Την περασμένη εβδομάδα, στην Κροατία, ετέθη σε δημοψήφισμα ερώτημα σχετικά με την πρόθεση της τοπικής κυβέρνησης να τροποποιήσει το σύνταγμα της χώρας ως προς τον όρο γάμου, εις τρόπον ώστε αυτός να αφορά τη νομική ένωση άνδρα και γυναίκας. Επρόκειτο για μια πρωτοβουλία του συλλόγου «U IME OBITELJI» (Στο όνομα της οικογενείας), προσκειμένου στην καθολική εκκλησία, η οποία συγκέντρωσε περισσότερες από 700.000 υπογραφές, προκειμένου να διενεργηθεί δημοψήφισμα για το παραπάνω θέμα.

Υπήρχε μια εποχή, τη δεκαετία του ’80, που η ελληνική κοινωνία φάνηκε, ότι θα ξεκολλούσε από την οπισθοδρομικότητα παλαιοτέρων εποχών και θα κοιτούσε μπροστά στο μέλλον. Ήταν η εποχή, που για πρώτη φορά κυβερνούσε την Ελλάδα ένα μη δεξιό (τουλάχιστον τότε) κόμμα και όλα έδειχναν, ότι προετίθετο να φέρει ένα καινούργιο αέρα στα ήθη και έθιμα της χώρας. Η θέσπιση του πολιτικού γάμου, το συναικετικό διαζύγιο, η κατάργηση της προίκας και οι λοιπές τομές στο οικογενειακό μας δίκαιο, η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και ορισμένα άλλα μέτρα χαιρετίστηκαν ως ενδείξεις, ότι κάτι θα άλλαζε στην ελληνική κοινωνία.

Χρειάστηκε να καταδικαστεί η Ελλάδα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Ε.Δ.Δ.Α.), επειδή δεν συμπεριέλαβε τα ομόφυλα ζευγάρια στο σύμφωνο συμβίωσης, για να ξυπνήσει, επιτέλους, η κυβέρνηση και με τροπολογία της να συμμορφωθεί με τις διεθνώς ανεγνωρισμένες υποχρεώσεις της. Βέβαια, η τροπολογία δεν έχει, ακόμα, ψηφιστεί αλλά θεωρώ δεδομένο, ότι δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια αποκλίσεων. Και έστω διά της δικαστικής οδού, πρόκειται για ένα σημαντικό βήμα προόδου.

Λέγεται, ότι, όσο περισσότερο διαδίδεται μια είδηση, τόσο πιο πιθανό είναι να την πιστέψουν οι περισσότεροι. Όταν μάλιστα στη διάδοσή της συμβάλλουν και σοβαρά Μ.Μ.Ε., τότε είναι ακόμα πιο σίγουρο, ότι πολλοί καλόπιστοι θα την περάσουν για αληθινή και δεν θα αμφισβητήσουν τη βασιμότητά της.

Στα μέσα της δεκαετίας του '60, ένας μακαρίτης πλέον, αδελφός της μητέρας μου έφυγε για σπουδές στην Μπολόνια. Εκεί τον βρήκε το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967. Ανήσυχο πνεύμα και δημοκράτης, ο θείος μου αποφάσισε να οργανωθεί με φίλους και συμφοιτητές του, για να δουν, πώς θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Άρχισαν λοιπόν, να συγκεντρώνονται σε διάφορα σπίτια, να διηγούνται τι συνέβαινε στην πατρίδα σε οικείους, φίλους και γνωστούς και να ψάχνουν λύσεις.

Παρακολουθούσα, από το Διαδίκτυο, τις εκδηλώσεις στη Γερμανία, με αφορμή τη συμπλήρωση 75 ετών από τη Νύχτα των Κρυστάλλων. Ήταν η 9^η προς 10^η Νοεμβρίου του 1938, που εξαπολύθηκε το αγριότερο μέχρι τότε, πογκρόμ σε βάρος των Εβραίων της Γερμανίας. 7.000 καταστήματα, που ανήκαν σε Γερμανούς Εβραίους, λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν ολοσχερώς και την ίδια τύχη είχαν σχεδόν όλες οι συναγωγές της Γερμανίας. Ο αριθμός των νεκρών Γερμανών Εβραίων από το πογκρόμ αυτό υπολογίζεται από 40 έως 200 πρόσωπα. 30.000 άρρενες Γερμανοί Εβραίοι συνελήφθησαν και εστάλησαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Ζάξενχαουζεν, όπου υπέστησαν μυριάδες ταπεινώσεις, μέχρι να αφεθούν ελεύθεροι και υπό την προϋπόθεση ότι θα εγκατέλειπαν τη Γερμανία. Τουλάχιστον 2.000 εξ αυτών άφησαν την τελευταία τους πνοή στο στρατόπεδο αυτό. Ανάλογες θηριωδίες έλαβαν χώρα και στην Αυστρία.  

Απέμεναν δέκα λεπτά, για να εμφανιστεί.

Ψηλάφησε τον κόμπο της πανάκριβης ιταλικής και νεανικής γραβάτας του. Ίσιωσε τη χωρίστρα του. Άγγιξε μηχανικά το πέτο και το μαντίλι του σακακιού του. 10 χρόνια είχε αποχωριστεί το εν χρω κούρεμα και ακόμα ένιωθε κάπως παράξενα, που κάτι γαργαλούσε την παλάμη του, κάθε φορά που την ύψωνε πάνω από το κεφάλι του. Θυμήθηκε τη νιότη του, όταν σήκωνε το χέρι είτε για να χαιρετίσει με τον τρόπο, που τον είχαν μάθει στο κόμμα του, είτε για να δώσει το σύνθημα στους συντρόφους του να μπουκάρουν σε στέκια μεταναστών ή για να μιλήσει σε παλαιότερες συγκεντρώσεις του κόμματος.

Όταν ο Κωνσταντινος Καραμανλής δήλωνε την πρόθεσή του να διαρρήξει η παράταξη της οποίας ηγούνταν, τους δεσμούς με το αμαρτωλό παρελθόν της και να συμφιλιωθεί με την Αριστερά στην Ελλάδα, πολύς κόσμος αμφισβήτησε την ειλικρίνειά του, όταν ανάμεσα στα μέλη της πρώτης κυβερνήσεώς του διέκριναν τον πάλαι ποτέ εκλεκτό του παλατιού αλλά και της χούντας, Δημήτριο Μπίτσιο, αλλά και το Σόλωνα Γκίκα. Και όχι άδικα!

Μια και πλησιάζει η επέτειος του "ΟΧΙ" και, ως είθισται τα τελευταία χρόνια, θα ακουστούν οι γνωστοί έπαινοι για τον Ιωάννη Μεταξά και την πατριωτική πολιτική του, αξίζει να θυμηθούμε μια παλιά ιστορία, που θέλει το συγκεκριμένο πρόσωπο να προσφεύγει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και να επιτυγχάνει τη διαγραφή τού τότε ελληνικού χρέους. Η ιστορία αυτή διεδόθη ιδιαίτερα προ διετίας, όταν στις συγκεντρώσεις στις πλατείες δεν έλειψαν τα πανό με επαινετικά σχόλια για τον πατριώτη Μεταξά.

Ο δάσκαλός μου στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού μάς είχε διηγηθεί την ιστορία με τους "γύφτους", που έφτιαξαν τα καρφιά, με τα οποία σταύρωσαν τον Χριστό. Την είχε μάλιστα επαναλάβει άλλες 4-5 φορές, για να την εμπεδώσουμε, και εμείς κάθε φορά κατανεύαμε φρικαρισμένοι. Φυσικά εκείνη την εποχή κανένας μας δεν είχε διαμορφώσει την κατάλληλη αντίληψη, ώστε να ρωτήσει τον μακαρίτη, πλέον, δάσκαλό μας πώς στην ευχή είχαν βρεθεί Ρομά στην Ιουδαία της ρωμαϊκής εποχής και γιατί οι Ρομά της σύγχρονης εποχής ευθύνονται για τα υποτιθέμενα κρίματα ενός προγόνου τους. Ποιος από εμάς θα τολμούσε, άραγε, να αμφισβητήσει τότε τον άνθρωπο, που στα παιδικά μάτια μας αποτελούσε την επιτομή της γνώσης;