Ο χρόνος γυρίζει πίσω, στο 1996, παραμονές φοιτητικών εκλογών. Τα μέλη κάποιας φοιτητικής νεολαίας έχουν προσκαλέσει στη σχολή μας γνωστό καθηγητή φιλοσοφίας και αρθρογράφο σε εφημερίδα μεγάλης (τότε και τώρα) κυκλοφορίας, για να μας μιλήσει. Δεν θυμάμαι το ακριβές θέμα της ομιλίας. Μου έχει μείνει, όμως, ένα απόσπασμα του λόγου του παραπάνω καθηγητού.

Το 1992, ενώ οι Η.Π.Α. συνταράσσονταν από το σκάνδαλο της Lincoln Savings & Loan Association, μιας εταιρείας της οποίας ο ιδρυτής, Τσαρλς Κίτινγκ, κατηγορούνταν, ότι είχε υπεξαιρέσει εκατομμύρια δολλάρια από 23.000 πολίτες, αφού προηγουμένως τους είχε παραπείσει να του εμπιστευτούν τις οικονομίες τους, για να τις επενδύσει σε διάφορες επιχειρήσεις, έφτασε στα Δικαστήρια του Λος Άντζελες, όπου εκδικαζόταν η σχετική υπόθεση, μια επιστολή η οποία έφερε την υπογραφή της Μητέρας Τερέζας.

Η Ελλάδα μας ποτέ δεν είχε έλλειψη από μειωμένης αντιλήψεως και θρασείς πολιτικούς. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον ανεκδιήγητο Δημήτριο Μαρούδα, ο οποίος τη δεκαετία του ’80 απειλούσε ότι θα καταρρίψει όσους ξένους δορυφόρους πετούσαν πάνω από την Ελλάδα και εξέπεμπαν ξένα προγράμματα, λες και ήταν τίποτα χαρταετοί, που θα τους έριχνε με μια σφεντόνα;

Κάπου θα υπέπεσαν στην αντίληψή σας οι 7 κυρίες, ανάμεσά τους και η παγκοσμίου φήμης σοπράνο, κυρία Σόνια Θεοδωρίδου, οι οποίες, φορώντας χλαμύδες και σανδάλια, πρωτοστάτησαν σε διαμαρτυρία, στο Βρεττανικό Μουσείο, για τα Μάρμαρα του Παρθενώνα, που εκτίθενται εκεί, ζητώντας την επιστροφή τους στην Ελλάδα.

16% ο κ. Κασιδιάρης στο Δήμο Αθηναίων, 11% ο κ. Παναγιώταρος στην Περιφέρεια Αττικής, 8% ο κ. Μαθιόπουλος στη Θεσσαλονίκη και πάει λέγοντας! Εντάξει, η Χρυσή Αυγή δεν κέρδισε κάποιο δήμο ή κάποια περιφέρεια ούτε αύξησε τα ποσοστά της σε τρομακτικό βαθμό αλλά παραμένει απειλή για μια ταλαιπωρημένη και συγχυσμένη κοινωνία καθώς και για το πολίτευμά μας, αφού η ιδεολογία και η συμπεριφορά των βουλευτών και των μελών της καθώς και οι πρόσφατες ποινικές διώξεις σε βάρος των κεφαλών της δεν ενόχλησαν, τελικά, όσους την ψήφισαν στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές.

Ο απόηχος από την τραγωδία στο ανθρακωρυχείο της Σομά, στην Τουρκία, δεν έχει κοπάσει. Οι νεκροί πλησιάζουν τους 300 και οι περιγραφές διασωθέντων για τις συνθήκες εργασίας φέρνουν στο νου εικόνες από την Αγγλία της εποχής της Βιομηχανικής Επανάστασης. Ο δε πρωθυπουργός της χώρας, ερωτηθείς για το συμβάν, απάντησε κυνικά, ότι «αυτά συμβαίνουν», πυροδοτώντας κύμα δυσαρέσκειας σε μια χώρα, σημαντικό κομμάτι της οποίας ζητεί εδώ και καιρό την παραίτησή του και ακόμα χειρότερη αστυνομική βία για την καταστολή του.

Μια και επίκειται η ψήφιση του νέου νομοσχεδίου για τον αιγιαλό: Κάπου τη δεκαετία του ’60, όταν ο Έλληνας άρχισε να ανακαλύπτει την έννοια του τουρισμού και τα εξ αυτού προερχόμενα οφέλη, ένα από τα πρώτα μέρη, που πλήρωσαν την απληστία του, ήταν το Τολό Αργολίδος. Μέχρι εκείνη την εποχή, ήταν ένα άσημο ψαροχώρι, το οποίο, για κακή του τύχη, είχε μια πανέμορφη παραλία.

Όταν ο Αλέκος Παναγούλης βγήκε, το 1973, από τη φυλακή, λόγω της αμνηστίας του Παπαδόπουλου, ήταν ο πιο διάσημος κρατούμενος της ελληνικής χούντας. Εκείνη την εποχή, μια δημοσιογράφος από την Ιταλία τον επισκέφτηκε στην Αθήνα και του πήρε συνέντευξη. Έτσι, περισσότερος κόσμος έμαθε τις συνθήκες κράτησης του Παναγούλη καθώς και πως ακριβώς κυβερνούσαν τη χώρα οι πραξικοπηματίες.

Εδώ και μερικά χρόνια, έχουν πληθύνει τα δημοσιεύματα, που θέλουν τη χούντα να έχει ωφελήσει τη χώρα μας. Πρόκειται για μια διογκούμενη τάση, η οποία οφείλεται στα ουκ ολίγα παρατράγουδα της δημοκρατίας στη χώρα μας και στην εν γένει κρίση, που τη μαστίζει, κατάσταση που δίνει την αφορμή στους απανταχού χουντόφιλους και εν γένει αντιδημοκράτες να μας θυμίσουν, πόσο όμορφη ήταν η ζωή στην Ελλάδα της περιόδου 1967-1974.

Η Μεγάλη Εβδομάδα του 2007 με βρήκε στη Βιέννη. Μετά τις επισκέψεις στα μνημεία της πόλης και τις βόλτες στο ιστορικό κέντρο της, αποφάσισα να επισκεφτώ, μια και ήταν Μ. Παρασκευή, την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, για να παρακολουθήσω τη Λειτουργία του Επιταφίου.