Κοινωνία

«Όσο περισσότερο βασίζεσαι σε δυνάμεις έξω από σένα, τόσο περισσότερο εξουσιάζεσαι απ’ αυτές». (Χάρολντ Σέρμαν)

Από πολύ μικρός, 6-7 ετών, αντιλαμβανόμουν τον κόσμο πολύ μεγάλο, πέρα από τα σύνορα της χώρας μου. Θυμάμαι σαν παιδί όταν γυρνούσε ο πατέρας μου από τα ταξίδια του, άκουγα περιγραφές και η παιδική μου φαντασία οργίαζε. Επίσης θυμάμαι το πάθος του όταν μου μίλαγε για το όνειρο του Κωνσταντίνου Καραμανλή, να μας βάλει στη ΕΕ. Είχε γίνει και δικό μου όνειρο, χωρίς να καταλαβαίνω πολλά σαν παιδί, αλλά βλέποντας τους ξένους που ερχόταν καμιά φορά και βγαίναμε μαζί τους και πόσο περισσότερο εξελιγμένοι φάνταζαν μπροστά στις σύνηθες εικόνες μου, ήταν αρκετό για να θέλω να γίνουμε σαν και αυτούς.

«Η μέγιστη ευτυχία του μέγιστου αριθμού ανθρώπων αποτελεί το θεμέλιο της ηθικής και της νομοθεσίας» (Bentham)

Λίγο πριν τη λήξη του β’ παγκοσμίου πολέμου η κυρά Ελένη κάπου σε ένα χωριό στα Γρεβενά, είχε ήδη τέσσερα παιδιά. Τρεις γιους και μία κόρη. Άσε που έχασε και δύο ακόμη στη γέννα. Τα μεγάλωνε με μουχλιασμένο ψωμί και τσάι. Ένα κουλούρι το έκοβαν σε κομμάτια και το μοίραζαν μεταξύ τους.

Χιών άφθονος.

Δηλαδή, αυτά τα λέμε να κοροϊδευόμαστε. Στην πραγματικότητα, ίσα-ίσα που πασπάλισε με λίγη αχνοζάχαρη ο Θεός την Πάρνηθα, κάνει κι ένα σκυλόκρυο που δεν βαστάει πάνω από σαρανταοκτώ ώρες κι αυτό είναι όλο... Χειμών Αττικής, θα πει δυο μέρες κρύο και ξανά λιακάδα νά σκάει ο τζίτζικας. Αλλά μας αρέσουνε τα υπερβολικά.

Σαν σήμερα, στις 7 Ιανουαρίου 2015, μια ολιγομελής ομάδα ενόπλων επιτέθηκε στα γραφεία του σατιρικού περιοδικού Charlie Hebdo στο Παρίσι της Γαλλίας. Λίγες μέρες αργότερα το περιοδικό δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο "Τα όρνια της συνωμοσίας". Αξίζει να το διαβάσετε.

         «Υπάρχει βαθιά σκιά εκεί όπου υπάρχει πολύ φως» (Γκαίτε).

α. «Νόημα ή μέτρον τον χρόνον, ουχ υπόστασιν» (Ο χρόνος είναι επινόηση ή τρόπος μέτρησης και δεν υπάρχει κανονικά. Αντιφών ο Ραμνούσιος, Αρχαίος Αθηναίος πολιτικός).

β. «Ο χρόνος δεν υπάρχει, είναι μία ανθρώπινη επινόηση και εξυπηρετεί ανθρώπινες ανάγκες» (Αϊνστάιν).

Πράξη Πρώτη

Αν όντως κρατώ τον κόσμο στα χέρια μου, κάποιες στιγμές, ίσως και τώρα, αισθάνομαι τη φάση του ακραίου μουδιάσματος που ανεβοκατεβαίνει στα χέρια σαν ρεύμα και στα επόμενα δευτερόλεπτα θα καταλήξει στην παράλυση.

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο στολισμένο στη γωνία αχνοφέγγει με τα πολύχρωμα λαμπάκια, οι κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα σε πιατέλες, η φάτνη του Χριστού κάτω από το δέντρο και η κάλτσα του Αγίου Βασίλη κρεμασμένη στο παράθυρο. Η ατμόσφαιρα τριγύρω γιορτινή, όλα λαμπυρίζουν στο φως, όμως αυτός μελαγχολικός.

α. «Κρείττον αδικείσθαι του αδικείν» / «Ει αναγκαίον είη αδικείν ή αδικείσθαι ελοίμην αν αδικείσθαι» (ΣΩΚΡΑΤΗΣ).

β. «Εγώ δε λέγω υμίν…. αλλ’ όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν σιαγόνα στέψον αυτώ και την άλλην» (ΙΗΣΟΥΣ).

γ. «Ο οφθαλμός αντί οφθαλμού, καταλήγει να κάνει όλο τον κόσμον τυφλό»/ «Το να πολεμάς το κακό με κακό δεν βοηθά κανέναν» (ΓΚΑΝΤΙ).

«Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να αφιερωθεί κανείς σταθερά και απόλυτα σε ένα και μόνο σκοπό, τον οποίο να φωτίζουν ευγενή ελατήρια. Ένας τέτοιος αγώνας ανυψώνει και εξιδανικεύει τον άνθρωπο και εξασφαλίζει επιτυχία στη ζωή» (Βολταίρος)