Θέλω να πω και δυο πράγματα για την διάκριση και τον ρατσισμό που δημιουργεί η προσευχή στα σχολεία γιατί είδα μέχρι και σοβαρούς δημοσιογράφους, να μην μπορούν να αντιληφθούν τα αυτονόητα.
Όταν λοιπόν γίνεται η προσευχή στο σχολείο, ασφαλώς έχουν δικαίωμα κάποια παιδάκια που είναι είτε αλλόθρησκα είτε για άλλους λόγους να μην θέλουν να συμμετέχουν. Αυτά τα παιδάκια ασφαλώς είναι πάντα ακόμα μια μειοψηφία.
Αυτά τα παιδάκια πάνε στην γωνία, στο περιθώριο. Πέρα του συναισθήματος του περιθωρίου που τους δημιουργεί, όπως οι περισσότεροι γνωρίζετε, σε αυτές τις ηλικίες τα παιδάκια αρέσκονται να πειράζουν άλλα παιδάκια, ειδικότερα αυτά που ξεχωρίζουν, τα κοροϊδεύουνε.
Ακόμα εάν λάβουμε υπόψιν την κουλτούρα και τα στερεότυπα της Ελληνικής κοινωνίας, πάλι οι περισσότεροι γνωρίζουμε ότι ένα αξιοσημείωτο ποσοστό ενηλίκων που είναι και γονείς, αντιμετωπίζουν ρατσιστικά τέτοιες διαφοροποιήσεις. Δηλαδή πολύ πιθανό αύριο στα γενέθλια του παιδιού τους να μην καλέσουν το άθεο παιδάκι, το παιδάκι που πιστεύει στον Αλλάχ, το παιδάκι που πιστεύει στον Βούδα, ένα παιδάκι που πιστεύει στην Ινδουιστική θρησκεία, είτε σε κάποιο άλλο "χριστιανικό" δόγμα, ούτε τους γονείς του φυσικά.
Επίσης το ίδιο πρόβλημα θα συναντήσουμε νομοτελειακά και με κάποιους καθηγητές ανόητους θρησκόληπτους. Και εκεί ελλοχεύει ο κίνδυνος ένας θρησκόληπτος καθηγητής να αντιμετωπίσει ρατσιστικά αυτό το παιδάκι.
Η προσευχή λοιπόν με κάποια παιδάκια στην γωνία, στατιστικά και νομοτελειακά θα δημιουργήσει διακρίσεις και κάποια κρούσματα ρατσισμού.
Απορώ πως δεν το καταλαβαίνουν κάτι δημοσιογράφοι και κάτι άλλοι κατά τα άλλα Ευρωπαϊστές, αλλά στα κοινωνικά ζητήματα περισσότερο μοιάζουν με Ιρανούς, παρά με Ευρωπαίους.
Facebook profile: Ο Κλόουν
