Στην εκπνοή του χρόνου, μετρώντας ώρες μέχρι η εναλλαγή να γίνει πραγματικότητα σκέφτεσαι, στριφογυρίζουν σκέψεις στο μυαλό σου, φέρνεις εικόνες της χρονιάς που εκπνέει. Βασανίζεσαι με τύψεις, κάνεις απολογισμούς, αναπολείς στιγμές, θέτεις νέους στόχους, δίνεις υποσχέσεις σε σένα και τους γύρω σου. Μια νέα ζωή, ένας νέος κύκλος. Θα διορθώσεις τα λάθη σου. Θα κάνεις επιτέλους εκείνα τα βήματα που θες καιρό, θα αλλάξεις.

Περπάτησε. Πολύ. Ούτε που θυμόταν πώς. Σχεδόν μηχανικά το ένα βήμα διαδεχόταν το άλλο. Ο προορισμός ο συνηθισμένος. Σχεδόν ιεροτελεστικά έφτασε εκεί. Σε μια διαδρομή κάτι σαν κάθαρση. Απλά προχωρούσε, οπότε ήταν ελεύθερη να αξιοποιήσει το μυαλό της όπως εκείνη ήθελε. Οι σκέψεις της ξεχύθηκαν απότομα και κυριαρχικά. Τα κύματα, η θάλασσα λειτουργούσαν ευεργετικά σε αυτό το παραλήρημα που την κυρίευε. Τα κύματα πάντα της θύμιζαν τη συνέχεια. Το ένα ακολουθούσε το άλλο ασταμάτητα, πότε μεγάλα, πότε μικρά, πότε ήρεμα· μα πάντα σε κίνηση. Της θύμιζαν πως η ζωή δε σταματά, συνεχίζει… συνεχίζει. Δε σε περιμένει, δε σταματά για σένα, για τον χρόνο που θες, για την παύση που χρειάζεσαι.

Είσαι εσύ και ο κόσμος σου. Ο πόνος που βιώνεις. Τα βάσανα που σε πλήττουν και κάνουν την κάθε σου μέρα επώδυνη. Νιώθεις θυμό, λύπη, αγανάκτηση. Νιώθεις να σε εγκαταλείπουν οι δυνάμεις σου και να χάνεται το νόημα, το κίνητρό σου για ζωή. Μιλάς για το φορτίο σου, το μοιράζεσαι, τα βάζεις με την τύχη, τη μοίρα, τονίζεις τη μοναδικότητα του πόνου σου, φωνάζοντας την υποκειμενικότητα του μυαλού σου.

Ήταν ένα συνηθισμένο βράδυ, από αυτά που περνούσαν μαζί. Τίποτα δε φαινόταν διαφορετικό, ξεχωριστό, παράξενο. Το αχνό φως από τον δρόμο τρύπωνε από τις γρίλιες και φώτιζε αμυδρά τα πρόσωπά τους. Είχε ξαπλώσει κοντά του όπως κάθε βράδυ αφήνοντας τις άμυνές της στο πλάι, έτσι  όπως κάθε ερωτευμένος οφείλει να κάνει προς το αντικείμενο του πόθου του, να παραδίνεται αμαχητί και άοπλος ακούγοντας τους χτύπους της καρδιάς του. Ένιωθε οικεία μαζί του, όπως πάντα· τον ήξερε πια χρόνια. Ήξερε τα καλά, τα κακά του, ήταν η ζωή της, ο κόσμος της όλος. Λάτρευε το πρόσωπό του, τα ευγενικά του χαρακτηριστικά μα και την αρρενωπότητα που εξέφραζε. Λάτρευε το ποιος ήταν. Ή έτσι νόμιζε.

Την κοιτούσα για ώρα. Βήματα μικρά, σώμα γυρτό, ανάσα κομμένη. Ο χρόνος φάνταζε να κυλά πιο αργά στη δική της εκδοχή της πραγματικότητας. Οι κινήσεις νωχελικές, βαριές. Σαν κάτι να την κρατούσε πίσω. Η ίδια της η ζωή. Τα χρόνια που έζησε. Το σώμα της το παρακμάζον.

Μεσημέρι. Την αποπνικτική σιωπή της ζεστής αυτής μέρας του Ιούλη έσπασε η τραχιά φωνή ενός λιανοπωλητή που επιδείκνυε την πραμάτεια του.

Γνώριμη σκηνή, ιδιαίτερα στην επαρχία. Κι όσο απομακρυνόταν ο οικείος κι αδιάφορος ήχος που διατάραξε τη μεσημεριανή σιέστα, τόσο ακούγονταν ολοένα και πιο δυνατά οι σκέψεις στο μυαλό μου.

Όταν άνθρωποι σου αφηγούνται τις ιστορίες τους, άκου προσεκτικά. Μικροί θησαυροί κρύβονται στα φαινομενικά επουσιώδη λόγια τους και τις απλοϊκές τους αναφορές. Γι’ αυτό άκου. Σκέψου. Δες τι κρύβεται πίσω από το προσωπείο. Μια αλληλουχία συμπεριφορών, βιωμάτων, πρόσληψης της πραγματικότητας, σύνθεσης προσωπικοτήτων.

Ταχύτητα χαμηλή, δρόμος άδειος, τα φώτα μας αχνά πάνω του και η θάλασσα να μας συντροφεύει σε κάθε στροφή. Κουβέντες, σκέψεις διάχυτες, συζητήσεις. Προβληματισμοί για το τώρα και το αύριο. Για το δέσιμο, για την πληγή, το άγνωστο, το φόβο.

Κεφάλαιο πρώτο: Ο γλάρος

Πνεύμα ελεύθερο. Όσο ελεύθερο σε κάνουν οι φτερούγες στον ώμο σου. Γίνεται να είσαι πουλί του ουρανού και να εγκλωβίζεσαι στη γη; Κι όμως… και τα πουλιά μπορούν να φυλακιστούν ακούσια αλλά συνειδητά.

Είσαι ο καβαλιέρος και εγώ η ντάμα σου. Είμαστε εδώ για ένα χορό. Ένα χορό τάνγκο. Μα δεν τον ξέρω, σου λέω. Ούτε κι εγώ, αποκρίνεσαι. Θα τον μάθουμε μαζί, μου λες. Από την αρχή. Όπως ένα παιδί μαθαίνει να μιλάει, όπως μαθαίνουμε να επικοινωνούμε και να συνεννοούμαστε με ένα σύστημα κανόνων και κωδίκων.