ενοχή
Κι όποιος τόλμησε να την αγγίξει
Νικήθηκε από το θάμπος των κενών που μόλυνε η τελευταία σιωπηλή ματιά...
Αλήθεια, ποιος πίστεψε πως οι λέξεις δεν μολύνουν την ψυχή;
Αέναα-ωμά-καταιγιστικά συνθέτουν τη μελλοντική σου απουσία, χρόνου νοσταλγικού, φωνής κομματιασμένης, γένους ατίθασου.
Θεριό η Αγάπη, το καλύτερο χαρμάνι, ψυχεδέλεια.
Αυτή ο Θάνατος, αυτή και η λύτρωση.
Πουλήθηκε ο έρωτας στου «να προσέχεις» το μεσιτικό γραφείο.
Κι αν απόψε αλητεύεις στις ίδιες σκέψεις,
μην με επισκεφτείς.
Οι νεράιδες δεν περιμένουν το τελικό χειροκρότημα,
χάνονται πριν η συνήθεια ξεβάψει τα φτερά τους.
Facebook: Zoe Argiri
CoverPhoto: @Kamil Vojnar-Angel Red Canape
