Τι έζησα και είδα 25 μέρες μέσα στο Δρομοκαΐτειο

Τι έζησα και είδα 25 μέρες μέσα στο Δρομοκαΐτειο

Παρακολουθώντας την κοινή γνώμη να έχει σοκαριστεί για τις συνθήκες που ήτανε κρατούμενη η Βίκυ Σταμάτη, είπα να σας πω ποιες είναι οι πραγματικές συνθήκες που έζησα πριν είκοσι χρόνια και που δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα μέχρι σήμερα.

Όταν πριν δυο δεκαετίες βρέθηκα ετοιμοθάνατος από την χρόνια χρήση ουσιών στα χέρια της ψυχιάτρου και δημιουργού του 18 ΑΝΩ Κατερίνας Μάτσα (που και το κλειστό εξάμηνο πρόγραμμα του 18 ΑΝΩ είναι στο τέρμα πάνω του οικοπέδου του Δρομοκαιτειου, αλλά εκεί δεν έχεις επαφές με τουs ψυχικά ασθενείς) και επειδή ήτανε πολύ κρίσιμη η κατάσταση μου δεν υπήρχε χρόνος, έκανε μια παρατυπία για να αντιμετωπίσουμε πρώτα την σωματική εξάρτηση και το στερητικό σύνδρομο πριν περάσουμε στο κυρίως μέρος της απεξάρτησης που το τέλειωσα στην συνέχεια (ψυχανάλυση, ψυχοθεραπεία, δραματοθεραπεία) και με έβαλε σε ένα από τα κάτω περίπτερα (έτσι λέγονται τα κτίρια εκεί) με τους ψυχικά ασθενείς γιατί έπρεπε να δέχομαι σκληρές δυνατές φαρμακευτικές αγωγές και ταυτόχρονα να μπορεί να με παρακολουθεί και η ίδια, γιατί παιζότανε εάν θα την έβγαζα, ήμουνα στα τελευταία μου.

Μετά τις πρώτες δύσκολες 3-4 μέρες άρχισα να παίρνω τα πάνω μου και να κυκλοφορώ στους διαδρόμους, στους κήπους, στα κυλικεία, να γνωρίζω ψυχικά ασθενείς που κυκλοφορούσαν ελεύθεροι στα ανοιχτά περίπτερα και τους κήπους και ακόμα γνώρισα πολλούς νοσηλευτές που έπιανα μαζί τους την κουβέντα.

Το πρώτο πράγμα που άκουσα από διάφορους νοσηλευτές, που εμένα δεν με αντιμετώπιζαν σαν ψυχικά ασθενή αλλά σαν τοξικό (έτσι μας έλεγαν εμάς του 18 ΑΝΩ), αλλά και από ψυχικά ασθενείς που δεν ήτανε βαριά η κατάσταση τους και κυκλοφορούσαν ελεύθεροι ήτανε ότι: "τις τρελές πάντα τις βιάζεις από πίσω και όχι από μπροστά για να μην τρελαθούν και σου βγάλουν τα μάτια". Έτσι ακριβώς όπως το λέω από τα πρώτα πραγματα που μάθαιναν στους καινούργιους. Σοκαρίστηκα όταν το άκουσα , μου φάνηκε εξωπραγματικό ότι το έλεγαν σαν κάτι πολύ απλό και συνηθισμένο.

Το επόμενο μεγάλο σοκ ήτανε όταν είδα ένα βράδυ στο απέναντι ακριβώς παράθυρο από το δικό μου στο απέναντι κτίριο που ήταν σε απόσταση 30 μέτρων, έναν νοσηλευτή να έχει βάλει στο παράθυρο ένα νεαρό και να τον βιάζει, τα φώτα ανοιχτά στον θάλαμο και κάποιοι νοσηλευτές και ψυχικά ασθενείς να παρακολουθούν και ήτανε κάτι που κάποια στιγμή μετά στο κλειστό πρόγραμμα το είπα στον προσωπικό μου ψυχολόγο-θεραπευτη και κούνησε το κεφάλι του σαν να μου ελεγε τα ξέρουμε, τα καταγγέλλουμε, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο.

Είδα επίσης άρρωστους ψυχικά ανθρώπους δεμένους από τα πόδια στα σιδερένια κρεβάτια τους, που εκεί έκαναν πάνω τους τι ανάγκες τους και οι νοσηλευτές (ντρέπομαι που τους λέω νοσηλευτές αλλά δυστυχώς ήταν) μια φορά κάθε 3-4 μέρες τους έπλεναν όπως ήτανε στο κρεβάτι δεμένοι με λάστιχο με μεγάλη πίεση νερού.

Κάτι άλλο που θα μου μείνει αξέχαστο ήτανε το οδοντιατρείο και αυτό το έζησα μετά που ήμουν στο 18 ΑΝΩ, αλλά όταν χρειαζόμασταν γιατρούς αναγκαστικά μας πήγαιναν στους γιατρούς που πήγαιναν και οι ψυχικά ασθενείς. Φοβερά πράγματα εκεί, δόντι πονάει, δόντι βγάζει (για αυτό είναι όλοι και χωρίς δόντια εκεί, επειδή από τα χάπια εύκολα χαλάνε αλλά οι εκεί οδοντίατροι δεν τους τα θεραπεύουν βαριούνται, τους τα βγάζουν με την μια), είδα ανθρώπους να ουρλιάζουν, είδα να πετάγονται τα αίματα στους τοίχους, θυμάμαι γύρισα πίσω με τα παιδιά του 18 που τα είδαμε αυτά όταν ζητήσαμε οδοντίατρο και έγινε μεγάλο θέμα στο 18 ΑΝΩ και η Κατερίνα η Μάτσα και όλη η θεραπευτική ομάδα, έψαχναν λύσεις, να μην πάμε ποτέ ξανά εκεί, αλλά να βγαίνουμε κάπου έξω όταν χρειαζόμαστε οδοντίατρο.

Είδα και άλλα πολλά φριχτά πράγματα, άθλιες συνθήκες, για το φαγητό μην το συζητήσουμε καθόλου καλύτερα.
Είκοσι χρόνια μετά και μαθαίνω ακόμα από φίλους πλέον ψυχιάτρους και ψυχολόγους που εργάζονται εκεί, ότι ακόμα είναι πολύ άσχημες οι συνθήκες.

Αυτές είναι οι πραγματικές συνθήκες σε αυτό το κολαστήριο, αυτή ήτανε η πραγματική Ελλάδα πίσω από τα λούσα και τα χαϊλίκια παρά τα τόσα πολλά χρήματα που πέρασαν από την χώρα μας. Αυτοί είμαστε. Απολίτιστοι και απάνθρωποι, το μόνο που μας ένοιαζε και γίναμε τότε όλοι μια γροθιά ήτανε να κάνουμε το πιο ακριβό και καλύτερο πάρτυ (Ολυμπιάδα), από έξω εμφάνιση, μούρη και χαϊλίκια, την στιγμή που τα ψυχιατρεία μας, οι φυλακές μας, τα κέντρα απεξάρτησης, δείχνουν ποιος είναι ο πραγματικός πολιτισμός μας και οι πραγματικές ευαισθησίες μας.

 UPDATE

Μιλάω για το Ψ.Ν.Α. Δαφνί που το μπέρδεψα με το Δρομοκαΐτειο αλλά δεν είχανε και μεγάλες διαφορές όλα τα δημόσια ιδρύματα τότε.

Για του λόγου το αληθές σας παραθέτουμε κάποιες άλλες καταγγελίες που δημοσιεύτηκαν στα ελληνικά ΜΜΕ.

http://www.tovima.gr/society/article/?aid=606536

http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231327521

http://www.newsitamea.gr/%CF%83%CE%BF%CE%BA-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%B1%CF%86%CE%BD%CE%AF-%CE%BD%CE%BF%CF%83%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%AE%CF%82-%CE%B2%CE%AF%CE%B1%CF%83%CE%B5-%CE%B1%CF%83%CE%B8%CE%B5%CE%BD%CE%AE/

 

Βρείτε τον Κλόουν στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook, εδώ