Ζώα αφορισμένα

Ζώα αφορισμένα

Όπως έγραφα και στο πιο πρόσφατο άρθρο, ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός, το «καζάνι» δηλαδή όπου ζυμώθηκαν οι φιλελεύθερες ιδέες και απέκτησαν κοινωνικές προεκτάσεις όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα και την έννοια της σύγχρονης Δημοκρατίας, προσπέρασε την Ελλάδα. Γι' αυτό και έννοιες όπως τα δικαιώματα μειονοτήτων, η ουσιαστική ισονομία και η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, στην ευρύτερη νεοελληνική αντίληψη φαντάζουν είτε ως εξωγήινα ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, ως ψιλά γράμματα άνευ πρακτικής ουσίας.

Πρόσφατα, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) καταδίκασε την Ελλάδα για τη μη εφαρμογή της σύναψης Συμφώνου Συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια. Οι πρόσκαιροι πανηγυρισμοί, συνοδεύτηκαν από την κλασσική ανοησία, τόσο των γνωστών τηλεαστέρων ρασοφόρων που απείλησαν με αφορισμούς, αιώνιο βράσιμο στην Κόλαση κλπ, κλπ, όσο και μίας σημαντικής μερίδας της κοινωνίας μας. Σήμερα, η κυβέρνηση ανακοίνωσε, ότι τελικά θα καθυστερήσει (μέχρι νεωτέρας) την κατάθεση του σχετικού νομοσχεδίου, μετά από πιέσεις στο εσωτερικό της.

Πριν περίπου τρία χρόνια, με το πρωτοεμφανιζόμενο κίνημα των «αγανακτισμένων», όπου μπήκε στον δημόσιο διάλογο και η έννοια της «άμεσης Δημοκρατίας», η βασική ένσταση πολλών, συμπεριλαμβανομένου και του υποφαινόμενου ήταν ότι εφαρμόζοντας μία άμεση διαδικασία «ψηφίζω και διατάζω», αφήνεις ολοκληρωτικά απροστάτευτες τις μειονότητες. Το Κράτος Δικαίου, αυτό που συνεχώς μεταλλάσσεται και διαμορφώνεται αναλόγως των αποφάσεων της νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας, σε περιπτώσεις που θίγονται οι μειοψηφίες, καλώς κάνει και παραβλέπει τις αποφάσεις της πλειοψηφίας προκειμένου να προστατευτούν τα θεσμικά δικαιώματα των μειονοτήτων.

Η έννοια τους Κράτους Δικαίου, όμως, αν και τη συναντάμε στα σχολικά και πανεπιστημιακά βιβλία, καθώς και τις μεγαλοστομίες των υποτιθέμενων θεσμοφυλάκων του, στην πράξη καταστρατηγείται διαρκώς στο όνομα της πλειοψηφίας που στην ουσία ορίζει και το πολιτικό κόστος. Και ειδικά στην περίπτωση της χώρας μας, ως πλειοψηφία νοείται, στην κούτρα του κάθε πολιτικάντη, ο συντηρητισμός που πηγάζει από αδιαπραγμάτευτες αξίες της παραδοσιακής ελληνικής κοινωνίας. Αυτής που δεν άγγιξε ο προαναφερόμενος Διαφωτισμός.

Το επιχείρημα του συντηρητικού ανθρώπου πάντα ήταν «εδώ τα εκατομμύρια πεινάνε, τα δικαιώματα μερικών χιλιάδων μας καίνε;». Η πιθανότητα να ασχολούμαστε τόσο με τα πεινασμένα εκατομμύρια, όσο και με τις αδικημένες χιλιάδες δεν περνάει από το μυαλό τους. Διότι αν πέρναγε, θα έπρεπε να μπορούν να συλλάβουν έννοιες όπως η πολυπολιτισμικότητα, ο κοινωνικός φιλελευθερισμός, η ισονομία και η δικαιοσύνη˙ έννοιες που αν τις βλέπαμε στην πράξη ή έστω αν τις οραματιζόμασταν, θα μαρτυρούσαμε μία κοινωνία απαλλαγμένη από κοινωνικά ταμπού και αγκυλώσεις προηγούμενων αιώνων, εστιασμένη στην ευρύτερη κοινωνική ευημερία και ανάπτυξη.

Ο κ. Σαμαράς όμως, εκπροσωπώντας σαφώς την κυβέρνησή του, ήταν σαφής στην τελευταία ΔΕΘ, απευθυνόμενος προς τον Προκαθήμενο της Μητρόπολης Θεσσαλονίκης. «Παναγιώτατε, τέλος αυτά», είπε και στην ουσία αναφερόταν σε αυτές τις έννοιες.