Μεγάλωσα. Στα χέρια και το πρόσωπό μου έχει αποτυπωθεί το πέρασμα των χρόνων και το αδυσώπητο πέρασμα της νεότητας. Αχ! Εκείνη η ορμή της νεότητας που μου έλεγε ότι θα γίνω κάποιος άλλος και η κατάληξή μου τελικά ήταν διαφορετική. Τώρα κάθομαι μόνος σε εκείνη την πολυθρόνα δίπλα στη βιβλιοθήκη μου, κοιτώντας φωτογραφίες και περιμένοντας το τηλέφωνο να χτυπήσει.

Γυναίκα, για σένα γράφω.

Για σένα που τόσοι έχουν αγαπήσει, τόσοι έχουν εξυμνήσει και άλλοι όμως έχουν πολεμήσει.

Γυναίκα, πολλοί προσπάθησαν να σε εξηγήσουν, πολλοί απέτυχαν να καταλήξουν στο τι θέλεις πραγματικά.

Σε αγαπάς, άνθρωπε; Ναι, εσένα ρωτάω. Τον εαυτό σου τον αγαπάς, τον συμπονάς, τον συγχωρείς;

Αγάπησες τα λάθη του, τα πάθη του, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες του;

Το αγόρι βρισκόταν στο δωμάτιό του και δεν μπορούσε να κοιμηθεί, ο αδελφός του κι εκείνος είχε κλείσει απαλά τα μάτια του. Από τη χαραμάδα της πόρτας παρατηρούσε την ταραγμένη μορφή της μητέρας του να πηγαινοέρχεται πάνω κάτω στο σαλόνι, η ψυχή της διακατεχόταν από έντονη ανησυχία.

Δεν έχω ανθρώπινη φωνή, για αυτό προσπαθώ να σου φωνάξω την αγάπη μου με άλλους τρόπους.

Σε έχω δει τόσες φορές να γυρνάς κουρασμένος από τη δουλειά με τα μάτια σου κοκκινισμένα και θέλω να τρέξω κοντά σου και να σου δείξω ότι κάποιος τις ώρες που έλειπες σε περίμενε με αγωνία.

Θέλω να τρέξω κοντά σου και να σου πάρω όλα σου τα βάρη για λίγο μέχρι να κοιμηθείς για να ξεκουραστείς.

Το έχουμε ζήσει όλοι μέσα στο ταξίδι μας στη ζωή. Άνθρωποι που έρχονται στη ζωή μας σα μία αστραπή κάνουν τη ζημιά τους στην ψυχή μας και φεύγουν, υπεύθυνοι σε μία επιχείρηση που ρουφάνε την ενέργεια των υπαλλήλων τους, άνθρωποι που δεν εκτίμησαν το θησαυρό που κρύβεται στην ψυχή μας. Γεγονός λυπηρό που γεμίζει την καρδιά μας με πικρία και μεγάλα γιατί.

Είμαι μία μαύρη γάτα. Ναι, μαύρο είναι το χρώμα μου, αλλά τι σημασία έχει;

Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν με βλέπουν έρχονται κοντά μου, θέλουν να ζουλήξουν την κοιλιά μου έστω και για λίγο, μου πετάνε ένα κομμάτι από το φαγητό τους.

Είμαι μία γάτα. Χρώματος μαύρου. Αλλά τι σημασία έχει το χρώμα. Ή θα μπορούσε ίσως να έχει; Τι να σας πω....

Γιατί να ντραπώ για τα δάκρυά μου; Ποιος ο λόγος; Επειδή μερικοί θα πουν ότι λιγοψύχησα; Ας το πουν. Ποτέ δε θα μάθουν πόσο δυνατή ήμουν πριν λυγίσω.

Γιατί να ντραπώ για τα δάκρυά μου; Επειδή μερικοί θα με χαρακτηρίσουν ευαίσθητη; Ας με χαρακτηρίσουν.

Ήθελα να βρω εδώ και καιρό το θάρρος να σου μιλήσω. Γιατί ξέρω ότι πάνω από τη γνώμη του κόσμου, το φόβο του ότι είμαι διαφορετικός, θα με αγκαλιάσεις και θα με αγαπήσεις για αυτό που είμαι, όχι για αυτό που θα ήθελαν οι άλλοι να είμαι. Η αλήθεια είναι ότι φοβόμουν, έτρεμα, διότι ήξερα ότι είναι κάτι που δε θα το περίμενες, γνώριζα ότι είχες σχέδια διαφορετικά για μένα.

Κάθε χρόνο, την εποχή των Πανελληνίων, ασυναίσθητα, έχω ένα κόμπο στο στομάχι. Το μυαλό μου άτσαλα δραπετεύει και επιστρέφει πέντε χρόνια πριν, όταν εγώ καθόμουν σε ένα από τα σχολικά θρανία με τις παλάμες μου ιδρωμένες, με την καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά που να νομίζω ότι θα σκίσει το στήθος μου και θα βγει έξω, με ένα μυαλό μπερδεμένο, τρέμοντας από το άγχος μην ξεχάσει ονόματα, ημερομηνίες, την πρόταση εκείνης της σελίδας του βιβλίου της Ιστορίας. Θυμάμαι εκείνο το τρέμουλο όταν ήρθαν τα θέματα και κρατούσα το στυλό, έτοιμη να ξεκινήσω να γράφω τις απαντήσεις.