Κοινωνία

Είναι πολύ δύσκολο να είσαι ελεύθερος, κύριος και δημιουργός του πεπρωμένου σου, λέει ο Pascal Bruckner στο εξαιρετικό του δοκίμιο, «Ο Πειρασμός της Αθωότητας». Η υπευθυνότητα είναι ένα αβάσταχτο φορτίο· μας αλυσοδένει με τις συνέπειες των πράξεών μας. Πως να απολαύσουμε την ανεξαρτησία μας αποφεύγοντας τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις που συνεπάγεται; Είτε υιοθετώντας την αμεριμνησία και τον εγωισμό του παιδιού είτε φορώντας το μανδύα του θύματος.

Ο παιδισμός και η θυματοποίηση είναι οι δύο μεγάλες ασθένειες του σύγχρονου ατόμου. Κατά τον Bruckner, το παιδί και το θύμα εκπροσωπούν στα μάτια μας την κατεξοχήν αθωότητα - είναι απαλλαγμένα από κάθε ευθύνη.

Δεκαπενταύγουστος στο εξοχικό. Ξυπνάω το πρωί και ανοίγω την τηλεόραση να δω ότι έχασα από το προηγούμενο βράδυ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο στην Βραζιλία. Ο τελικός του τένις ανδρών και ο τελικός τριπλούν γυναικών έγιναν ξημερώματα την ώρα που κοιμόμουν. Πρώτο σοκ. Η ΕΡΤ1 και η ΕΡΤ3 έδειχναν θεία λειτουργία. Στην κορύφωση των Ολυμπιακών Αγώνων και δυο από τα τρία κρατικά κανάλια έδειχναν εκκλησίες με παππάδες και το ποίμνιό τους. Δεν αρκούσε η λειτουργία από την εκκλησία στην Τήνο που έδειχνε η ΕΡΤ1, έπρεπε να δούμε και τον Άνθιμο στην ΕΡΤ3 και ενδεχομένως να ακούσουμε άλλο ένα ρατσιστικό και ομοφοβικό παραλήρημα του.

Έχω βαρεθεί να ακούω την γνωστή αντίδραση μερικών προς την σύγχρονη εποχή «να ξαναγυρνούσαμε στα παλιά καλά χρόνια».

Για ποιά καλά χρόνια μιλάμε; Γιατί να νοσταλγούμε ένα ένδοξο παρελθόν που υπήρξε μόνο στο μυαλό μας; Να ξαναγυρίσουμε σε ποιά εποχή ακριβώς;

Πριν λίγες μέρες ένα τραγικό γεγονός σημάδεψε τον κόσμο. 52 νεκροί και άλλοι τόσοι τραυματίες από τις σφαίρες κάποιου ο οποίος απ΄ ότι φαίνεται δεν μπορούσε να κατανοήσει την διαφορετικότητα. Ορλάντο 13 Ιουνίου του έτους 2016. Μεσάνυχτα και ο 29χρονος Ομάρ Ματίν, αμερικανός πολίτης αφγανικής καταγωγής εισβάλει σε gay bar της πόλης κι αρχίζει να σκορπάει το θάνατο. Και μόνο η σκέψη προκαλεί φρίκη. Να κάθεσαι αμέριμνος να διασκεδάζεις και ξάφνου κάποιος που ποτέ δεν τον έχεις δει στη ζωή σου να σου την αφαιρεί γιατί έτσι απλά ο άρρωστος ψυχισμός του του υπαγόρευσε την εκτέλεση μιας ακόμη αποστολής κάθαρσης από κάθε τι το μιαρό και ανώμαλο.

Το Malleus Maleficarum είναι ένα βιβλίο που εκδόθηκε τον 15ο αιώνα στη Γερμανία και γράφτηκε από δύο δομινικανούς μοναχούς.

Είναι ένας οδηγός εντόπισης και εξολόθρευσης των γυναικών, που θεωρούνται αμαρτωλές.

Ένα από τα βασικά στοιχεία που συνιστούν τη δημοκρατικότητα και τον φιλελεύθερο χαρακτήρα του πολιτεύματος είναι ο τρόπος λειτουργίας του σωφρονιστικού συστήματος. Πάγιο αίτημα των πολιτών ήταν η ύπαρξη ενός συστήματος δικαίου σχετικά με την απονομή της δικαιοσύνης και την διατήρηση ειρηνικών σχέσεων μεταξύ των μελών της κοινωνίας. Αυτός ο θεσμός της τιμωρίας του δράστη χρονολογείται αιώνες αλλά πάντα επιζητείται η ανανέωσή του για την καλύτερη λειτουργία του. Σήμερα που παρατηρείται η κατακόρυφη αύξηση της εγκληματικότητας, το ζήτημα «τιμωρία-ποινή-ανθρωπισμός» επανέρχεται.

Οι παλιοί μου φίλοι ξέρουν ότι λέω τα ίδια πράγματα για την γεωργία και το τρόφιμο εδώ και 15 χρόνια. Όμως τα ΕΛΕΓΑ και κάποιος ΑΛΛΟΣ έπρεπε να τα κάνει. Τώρα τα ΚΑΝΩ κι ελπίζω τα αποτελέσματα σε λίγο χρόνο να τα ΔΕΙΞΩ.

Το λές και πολιτική στην πράξη γιατί μόνο έτσι έχεις αποτελέσματα.

Την πρώτη ημέρα του σχολείου, η μικρή μαθήτρια δεν συνοδεύτηκε από τους γονείς της, παρά μόνο από τέσσερις οπλισμένους αστυνομικούς.

Την διαδρομή από το σπίτι της έως το σχολείο την έκανε ανάμεσα σε πλήθος που ήταν παρατεταγμένο στις δυο πλευρές του δρόμου, ανάμεσα στα ουρλιαχτά τους και σε αντικείμενα που της πετούσαν για να την χτυπήσουν.

Πέρασε μία εβδομάδα από τότε που η μητέρα της Αντιγόνης την είδε στον δρόμο αγκαλιασμένη με την Ηρώ.

Η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη. Ουσιαστικά η μητέρα της είπε να τα μαζέψει και να φύγει, δεν δέχεται την κόρη της ως λεσβία...

Λεσβία! ΛΕΣΒΙΑ! Αυτή η λέξη συνεχώς ανακυκλώνεται στο μυαλό της μητέρας από την μέρα που τις έπιασε μαζί.

Βλέποντας φωτογραφίες από τη νεαρή κοπέλα που έκανε παρέλαση φορώντας μαντίλα, σκέφτομαι κι ονειρεύομαι: Θα προτιμούσα να ζω σε μια χώρα που δε βάζει τα παιδιά της να κάνουν παρελάσεις. Θα προτιμούσα να ζω σε έναν κόσμο όπου καμία θρησκεία δεν σου υποδεικνύει πώς να ντύνεσαι, τι να τρως και πότε να κάνεις έρωτα.

Σε σένα μιλάω, που, προτού προλάβει να στεγνώσει το αίμα των θυμάτων της διπλής τρομοκρατικής επίθεσης, πήρες παραμάζωμα τα Μ.Μ.Ε. συμβατικά και εναλλακτικά, για να κατακεραυνώσεις το Ισλάμ και να εκτοξεύσεις το γνωστό ισλαμοφοβικό δηλητήριό σου, επειδή ανησυχείς για τις αξίες της Δύσης και θεωρείς, ότι κάθε μουσουλμάνος τις απειλεί, επειδή πιστεύει στο Ισλάμ.

Γνώρισα τον Ομάρ στα μέσα της δεκαετίας του 80. Στην πατρίδα του τη Σομαλία, είχε ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος και ο ίδιος που καταγόταν από την Ιταλική Σομαλία, είχε καταφέρει να φύγει ερχόμενος στη Ρώμη, κυνηγώντας το ευρωπαϊκό όνειρο. Γελαστός, με τα λίγα κιλά του, στεγνό πρόσωπο που φανέρωνε την ελπίδα, ο Ομάρ πουλούσε λαθραία Marlboro κρυφά, κρυμμένα κάτω από τους αλουμινένιους πάγκους της λαϊκής της piazza Vittorio.