Μάνος Λασκαράκης
Γεννήθηκα το 1977 στην Αλεξανδρούπολη. Μεγάλωσα με έναν Amstrad υπολογιστή, βιβλία για τα ταξίδια της NASA στο διάστημα, και μπογιές ζωγραφικής.
Για να γίνεις αστροναύτης δεν ήταν τελικά εύκολο και κανείς δεν με ενθάρρυνε να γίνω ζωγράφος, οπότε σπούδασα πληροφορική. Μα λίγο-πολύ τη γνώριζα, δεν με μονοπώλησε, και η νεανική δίψα για μάθηση με οδήγησε στη φιλοσοφία, τη λογοτεχνία και την ψυχολογία. Όταν έγραψα και το πρώτο που διήγημα, ανακάλυψα ότι περισσότερο απ’ όλα μ’ αρέσει να γράφω.
Σήμερα κάνω λίγο απ’ όλα. Αρθρογραφώ σε μια τοπική εφημερίδα της Αλεξανδρούπολης όπου και εργάζομαι, και στο ελεύθερο χρόνο μου φτιάχνω εφαρμογές και παιχνίδια για κινητά και ταμπλέτες.
Αν με ρωτήσει κανείς τι προτιμώ στην πολιτική, την αριστερά ή τη δεξιά, νιώθω σαν να με ρωτάει αν θέλω το αυτοκίνητό μου να έχει γκάζι ή φρένο. Δεν πας πουθενά με ένα πεντάλ. Αυτό που ενδιαφέρει εμένα είναι να έχει καλό τιμόνι – δηλαδή ελευθερίες.
Βλέποντας φωτογραφίες από τη νεαρή κοπέλα που έκανε παρέλαση φορώντας μαντίλα, σκέφτομαι κι ονειρεύομαι: Θα προτιμούσα να ζω σε μια χώρα που δε βάζει τα παιδιά της να κάνουν παρελάσεις. Θα προτιμούσα να ζω σε έναν κόσμο όπου καμία θρησκεία δεν σου υποδεικνύει πώς να ντύνεσαι, τι να τρως και πότε να κάνεις έρωτα.
Περί φιλελεύθερων και σοσιαλιστικών κυβερνήσεων, υπήρξαν πολλά παραδείγματα. Προς αποφυγήν, σαν τα δικά μας, και προς μίμηση, σε αρκετά προηγμένα κράτη ανά την υφήλιο. Η διαφορά της μίας πολιτικής φιλοσοφίας από την άλλη, δεν είναι ζήτημα ηθικής, αλλά ζήτημα προσέγγισης που στοχεύει στην ευημερία, οικονομική και κοινωνική.
Δυο λόγια για την ιστορία: Φιλελευθερισμός είναι η πολιτική φιλοσοφία που βασίζεται στις ιδέες την ατομικής ελευθερίας και ατομικής ιδιοκτησίας, όπως τα πολιτικά δικαιώματα, η ελευθερία του Τύπου, η θρησκευτική ελευθερία, η ισότητα ενώπιον του νόμου και το ελεύθερο εμπόριο. Οι ρίζες του φιλελευθερισμού βρίσκονται στον διαφωτισμό, όταν φιλόσοφοι σαν τον Τζον Λοκ, αντιτάχθηκαν σε καθιερωμένες έννοιες της εποχής: τα κληρονομικά προνόμια που πήγαζαν από τίτλους ευγενείας, την κρατική θρησκεία, την απόλυτη μοναρχία και την ελέω Θεού βασιλεία.
Έχετε καθίσει σε ένα εστιατόριο για να δειπνήσετε με την οικογένειά σας. Ο κατάλογος πολλά υποσχόμενος. Παραγγέλνετε ένα κάρο λιχουδιές από το χαμογελαστό γκαρσόν. Σας φέρνει τα κουβέρ, ποτά και δυο χαμόγελα ακόμα. Φαγητό πουθενά. Περιμένετε ώρα. Λίγο πριν εξαντληθεί η υπομονή σας έρχονται τα πιάτα. Κρύα κι άνοστα. Φωνάζετε το γκαρσόν και κάνετε παράπονα. Ζητάτε να μιλήσετε με τον σεφ. Εκείνος κάνει την εμφάνισή του εμφανώς ταλαιπωρημένος.
Ακούγοντας τον Αλέξη Τσίπρα να παρομοιάζει τα κόμματα της αντιπολίτευσης με σκυλιά που ουρλιάζουν, ο νους μου δε πήγε στην αραβική παροιμία, αλλά σε μια δισκογραφική δουλειά. Το 1977 οι Pink Floyd κυκλοφόρησαν το θεματικό τους άλμπουμ Animals.
Τις πιο μαγικές κι ανέμελες νύχτες μας τις έχουμε ζήσει γύρω από μια φωτιά. Καλοκαίρι, σε κάποια παραλία, με καλή παρέα, κρασί, το κύμα να σκάει ευγενικά στην ακτή, τα τριζόνια να ηχούν μέσα απ’ τη βλάστηση. Οι φλόγες μαγνητίζουν τα βλέμματα. Ένας άναρχος χορός. Ακαταλαβίστικος αλλά αθόρυβος και γλυκός σαν μπαλέτο. Οι σπίθες σπάνε τη σιωπή σαν τα πουέντ που χτυπάνε οι μπαλαρίνες το σανίδι.
Προσωπικά, η μόνη σχέση που είχα ποτέ με σημαίες, ήταν ένα παιχνίδι memory με κάρτες που έπαιζα μικρός. Από εκεί τις έμαθα.
Μια σημαία, πέρα απ’ το τι συμβολίζει για τον πολίτη ενός έθνους συναισθηματικά, για τους υπόλοιπους, εκτός συνόρων, δεν είναι παρά ο πιο λακωνικός τρόπος να τους περιγράψεις μια χώρα. Τυπώνεις μια χρωματιστή στάμπα μέσα στη μνήμη τους ανεξίτηλα. Καθόλου τυχαία λοιπόν η χρήση τους και στο γνωστό παιχνίδι.
